2019 - week 27

Bekant ’n half jaor geleeje waar ’t al afgesproke: we zón mi vierre gòn fietse in Zeeland. Eigelijk waar ’t toen nog veulstewijd weg, mar allee, ’t kos nie anders, want Tien mi z’n biljèrte en voetballe hi nog lichelijk iets. Nou zógget ’r dan eindelijk ’s van komme en dan vurspèlle ze innins daag van bove de dèrtig grade. Ant hagget ùitgezocht; ’t Hampshire Hotèl in Renesse. Oei oei, docht ik uurst, da zal nie meevalle mi zón tèmperatuur. Mar da is alles meegevalle. ’t Waar zón fijn hotèl mi ’n fantastiese keuke. Da Schouwen-Duiveland zó schón waar en zón prachtige fietsroetes ha, kos ik bekant nie geleuve. We zen nor Brouwershaven en Zierikzee gedrùld, nor Neeltje Jans, Port Zélande en Goeree en ’t waar goewd te doen langs de zee ondanks de hèt. Jonge, wa hen wij wir genote! We hen ok alt veul schik mi Tiene en Ante en zij hen ok de goei instelling. We zen samen op pad um plezier te hebbe en mi hullie lukt da bekant altijd. Wij worre verwend tot en met. Ik moet wel zegge da Tien somteds van die flaow dinger hi, worvan ie zèlf mènt da’t humor is. Zoo van ‘ik waar in Duitsland en witte wie ik daor toch teegekwaam!? Iemes die’k nog noit gezien heb...’ Jonge jonge, daor moet wij dan um laache, mènt ie. Nou is ie in Dreischor wel slachtoffer van z’n èige vernuft geworre. In da mooi plòtske mi z’n kerk binnen unnen bezundere kerkgracht han we lèkker gezeete bé ’t innegste kafee in ’t cèntrum en toen we vertrokke moes Tien nog ’n por Bèlze ònschiete um diejen totaal vergrijsde mop van de appelpitjes te vertelle. We han al lang zat gewaacht op hum en al drie kirres geroepe da we ònreeje. We dinne mooi dur een van de strutjes van ’t plòtske trug nor ’t rond kerkplein mi al z’n bènskskes onder de beum en ginge daor lèkker òn de meegenomme picknick die Ant wir verzùrgd ha. Tinus waar bé de Bèlze bleijve plèkke en din rècht de polder in over ’n route die wij nie gepland han. Onze Klaas hi nog twee krirres de hil straot af gereeje, mar in gin vèld of weeg waar Tien te bekenne. We waren ’m kwet en da waar heel verveelend. ’t Èrgste waar vur ons da dieje gaperd ons drinke in z’n tas ha. Mar we zón ’m in Zierikzee zeeker wir teegekomme, zin onze Klaas en daor kreeg ie gelijk in. Hij zaat op de mèrt bé Meneer Nilsson beteuterd rond te blieke. Hij waar bleij en wij ok. We moesse d’r toch nie òn denke da hij hillemòl alleen de weg trug nor Renesse ha moete veijne. Och jee, dan waar ie nou nog òn ’t zuuke geweest…
Mar hij kan ok oit mooi ùit d’n hoek komme… We zate saanderdaags òn ’t ùitgebrèid ontbijt tevreeje te smikkele, toen ie innins zin: ‘Ge moet ’r ’s oplette; al die minse die hier mi twit òn ’n tùffelke zitte, die keijke allemòl eeve sjegrennig, en toffels van vier, krèk as wij, hen schik.’ ‘Ja,’ riep d’n onze, ‘gin wonder, die hier mi tweeje zen, hen niemes anders um op te greijnze.’
Wa’n wòtter! Wa wij van Zeeland gezien hebbe, waar indrukwekkend. We han ’t verstandig òngevat. We fietste van terras nor terras, dur polders mi bloeiende èkkers, over dijke en duine en deltawèrk. Wegkante vol blomme, zingende vogels en vrolijke minse. Veul Bèlze en Duitsers ok. De miste ware mi ons fietsend onderweeges dur heel schón hogzommer laand.

geschreven door: Bèt van Klaasse