2020 - week 49

Wij ware bij Ante en Tiene geweest en daor waar ’t wir aauwerwets goewd en lèkker. Ant ha d’r èige geweldig ùitgesloofd mi prachtige veurgerechjes en luukse brood vol belegvariasie. We kriegen ’t daor over de zòtterdagpuuzel, want ge wit onderhand da ik en Tien allebèij verstokte puuzelaars zen. Nou gif Tinus nogal gèir op over z’n kunde op da gebied en daorbij is ie dur onze Klaas al verschèije kirres truggeflote, mar te zondag viel onze vriend toch wel lillek dur de maand. Hij ha de krantepuuzel op kunne losse op een woord nao. Hij ha al wel ’t leste stuk ‘tracé’ en de uurste letter K. Of ik wies wa daor nou de oplossing waar? ’n Aander woord vur ‘Hoofdplaats’. Onze Klaas en ikke bekeeke de krant die tie bewaord ha en zagen al mee da die K hillemòl nie kos kloppe, mar ja, wit hij da ‘macramé’ mi ’n C mót. Da woord hattie van Ante, ok nog en toen bliek ‘tracé’ wijerop hillemòl nie te kloppe, want de ùitkomst waar ‘centrale’. Hij ha vur meubelstuk ‘laadkast’ staon; da moes ‘wandkast’ zen en vur ‘millimeeter’ hattie ‘micromeeter’ ingevuld, d’n Tinus… ‘Zoo kan ik ’t ok,’ zuchtte d’n onze. Nee, Tien is as puuzelaar nie in ons achting gesteege.

Mar we ware wel bleij da we dur hullie verzocht ware, want we komme wijer de leste ted bekant nerres. ’t Is zoo da wij in deeze coronated de daag zèlfs kwet rake; ge wit nog nie mer of ’t woenzeg of dondereg is. Mar ’t hi somteds toch ok z’n vurdeele: ik kwaam bij ’t oprùime alterand grèij teege worvan ik nog nie mer wies da’k ’t ha. Onder meer tien cd’s die nog ginnins nie ùitgepakt ware! Ik drèij nou muziek die ik hier nog noit afgespuld heb. Geweldig! Veul country en Zuid-Amirrikaans. Da heure wij toch zó gèire! Onderweijl zit ik kèrstkaarte te make. ’t Vuulde ècht goewd. Dees jaor waar ik van plan nor al ons vaaste vriende en femilie ’n èigegemakt kartje te stuure. Ik heb de neij kèrstzeegels al gehòld en die zen vergimmes kleurig en schón.

Wij zitten hier ok al ’n bietje vurrùit te puuzele en te planne. As ’t weer meewerkt, gòn we uurste Kèrstdag nor onze Gurt en Mariekes en de kiendjes. We zen verzocht op Haags duinkneijnd en we weete da onze zoon da verdories lèkker kan klaormake. We ware te zòtterig nog bij onze Jos in Rósmòlle, Daor hen we wa envelùpkes mi vèrsjes en cènten afgeleeverd names Suntereklaos. Ok vur de vreijers van de oudste mèidjes han we wa, want da zen goei kèirels. Allebèij goewd bij de pinke en gin van bèije gin tattoos en gin hang- en sluitwèrk. Dan hebbe ze bij ons al ’n striepke veur.

Ik zaag bij ’t oprùime van ons schuur de box en de wieg staon en op zulder hen we nog ’t keijnderleedikant da onze pap oit getimmerd hi van twee aauw durre. Ik zógget schón veijne as wèllie nog aachterklèinkeijnder zón meuge meemake… Mar daor zal ik toch mar niks af zegge, want daor meuge aauw minse as wij d’r èige nie mi moeie, wánne.

Onze Klaas ha ’n schón bericht vur d’n Brabantse Spreukekalènder binnegekreege, hillemòl ùit Nieuw Zeeland! ’t Verhaaltje ging over de naachtmis. De pestoor vroeg òn de keijnder: 'wa brochte de wijzen uit ’t oosten mee vur ’t kiendje Jezus?' ’n Meske riep: 'GOUD!' Efkes lòtter riep ’n jungske: ‘Wierook'. ‘Hil goed’ zin de pestoor, ‘wa nog meer?’ D’r klonk innins van aachter uit de kerk: 'kadobonne!'

geschreven door: Bèt van Klaasse