2019 - week 50

Al daag hangt hier smèires unne mot zó dicht da ge oew fiets d’r teegenòn kunt zette. Op de radio hurde we da Èndhoven Airport òlling dicht is en da de minse op trugreis in Keule terèchte komme. Ge zult zoo trugkomme! Goewd da onze Klaas en ikke nie mer vliege.
Kekte gullie ok mi zóveul plezier nor Hendrik Groen? Da’s toch mee van ’t schónste op d’n tillevizie van de lesten ted. Zund da’t zó laot kùmt en zó kort duurt, mar wa is’t ammòl herkenbaar. ‘Ik hoop toch da’k vurloopig nog nie tusse zónne kwak aauw grèij kom te wone,’ zin d’n onze. Nèt of ie zèlf nog zónne jonge god is! Mar hij hi gelijk; ik hoop ok da we bèij vanùit ons èige vertraowd nesje oit nor d’n overkant vertrekke. We hen d’r gin hòst mi, hoor.
Onze Suntereklaos hen we wir aachter de rug. De klèinmanne ùit Den Haag ware d’r en de verjeurdag van Charlotjes hen we meepesant gevierd. Die is al veijf! Wa’n plezier; zó bleij as ze waar mi d’r pèkskes èn ’t gedichje van de Sint èiges: ‘Jij bent nu al vijf en ikke oud en stijf...’ Onze Luc zaat tevreeje in z’ne neije knuffel te beijte en de drie groote meide kriege wa klèinighèid, want die han al sènte gehad. Ge wit toch nie wa ge vur hullie mót koope, wor.
Mi de Kèrsemis zit ’t hil Rósmòlles speul in Osterijk en onze Klaas en ikke bleijve mooi mi onzen tweeje ‘Rundumhause’; niks ginne poeha, lèkker thuis en geniete van de rust. De lesten ted hen we al zoveul òn ons pèt gehad da efkes niks heel welkom is.
D’n onze is ammel grèij òn ’t verzamele vur z’n boek van kommend jaor da ‘Humor in Brabant’ gò hiete. Daor is natuurlijk hil wa over te schreijve, want Brabant is zón bietje d’n bakermat van geestighèid in ons laand. Kekt mar ’s nor al die minse van ’t cabaret van de lesten ted. D’n onze is ‘ervaringsdeskundig’ want hij verkupt z’n leeve lang al humor. Ik maag ok meedoen mi teekeninge en da veijn ik fijn, want da kan ik zittende òn toffel.
Van de week kwaamp ik op de mèrt ’n vriendin teege die vertelde da ze op quilt les zaat. Ze vroeg of ik gin lèpkes vur heur ha. Umda’k alles zèlf maak, he’k natuurlijk grèij zat. Thuis din ik mee nor de zulder en ùit alle hoeke en gaote kwaame d’r schón rèsjes vur d’n dag. Ikke mi ’n tas vol nor Lida’s. Ze waar d’r bleij mi. Lida is ’n schónzuster van Louis van Dijk. Vruuger wónde hij hier in Balkum in heur straot. We zen d’r wel ’s geweest. Ik heb portrètjes geschilderd van hullie kiendjes en die van Lida’s. Da ze nog hange te pronke in heur kamer ha’k nie verwaacht, mar ge kunt nie anders zeggen as da ze heel knappe keijnder ha. Heur zwaoger Louis vertelde dik dinger die tie onderweeges meegemakt ha. Hij waar oit op weg van Amsterdam nor huis, toen ie innins heel hardnóddig mi de broek af moes. Hij ha ’n boks mi galge òn en waar mar langs de snelweg gòn zitte. Nò de opluchting kiek ie wa-t-ie gebraauwe ha. Niks te zien; vrimd, mar ginnen ted um ’r bij stil te staon langs d’n autoweg. Vlug de wagen in. ’t Stonk en innins wier ’t wèrm op z’ne rug. De produksie waar in z’n galge bleijve hange…! Wanne praot toch, wánne en nou mó’k de keuke in um alterand eetesgrèij klaor te make. Smakelijk.

geschreven door: Bèt van Klaasse