2020 - week 2

Bleij da die drukke fistdaag wir aachter de rug zen. Wa’n herrie; geknètter en geknal tot diep in de naacht. ’t Milieu krieg ’r de zèik af; groote wolke trokke hier veur langs de raome. Onze wage zaat kaol onder de roet. We zeggen nog mar ’s da vuurwèrk vort waanzin is.
Hopelijk gòn we wel ’n goei jaor tegemoet. We hopen op veul fietse mi Ante en Tiene. We hen ’t al gehad over zon in Zeeland, de bospèij òn de Lommelse grèns en de kust bé Schoorl. As ’t weer meewerkt en ’t kùmt bove de vijftien grade, dan doen we d’r uit.
We hen de leste daag nogal wa sport gekeeke. Wa is Poeleke toch unne kanjer wànne! Ge zult alle kirres toch mi zóveul overmacht winne… Schòtse zien wij ok gèir. Ja, onze Klaas en ikke hen vruuger veul op de schòtse gestaon. Eigelijk he’k daor m’n geluk òn te danke, want daor zen we mekare teegegekomme. Schòtse verleerde nie, mar nou he’k vort moeite mi loope, lót staon da’k nog op die eijzerkes zó mótte laveere. Mar onze pap ha drie daag vur ie dood gonk nog wel z’n best geschòtst…
Temiddeg mót ik op begraffenis van men aauw juffrouw van de bewaarschool. Wij waren as jong gèk op Rietjes; ze waar knap en modèrn en da tussen al die zwarte nonne van toen! Afscheid in d’n Dùrpshèrd; de kerk is weg; de mis is uit…
D’n uursten dag van 2020 hen wij al wir genote van veul goeds. Ons jong han lèkker gekókt. Vandaag gòn we òn de vis, want die bekùmt onze Klaas vort ’t beste en daor wil ik reekening mi haauwe. ’t Is hier ok nò neijaor wir kèijdruk mi de bódschappe. Veul jong vòdders en moeders mi de keijnder die nog vreij zen van school en krèk trug van de wintersport. Vol karre en tot barstes toe gevulde groote tasse. Da ze nog gèld over hebbe nò al da geski, geschiet en geknal… En strakke goie ze wir de helft weg…
Onze Klaas ha beus in de bus geblaoze in de krant; in ’n hil pagina over scheurkalènders, kwaam zennen Brabantse Spreukekalènder, die al 32 jaor bestò, hillemòl nie veur.
Wij hen ècht heel veul komplimènte gehad over ’t artikelke in de jubileumùitgaaf van de Brug. ‘Wa’n schón foto toch,’ jubelde Ant hier toen ze ons in’t blad onder ooge krieg. ‘Kekte gé daorvan op, mi zón onderwèrp?’ vroeg Tien streijlijk. Ge wit noit of dieje klippel mènt wattie zi. Mar Ant ha denkelijk grif gelijk, want we hen zèlde zóveul pozitiefs over ons èige afbilding meuge heure.
Afgeloope week zaat hier unne grooten boer flink af te geeven op al da vuurwèrk en wij waren ’t dus ruurend mi hum ins. Wa’n maffe wirreld wor vur miljoene de locht ingeblaoze mót worre, terwijl alleman wit da’t kèijgevorlek en slècht is. (We willen ’t dan nog ginnins nie over die èrm astma pasjènte hebbe en ok nie over die rotzakke die vanalles mee verniele. Die zulle wel òn ’t lachgas hebbe gezeete…) Ik zaag op neijaorsdag hier vlakbé verschèije hoope getùige van de ùitleeving bé de jaorwisseling. Afval, nie op unne kreuge te kreijge! Ge zót oew èige kapot schame. Diejen boerremins beweerde da d’r in zónne neijaorsnaacht meer schaoi òn de luchtkwaliteit en umgeeving wordt gedaon as da alle boerre in Brabant da bé mekare zón doen. Onze Klaas kos da hòst nie geleuve. ‘Mar witte gé ok wor iedereen hier z’n vuurwèrk gehòld hi?’ Nee, da wies d’n agrariër nie. ‘Bé d’n Boerenbond!’ glorieerde d’n onze.

geschreven door: Bèt van Klaasse