2020 - week 25

Toen ik dees zaat te schreijve viel ’r ’n bietje reegen op ’t dak van ons sèrre. Onze Klaas ha zitte waachte da’t dreug wier, want hij moes vorse èijkes gòn haolen hier op d’n Aachterweg. Hij kwaamp laachend trug en vertelde da’t daor druk waar geweest, mar da d’r ’n hèl vrouwke op de fiets vur hum òn de burt waar. Ze bestelde vier kilo èipel en zin da ze d’r per dag mar inne nóddig ha. Buurtenderwijs kwaam d’n onze d’r aachter da ze 94 waar! Hij makte ze komplimènte èn zin dattie ze twentig jaor jonger ha geschat. Da kos kennelijk nie leije; ze wier d’r verleegen af en reej pardoes de bónne in, in plòts van trug nor de weg.
Te middeg komme Tien en Ant hier buurte en meepesant hullie neij illektriese fietse laote zien. Ze zen d’r nogal in gespronge, schent. Ze hen bèij heel duur gevat. Wor wij wel van opkeijke is da Tinus ’n damesmodèl gekocht hi. Da paast toch nie bé dieje macho die alzeleeve op li te schùppe da-t-ie oit bé de mariniers is geweest. Hij mènt dik grif da-t-ie meer kondisie hi as ’n aander, mar hij zal bé d’n inkoop in de bónne zen geweest. Of zóttie toch gewoon wa wijzer zen geworren op z’nen aauwen dag? M’ne mins mót ’r da wel invreijve bé diejen aauwen opschùpper. ‘Ik denk nie da’k strakke neeve zón krakkemikkig vròlliemènneke wil fietse,’ schamperde d’n onze streijelijk.
Giestere dinne wij mi onzen twit nog ’n klèin rundje dur de bosse. Dur de wend waar ’t kouwer as verwaacht mar tusse de maste viel ’t wel mee en daor is ’t trajekt dan ok mee zó rustgeevend. Smiddes moes m’ne mins nor Peer Swinkels van Bavaria um ’n vraoggesprek af te werke. Strakke kùmt ’r ’n schón artikel over dieje jongen ondernimmer in ’t blad Brabants. Onze Klaas duu da schreijfwèrk gèire en ’t gittem ok goewd af.
Te mòndag moege de hechtinge d’r ùit bé d’n onze. Ge wit dattie mi de Pinkstere lillek gevallen is bé da bónnevèld op Vinkeloord. Mar nou ziet ’r z’ne kop al wir gif zat ùit. Hij hoeft ginne kammoeflaazjehuudje mer op. D’n dokter klaagde wel da ze dik gòrre gebrùikt han en da’t lastig waar um ’t ’r ùit te kreijge. ‘Ze zullen in D’n Bosch gedocht hebbe da ze d’r aauw grèij mooi kossen opmaken òn die boerkes van buite,’ bromde d’n onze. Mar allee, hij is zó rap geneeze da wij’t nie vur meugelijk han gehaauwe. D’n dokter docht ok da m’ne mins wel goewd gezond moes zen umda-t-ie zó vlot geneeze waar. ‘Ja,’ zuchtte onze Klaas, ‘kèijgezond, da mót wel mi al die pille alle daag.’ Ik moes m’ne laach inhaauwe.
Onzen oudste is te zòttereg 52 geworre. Wanne leefted toch al, wánne. We zen ’m ’n kadooke weeze brenge, al viert ie ’t nie vanweeges die corona zooi. We han ’n haandgeschreeve boek vur hum over aauw vur- en aachtername, mi Latijnse verklaringen over geborte, traow en dood. Zóiets is krèk iets vur hum. En hij kreg ’nen envelop mi innen euro vur elk jaor. Da’s skaoilijk òn ’t worre, mar we hopen ’t nog lang te meuge en te kunne doen.
En nou zitte we hier mi ‘pèrsoneelsprobleeme’. Ons taxusheg mót wir geknipt worre en vurgend jaor din da onzen buurman, mar die hi innins wir lillijke rugklachte. Onzen Bruce zógget goewd kunne, mar die is warèmpel ziek geworre. We zulle van èrremoei nog trug mótte vallen op Tiene mi z’n damesfiets…

geschreven door: Bèt van Klaasse