2019 - week 46

Wij zate mi Tiene en Ante òn onze weekelijksen buurt en kriegen ’t over tatoeaazjes en piercings en zoo. Daor han wij vruuger toch hillemòl gin laast af en we zón da allemòl vur gin goud òn ons lijf willen hebbe. Tien kende veul volk van zenne leefted da ok al vort zó gèk waar um d’r èige zoo te laote verminke, zin ie, mar wij geleuven hum noit nie zó gaauw. ‘Wa die leeftedgenoote vergeete, is da die afbildinge dalijk nogal verrimpeld rake’ brocht Ant tussembèije. ‘Jè,’ zin onze Klaas, ‘en da hang- en sluitwèrk kùmt ok veul ligger en lillijker te hangen as da oit de bedoeling waar.’ ‘Nou ge’t zegt,’ reageerde-n-ik, ‘wa gebeurt ’r eigelijk mi al da eijzerwèrk as ge gekrimmeerd wordt?’ ‘Da wordt gelijk ingezameld en opgekocht dur de Gamma,’ verzeekerde Tien ons. ‘’t Hoef hier toch nie gèkker mir te worre,’ zuchtte d’n onze, ‘teekenplaote op oew lijf, krammen en ringe dur oew teepels, tong en lippe…’ ‘En dan hedde de intressantste plòtse nog ginnins genoemd,’ giebelde Ant. ‘Al da metaal mag nie mee d’n oven in,’ wies Tien zeeker, ‘nee, ze worren allemòl mi trekgaoter in d’r lijf opgestókt.’ We wiere nie vrolijk van ’t denkbild. ‘Lót mar gaauw erres anders over beginne,’ riep ik dùrrum. ‘Ja,’ bromde m’ne mins, ‘mar ik wó’t nog wel efkes over die aander gaoter hebbe.’ We kieken alle drie vraogend nor onze Klaas. ‘Bè, die geblikte en gebrùikte spijkerbokse mi gaoter in de kniejes,’ greens ie, ‘da’s toch al nèt zó kèijmaf as al da zóggenaamd siergrèij van de jongste ginnerasies.’ ‘Wie da toch oit bedocht hi,’ sloot Ant mee òn, ‘die mot wèl ’n gat in z’n harses gehad hebbe… Mar da d’r zóveul jong volk is da daormi de straot op wil, ha’k noit kunne denke.’ ‘Die kreijge strakke gelijk veul laast van kaoi kniejes en rimmeltiek,’ knikte Tien wijsneuzig.
We kwame buurtend in ’t laand van ons jeugd terèchte. Toen waar ’t toch ondenkbaar da ge mi zón kepotte boks nor kerk of kroeg gongt. ‘We han in de kaoien ted nò d’n orlog nie veul kleer, mar ons moeder zùrgde wel da ge d’r nètjes op stond,’ verkondigde onze Klaas, ‘ge hat dik dinger òn die ouwer bruurs of zusters ok al gedrage han en d’r kos wel wa òn gestopt, vermakt en versteld zen, mar ’t waar gif en noit zó schandòllig kepot as vandaag d’n dag in de módde is.’ We waren ’t ruurend ins mi hum. ‘Ons aauwlùi ware zó bleij mi de meelzèkskes die ze van de mùlder bé de kraomvizite han gekreege! D’r waar bekant niks deegelijks òn te komme mi die textielbonne van toen. En van die linne meelzakke kos ons moeder goei luiers make!’ Daor ha’k wa losgemakt! Tien wies nog da hij mi z’n kammereuj nor de kermis gonk um bé de schommels te zien wèlke boerremèidjes d’r ammòl ’nen haonekop van Piet Sluijs op d’r kuntje han staon. Van die voeierzèkskes van ‘Sluijs opfokvoer’ wiere veul onderbruukskes gemakt. Onze Klaas vertelde da hij as klèine jonge ’n onderboks ha gehad wor ‘ole’ in ’t kruis ston, overgebleeve van ‘Molenaar kindermeel’. ’t Schónste verhaal kwaamp ùit Vorstenbosch. Daor wier in Tiene jeugd mì de kermis Bèrtha as jong durske van de cakewalk afgeschud mi d’n bòjem bove en daorop ston ‘Patent’. Bèrtha’s onderboks waar gemakt van ’t zèkske van Patent Bloem en Tien ha geroepe: ‘Kik daor, Bèrtha, die hi nog patènt op d’re radio!’
‘Kleer…, vruuger wier d’r van de nood ’n deugd gemakt en nou is’t andersum,’ zuchtte Ant.

geschreven door: Bèt van Klaasse