2019 - week 45

Ik zit hier alwir lèkker mi de zon op m’n snuutje aachter de raom. ’t Lekt wel zommer en ’t is al hòst novèmber. ’t Vriest snaachs al ’n bietje, mar ’t kos veul koier mi ’t weer.
Afgeloope zondag han we groot fist; ons oudste klèindochter wier 21! Ge snapt da wèllie daor op af moesse en da waar nie de innege jarige; heur moeder en heur jonger zusje verjeuren ok rond deezen ted en da wier allemòl gevierd. ’t Huis vol rondspringende keinder en veul groot volk mi ’n pilske of ’n wijntje in de haand. Kèijgezellig mar vur ons ok wel ’n pèrsekusie um mekare te verstaon in zónnen broelie. Ik hagget getroffe, want ik zaat neeve de meugelijke schónvòdder van ons klèindochter Belle en da waar unnen intressante mins die dokter waar en mooi kos vertelle. Ik vroeg of ie veul pasjènte ha mi tattoes. Nee, zin ie, hij nie, mar hij ha wel unne kleega sjirurg die pas ’n vrouwke onder ’t mes ha gehad die unne strook van d’r schaamhaor ha weg geschorre en daorbovenòn ’n grasmesientje ha laote tattoeweere. Hoe kreijge ze’t bedocht, wánne.
D’n dokter vertelde da-t-ie van Twente kwaamp en al jorre mi z’n gezin in Rósmòlle wónde, mar da-t-ie werkte in Amsterdam in ’t ziekenhuis. Ze han zónne goeien aard in Brabant da ze nie mer weg wón. Da din men deugd um te heure.
D’r kwame groote panne mi alterand eetesgrèij op toffel en d’r waar vur alleman veegetaries gepruttel, da goed in de smaak viel. Ok de klèin ate z’n best en han goei schik.
Giestere waar ik in ons Balkums ‘Beneluxtheater’- wanne naam toch – um te vertellen over m’n èige en d’n Allemantel die ik vur Maria’s in de Sint-Jan gemakt heb. ’n Bijeenkomst vur minse die d’r èige alleen vuule. ’t Waar arighèid um vur hullie in ’t Brabants te komme praote. Zoo ware ze d’r efkes ùit en ’t gonk ’r gemoedelijk òn toe.
Hedde gullie da nou ok, da ge vort alles op moet schreijve in d’n agenda en da ge dan alle daag moet keijke umda ge’t anders vort vergit…? En as ik dan keijk, dan stutter toch unne kwak wa wij moete doen en wor we allemòl nor toe moete, of wie da d’r op de koffie komme… ’t Lekt hier wel hoe ouwer, hoe drukker.
Dalek komme d’r minse van wijd eweg en dùrrum gò’k mar gaauw alles klaor zette, want ze kreijge koffie en gebak umda we mi hullie heel plezierrig hebbe samegewerkt òn ’n por prachtbuukskes.
We zen giestere mi onzen drieje nor de Meander, ’t neij hart van Gèissel, geweest vur ’n intervjoe in ’t Café de Zaachte G. Daor hen we de neijen bùrgemister getroffe. Wa’n jong mènneke nog! Hij ston ons goewd òn. Hij is nie katteliek, mar hij kwaamp wel over as ’ne sympathieke mins. We wieren ondervraogd dur Patrick Timmermans en die duu da knap. Onzen oudste zoon Jos moeg vertelle over z’n neij Brabantse keijnderboekvertaling van ‘Kikvors en de vallende stèr’, onze Klaas over z’n neij Brabantse zandpadbuukskes (hij vergaat te zegge da ze spotgoeiekoop bij de Read Shop, bij Miekes en Paper Point te haole zen) en ikke over d’n Allemantel. Onze Klaas von da ik veul ted ingepikt ha. ‘Niks nijts,’ zuchtte-n-ie.
Thuis vroeg ie of ik z’n been en z’ne nèk wó masseere, want hij waar zó krèmmig. Allee dan mar, da kan d’r ok nog wel bij. We hen d’n dag dus afgeslote mi gevreijf mi èigegemakte sintjansóllie. ’t Din ’m deugd; hij knoorsde van genooi.

geschreven door: Bèt van Klaasse