2019 - week 22

Van de week krieg ik kommentaar op m’n stukskes. Ze gonge de lesten ted te veul over kaoi weer en lijfelijk gekwakkel. Nou daor zumme dan ’s gaauw ’n èind òn make, want vandaag schent de zon en de mèijmònd bloesemt in al z’n glorie. Mi schón weer hi alleman goei zin. As ik God waar, zókket alleen snaachs laote reegene en overdag de zon laote scheijne.
Die bùie van de vurgende week hen wèl goewd gedaon. B’ons bloeit zóveul grèij in d’n hof da’t gelijk nor de lente rùikt. Vurral d’n ijsdorre en d’n blaowe reegen wille d’r èige laote zien. ‘Kom op,’ riep onze Klaas, ‘’t is weer vur de fiets en da heur ik gèire.’ We dinne over de zommerdijk en reeje dur wolke lèkkere rùik van wilde reuskes. ’t Oogde ammòl eeve fris, mar toen we bé de fietsbrug nor D’n Dunge kwame, viel ons oog op de kusses witte margriete en pèirse kneupblomme. ‘Da’s nou unne toepasselijke naam,’ knaorsde d’n onze tevreeje en hij wees op ’t bordje van de Bluumkesbrug. Wijerop laag unne kamp hoigras te dreuge en ’t waar grif arighèid. ‘Of ge dur ’n parfumfabriek fietst,’ hurde-n-ik, mar mee daorop riep d’n onzen iets wa’k mar nie opschreijf.. Z’n fiets begos innins ’n lillijk geluid te make. ‘Fietste gé mar deur nor ’t terras,’ stelde-n-ie veur, ‘dan doe ik nor de fietsemaker.’ Zoo gezeed, zoo gedaon. Onze Klaas linksaf D’n Dungen in en ikke rècht nor de Parade. Ik ha m’n bèkske al ùit, toen m’ne mins òn kwaamp gereeje. Hij waar goewd te spreeken, zin ie. ‘Da’s zó bizunder. Dieje Jan en Miranda mi hullie fietsripperasie… Ik ha pas unne neijen aachterband laote legge, mar da klopgeluid in m’n aachterwiel ha’k ’r nie bé besteld. Miranda hangt de fiets op, zwengelt ’s flink òn de trappers zóda ’t wiel z’n best drèijt en bekekt dan de zaak van aachtere. Ze goit alles los, hòlt de zaak ùit mekare, zet ’r ’n neij kanwiel op en opgelost is ’t probleem! En dan wil ze d’r ok nog niks vur hebbe! “’t Ha d’n uurste keer goewd moete zen,” zin ze. Ik waar beduusd van de goeie service.’
We ware van de week mi Gradjes en Kaatjes in D’n Bosch geweest. We moege daor kommen eete bé Rieke, een van men oudste en beste vriendinne. Ze wónt in een van de moiste appartemente van hil de stad en ze kan verdùld lèkker koke! ’t Waar ècht ‘haute cuisine’ en oergezellig. D’r waar zóveul over da we ok nog unnen hoop goei grèij meekreege en zódoende hen we volop van d’n overschot genoten ok nog. Riek en wèllie zen van d’n aauwe stèmpel en goie gin eete zoomar weg. Ik ben mi Rieke en Kaatjes al vriendin vanaf de bewaarschool. Zón vriendschappe zen onbetaolbaar. Hopelijk bleft da nog lang zoo.
Ons klèindochter Gaia en d’re vriend Bruce zen hier weezen hèlpen in d’n hof. Ze hen dooi grèij umgezaagd, want d’n onze kan da èiges nie ammòl mir bé haauwe en da mag ie ok nie van men, want hij is al unne keer ùit d’n boom gevalle en mag van geluk spreeke da-t-ie toen niks gebroken hi. Mar Bruce en Gaia doen da hòst profèssioneel. Ze zage mi verstand van zake (ze leere bèij vur boswachter!) en ze rùimen alles nètjes op. Ze kenne bekant alle planten en dierre. Schón as jong minse zóveul intrèsse in de natuur hebbe! Wa fijn ok as jonglùi zó vakkundig en hèndig umgaon mi alle geridschap. Zegt da we ze in eere zulle haauwe!

geschreven door: Bèt van Klaasse