2020 - week 43

’t Waar wir wegwèijweer, mar onze Klaas wó d’r toch efkes ùit en zodoende gonge we goewd ingepakt op ons fietse nor de bosse. Da din grif goewd, want gewordt zó vergimmes duf van d’n òllingen dag binne zitte. ’t Waar ok schón um al de hèrfstklurre en de paddestuul onderweeges te zien.

Thuis laag ’r alwir unne raowbrief in de bus. ’t Gonk over Harrieje, unne goeie vriend van ons. Hij waar van 1927, dus nie in de kiem gesmoord. Och, wa han wij veul schik mi hum gehad… Hij waar ’nen aauwe medestudènt en groote bewonderaar van Cornelis Verhoeven, d’n Brabantse filosoof en schreijver. Kees waar jorrelang onzen huisvriend en dùrrum wiere wij gedrieje wel ’s dur Harrieje verzocht um nor Emmaberg in Limburg te komme um wa bij te buurte. Da dinne wij gèire. Zen vrouwke, Gudule, waar dan druk in de weer en as we ’n bietje veurgepruufd han, gonge we mi onze vijve erres eete en drinke op Harries koste. Hij zocht alt zaken ùit die goewd de moeite wèrd ware en ons bijeenkomste wiere alle kirres ’n fist. Harrie keek nie op unne prèij en d’n drank kwaamp overvloedig op toffel. Zón èind reije nor Limburg vonne wèllie toen nog gin bezwaor.

Harrie waar unne bezundere. Hij waar psycholoog en direkteur geweest van een of aander instelling, mar hij waar al lang mi pesjoen. Hij ha unnen ekstra auto gekocht en die in zunnen hof gezet, want daor kos ie ongestoord nor muziek luistere! Hij ha ok ’n hil afwòttersysteem gebouwd mi alterande buize zoda ’t wòtter over z’nen hof worde versprèijd. Òn boenwas, chloor en aander schónmaakgrèij ha-t-ie de schùrft. As d’r in huis gestofzuigd wier, vluchtte-n-ie weg nor z’nen hofauto. Òn gèld ha Harrie gin gebrèk en hij liet aander daorvan gèire mee geniete. As ie mar buurte kos.

We zullen hum en z’n vrouwke ’n wèrm plèkske geeven in ons hart. ’t Is triest, mar ge kunt in deezen tijd gin fesoenlijk afscheid nimmen of niks. We han nog gèire de dochters gesproke, mar nou moete we mar mi ’n briefke volstaon.

We waren al ’n week nerres mer geweest as in d’n boekhandel en de suupermèrt. Gelukkig ha Ant ons wir verzocht op de sondussen botteram. Daor gongde gewoon op telle! Fijn efkes ons gedachte verzette en wa bijklètse mi Tiene. ’s Keijke wa-t-ie nou wir vur stèrke verhale ha.

Hij kreeg ’t over Pietje Kauwgum. Die hiette eigelijk Lowie mar da wies gin man. Da mènneke waar mar ’n vaust hógger as ’n vèirke en zal d’n anderhalve meeter noit gehòld hebbe. In ’n zatte bùi ha de jongen Tien mi nog wa zat volk Pietjes snaachs ùit bed geklopt. Ze han nèt zó lang op de deur getimmerd tot Pietje mi slaopmuts en al beneeje de deur ope din en ongerust vroeg wa d’r toch òn de haand waar. ‘Wij wón vraoge of ge lid wilt worre van d’n Donald Duck’ wier d’r onneuzel gevraogd.

Pietje ha ’n vrouw die twee koppe grótter waar as hij èiges. Toen de jong rotzakke snaachs wir lage te verveele en z’n vrouw ongerust wier, riep Pietje: ‘kom mar hier schat; ik zal jou beskerme!’
‘En Pietje moes òn ’n neij fiets,’ zin Tien tèinenòn. ‘Ge raoit noit wèffer een hij gekocht hi.’
Nee, da raoide wij nie en um ’r vanaf te zen, zin ons Klaas: ‘unne Gazelle.’ ‘Nee,’ riep Tien triumfantelijk, ‘unne Giant!’

‘Over fietse gespoke,’ zin onze Klaas, ‘we gòn gaauw nor huis en nor de Giro en de Vuelta keijke. Lèkker spannend.’

geschreven door: Bèt van Klaasse