2019 - week 16

Wa’n gedonder is da toch mi die inèntinge teegesworrig. Daor zódde de pokke van kreijge! Hoe kunne zóveul minse zó stom zen da ze d’r èige keijnd òn die ziektes bloot wille stelle, terweijl d’r goei meugelekheedes zen um oew klèin te bescherme? En eigelijk kùmt da vurral dur diejen onzin op internet die weeteschappelijk himmòl nie onderbouwd is. Gewoon ‘fake news’ dus. Wor ’t onderhand gin ted um òntoonbaar ‘vals nijts’ strafbaar te stelle? As ge ziet wa vur ellènde d’r dur dieje kwats veroorzaakt wordt, dan mótte daor iets òn doen. Ons klèinkeijnder worre gelukkig allemòl gewoon ingeènt en as d’r schole zen die ongeènte keijnder ùit de buurt gòn weere, geeve wij ze groot gelijk.
Mar de zon schent en al dugt de wend nog nie; we gòn vuulbaar de goeie kant op. Ik gò gèire buite zitte, mar dan wel in de zon en ùit de wend.
Van de week zen Tien en Ant hier op d’n eet geweest. Ant mót afvalle vanweege zeer kniejes en dùrrum ha ik mager gehakt gemakt. ‘Ja,’ zin Tinus mee, ‘mar ik hoef nie te lijne!’ Kik, òn zónne klippel hedde nog ’s meeleeve. En dan is’t ok nog zoo da-t-ie noit niks mekeert. Hij hoef gin pille te slikke, want hij kent gin kwaole. Onze Klaas zaag wa’k schreef en zin: ‘mar dan vergitte gé toch die ongeneeslijke groote kwaol van èigewijzighèid.’ Tien hi van klèinsaf òn geluk gehad. Toen ie in 44 in de wieg laag, viet zunnen opa zunnen uurste klèinzoon op z’nen èrm um mi hum de schuilkèlder in te vluchte. D’r viel ’n granaat en unne schèrf trof opa’s in zunne kop. Mee morsdood. ’t Kenje op zunnen èrm viel trug in de wieg en ha niks geleeje. En sens diejen ted hi Tien noit niks gemekeerd. Da is te zegge; inne keer mi voetballe hi-t-ie z’n been gebroke, mar da waar verkeerd ùitgevalle lompighèid… van de teegestander, zittie.
Ant mót misschien òn unne neije knie… Da hen wij nie gèire; dan misse wij heur hulp hier.
We zate mi onze viere in de serre tusse d’n bloeiende klivia en de blomme van de prunus en kameelia volop ’t vurjaor te viere en van alterante kost te smikkele toen d’r innins unne veulkleurige wielrender vur ons glaozere deur ston. Hij waar al dikker hier geweest, mar steeds òn ’n geslote deur gekomme, zin ie. Hij kwaamp van Uje en ha behoefte um te buurte en efkes te ruste. Hij krieg koffie en ’ne krintenbol en daor begos ie los te komme. D’r waar bekant nie mer tusse te komme. Toen ie wir vertrokke waar, viel ’t ons op hoe rustig ’t innins wier. ‘Vur de Ronde van Vlaandere bleijf ik vandaag nie thuis,’ riep onze Klaas, toen we voldaon ware, ‘we gòn dalijk lèkker op de fiets nor De Poeling.
Ons vriende ware vertrokke en wij dinne mee D’n Dungen op. ’t Zaat bé Keesse knèttervol mi alterand fietsvolk. ’t Gonsde d’r as in unnen biejenest. Onze Klaas kos nie bleijve, hij moes nog ’n stuk schreijve vur ‘Brabants’. Ik bleef nog efkes plèkke, want vriend Hans loste onze Klaas mooi af en efkes lòtter kwaamp onze vruugeren tandarts mi z’n José d’rbé zitte en mee han we buurt zat.
Ik ha m’n tas thuis gelaote en nou kreeg ik toch ’n snotneus! Ik vroeg: ‘Hans, zó ik iets intiems meuge vraoge?’ ‘Da litter al òn.’ ‘Zó ik oewe zaddoek efkes meuge leene?’ ‘Ja,’ zin Hans, ‘daor begin ’t mi; zulde zien da’k heuren thee dalijk ok nog af maag reekene…’

geschreven door: Bèt van Klaasse