2019 - week 07

’t Kekt graow buite en daor worre wij nie vrolijk af. Mar we probeere wel lichtpuntjes te zuuke in deezen donkeren ted van ’t jaor. En vur ons vurraom stòn al sneuwklùkskes in bloei. ‘Knikeujkes’ zinne ze daor vruuger teege, unne goeie naam, want dees bluumkes stòn ècht mi hullie kùpkes te knikken in de schraole vurjaorswend. Ze leijke zó breekbaar, mar ze zen tèij en dapper, want ’n por daag geleeje zate ze nog òlling onder de sneuw en vroor ’t nog z’n best. Mar dees witte kelkskes zen en bleijve onvervaard de veurbode van de kommende lènte.
Onze Klaas tobt nog steeds mi mankemènte. ’t Duu gelijk zeer en ie slupt kwèllijk. Tandpeijn en jicht zen de grótste plaoggeeste. Overdag velt ie gereegeld in slaop in z’ne stoel.
Te zondag waar onze jongste bé verrassing mi z’n klèin dochterke ùit D’n Haag hier òngekomme. Nou, dan hedde in de kortste kirres praot zat, want ze klètst de orre van oewe kop en sens da ze nor de school gi, hurde enkelt dèftig Haags van heur. Op ’n loopfietske reesde ze dur ons huis heene en ha de grótste schik. Ze blieve mee eete en gelukkig ha-j-ik grèij zat in huis. ’t Wier gezellig mi da klèin klètsbètje d’rbé. ’t Is ’n mals durske da zèlf zi da ze ‘dikke bi-jje’ hi, want de -l- wil nog nie zó goewd. ’t Is fijn as de klèin ’t goewd doen.
We hen dees week Uje mèrt over moete slaon. Ik moes nor d’n dokter vur m’nen bloeddruk. De neij pille ware goewd òngeslage; ’t waar wir eas van ’n jong meid! Ik gonk ’r gruts op.
Zòtteragaovend ware Henk, onze Klaas en ikke op weezen treejen in Hezik vur de firtegjorrige heemkundekring De Wojstap. ’t Willibrordcentrum zaat kèijvol en ’t waar arighèid um daorbé te meuge zen. Goei luisterpubliek da rond elve nog een en al oor waar! Och en d’n onze ha d’r zó teegenop gezien. Hij ha al drie weeke alles bé mekare gehoest en hij ha zó wèinig òjem, mar aachteraf moet ik zegge da-t-ie in topvùrm waar. Ik heb èiges nog wel zitte geniete van zen veurdrachte en liedjes! We blieve nog efkes naobuurte, want ’t waar d’r kèijgezellig. Innins kwaamp ’r ’n knap vrouwke op men af die vroeg of ik heur nog kende. En ik overtrof m’n èige, want ik wies ’t mee! Anne, de klèindochter van Driekske en Dina Tibosch! Driekske waar d’n Balkumsen arsitèkt wor onze vòdder nog vur gewerkt hi. Z’n vrouw waar heel zuinig. Toen d’n ònstònde Hezikse schónzoon Jan van Lith vur d’n uurste keer op d’n bóttram zó komme in de Kerkwijk, hòlde ze ’n ons gerukt vlis bé de slagter teegenover. Toen Jan op ’t lest moes afzegge, brocht Dina d’n dag d’rop ’t vlis trug. ’t Bezuuk waar nie gekomme…
En dan moet ik nog wa kritiek kwet op ons gruun geminte. ’t Gi um Seldensate. Daor hen ze van alles gedaon um de wandelaars via ’n neij brug nor d’n hoofdingang te lèije en witte wa d’r nou gebeurd is!? D’r zen d’r ’n por die honderd meeter vanaf de Ao te wijd um veijne en die hebbe ’n stuk ùit de brugleuning gezaagd! Zèllie zien nou de borde van ‘nie fietse’ èn ‘hond òn de riem’ nie mer.
Van de geminte ùit vraoge ze onreegelmatigheede te mèlde. As da gebeurt, duu de geminte d’r niks òn. Wa hedde nou òn zónne wethaauwer! In ons geminte kan alleman dus zonder overleg op èige houtje dinger verniele en veraandere. Da werkt ‘participatie’ in de haand!
’t Gif ’n katterig gevuul.

geschreven door: Bèt van Klaasse