2020 - week 4

Van de week ha’k ’t wir klaor gemakt. ’t Is mar goewd da onze Klaas van niks wit, want anders zógget ’r hier gekruld hebbe. Wa waar ’t geval; ik ha unne neijen hoewd gekocht (alwir), unnen heele groote zwarte mi virre d’r op, kèijschón. Die wó’k op en zoo din ik mi m’n zwart grèij òn weg. Ik waar al vruug onderweeges nor D’n Bosch. D’n onze ha men nie zien vertrekke. Ik kwaam langs de neij Ao en zaag daor warèmpel zwarte zwaone zwemme! Da moes ik efkes van dichterbeij bekeijke. Ik zette m’nen blommenauto langs de kant en traai dur ’t nat gras richting zwaone. Innins schoot de wend onder m’nen hoewd en vur ik ’t wies, laag ie al in ’t wòtter. Ik verschoot gruuwelijk. Ik hòlde de pèrrepluuj ùit de wage en op m’nen buik liggend begos ik nor m’nen hoewd te visse. Ik krieg ’t vur mekare, mar m’n ònwinst zaat wèl onder de modder. Ik ben truggereeje en thuis heb ik gaauw m’ne smerrige jas en hoewd in ’t stookhok gehange um alles te laote dreuge. Onze Klaas zaat aachter z’ne krant en hi van hil’t gedonder niks meegekreege, dus haauwt oewe mond. Wa nie wit, wa nie deert. Ik waar wel gruts op m’n èige da’k de zaak zoo gered ha.
We hen hier wir nor ’t schòtse en vèldreije gekeeke. Wa hen de ons wir veul medollies gevange! D’n onze krieg ’n opname toegestuurd van ons jongste klèindochter op de schòtse in D’n Haag. Da din ons goewd. Zoo zen we zèlf ok begonne, mi van die bótjes òn ons pótjes!
’n Goei vriendin van ons is van de week nor d’n Annenborg verhuisd. Ze is in de neegentig en waar d’r òn toe. Ze vuulde d’r èige vort zó inzaam nou d’re mins dood is. Ik gò ze ophaole zóda ze mee kan nor de weekelijksen buurt bé Annies. We praote daor in ’n por uurre ’n òlling week bé mekare.
Te zòtterdag bèlde ons oudste klèindochter of ze moeg komme en of ik ze ’t kleermake wó lere. Ze kunne teegesworrig nog gin nòld mer hanteere, lót staon unne kneup ònzette, mar allee. We hen same d’n òllinge middeg op de geut gemeete, geknipt en gereege. Saoves kos ze heure neije japon ònpaasse en die ston me toch prachtig òn da jong lijf! Da gaaf voldoening. Mi zón modèl kan Dior nog ginnins nie teegen ons op.
De klimaatprobleeme zen in onzen hof grif te mèrke: goudsblomme, judaspenninge en leuwenbèkken in bloei midden in de winter! Ze kunne d’n Elfstedentocht hier wel vort op d’ren buik schreijve.
Van Tiene hurde we nog ’n schón verhaaltje. Ge wit mi hum wel noit of ’t waor is, mar toch. Tien ston in d’n does, òlling bloot en daor kùmt onverwaachs z’ne klèinzoon van vier binnegeloope. Die nimt z’nen opa ’s goewd van alle kante op en zi dan: ‘wat ben jij mooi gebore!’ Da jong is toch unnen dappere. Daor hen we al eer mi moete laache. Toen ie mi z’ne pappa in d’n does ston, zin ie da papa’s pieleke toch wel veul grótter waar dan da van hum èiges. ‘Ja,’ reageerde z’n vòdder, ‘as ge ouwer wordt, groeit die mee, hé.’ ’t Mènneke waar efkes stil en zin toen: ‘Dan zal opa wel voort ’n hele grote hebbe!’

geschreven door: Bèt van Klaasse