2021- week 01

‘Wa hedde toch unnen hoop wèrk op oewe nèk gehòld,’ zin onze Klaas gereegeld toen ik beezig waar mi m’n vèrf- en schreijfwèrk van de lesten ted, mar nou d’r zóveul post dist op kùmt, zie’k da-t-ie mi plezier alle reaksies leest en wa zen daor schón bij! De moiste is denkelijk die van onze bevrienden Ballekumsen arsitèkt. Die schreijft bij de kèrstgroet in zen bezunder handschrift: ‘egge oewe leeftèd wilt verhulle, dan moewte blêve drulle. Want egge nie mer drult, dan bende uitgeluld.’ Over zón dinger hen wij daag schik. En ja, we zen van plan in ’t kommend jaor wir veul rond te drùlle, mar nou is ’t men te kaauw op de fiets. Onze Klaas kekt wa da betrèft nerres nor; die drùlt alle weeke nor D’n Dungen en umstreek. Hij kùmt dan wel binnegebibberd van de kaauw, mar hij blef fietse en kùire, zo lang ie kan.

Um de coronazooi efkes te vergeete zen we van de week nog mar ’s in de aauw filmkes van Onze Klaas z’n archiefke gedoke. We hen nog ’s gekeeke nor zen ‘Wandeling’ mi Hella van der Wijst. ’t Klinkt misschien opschùpperig, mar jonge, wa gò ik daor gruts op! ’t Waar zó schón en ’t wier landelijk ùitgezonde en zaat nòdderhand ok nog in de ùitzending van de Wirreldumroep. D’r kwame reaksies ùit Ammirrika en Kannida. ’t Is al bekant twentig jaor geleeje. Wèllie ware bèij nog in onze glorieted. Die Hella is ok zón sympathieke meid die de gevuulige snaar dik krèk wit te rake. Ze schreijft ok hèlder en toegankelijk. Da kunde pruuve in ‘Troost’ en heur neij coronaboek ‘De kracht van samen’.

Mar op de film wandelde ze hier samen op Zèldezate en bij de Dùiventorre zong onze Klaas mi Annelieke Merx en de Sik z’n Brabants kèrstliedje ‘Hurt nou toch’. D’n onze vertelde daor bij d’n ijskèlder ok nog hoe ze vruuger as jong gruun en mos gonge zuuke vur ’t kèrststèlleke. ’t Kwaamp daornao gelijk hier op de koffietoffel. Ik ha m’n èige ùitsgesloofd; al da film- en muziekvolk moeg niks te kort komme en ze zón ’s zien wa Mirroise gastvrijhèid veurstelt.

As ge oew èige zoo trugziet, kunde moeilijk ontkenne da d’r behoorlijk de sleet op zit. Alla, denk ik dan mar; we keijke mar vort minder in de spiegel.
Nò d’n eet dinne ze mi pèrd en kaar van Keent nor ‘Ravestein bij kaarslicht’. Da leeverde sfeervol bilden op. ’t Vèghels kwartet ‘Double two’ zong prachtig in de kapèl. Onze Klaas moes z’n èige kèrstgedicht vurleeze en op ’t èind unne kèrstwens ùitspreeke. M’ne mins kan da, al zeg ik ’t zèlf. Hij vroeg um meer òndacht vur mekare. Da bleft van toepassing en is in deezen ted nèt zó goewd òn de orde. Ik mót irlijk bekenne da’k ’n zalig gevuul overhiel òn d’n trugblik. Wa zund eigelijk da d’r gin Wandelinge mer dur Hella’s gemakt worre.

D’r kwaam hier onderlest nog ’n schón mùpke van Albert Willems ùit Kannida deeze kant op. Post vur de kalènder. Drie bruurs, Rien, Krien en Tien, stapte ’n kruugske binne. De kastelein vond dè de manne nogal stèrk op mekare leeke. ‘Ammòl dezèlfde gezichte!’ Toen ie da zin, riep Rien: ‘Allicht, wij zen unnen drieling.’ ‘Bezunder,’ zin de kastelein, ‘mar worrum is diejen inne van jullie zóveul klèinder?’ Daorop zin Krien: ‘ons moeder ha mar twee borste, ze ha gin tiet vur onzen Tien! Umdùrrum dus…’
Nou hope wij mar da d’r dees jaor ’n èind kùmt òn corona. Da zó ècht zalig zen.

geschreven door: Bèt van Klaasse