2021- week 02

Van de week han we ’t ’r over da’t vur ’t tweeèntwentigste jaor is da wij weekelijks in De Brug schreijve! Toch nie te geleuve da we’t al zó lang vol haauwe. Onze Klaas is da mi steeds meer plezier gòn doen, zi-t-ie en hij heeget zón twentig jaor hillemòl alleen gedaon. En nou we samewerke, mót ik ok bekenne da’k gèire hèlp. ’t Is gewoon fijn um plezier te brenge en dùrrum mótte wij De Brug ok bedanke. As ik in ons dùrp in de winkel kom of op de mèrt, zen d’r hòst alt minse die men ònspreeke en vriendelijk mèlde da ze’t schón veijnen um ons stukskes te leeze. Veul zegge zèlfs onze ‘kollum’ ’t uurste van gelijk te leeze. Ze hen d’r soms moeite mi, mar de schik vergoedt alles. Ze kunnen ’t volgen ok al zen ze gin Brabander! Da’s natuurlijk ècht fijn um te heure.

Onze Klaas waar hier pas d’n appelboom veur in d’n hof òn ’t snoeie, toen d’r ’n vrouwke op de fiets stopte en riep: ‘waor haolde’t toch vandòn!’ Toen m’ne mins wa arig kiek, bliek da ze de stukskes in De Brug bedoelde. D’n onze antwoordde: ‘gewoon ’t dagelijks leeve eigelijk.’

‘Nou, as gullie da mar blijft doen,’ zin de fietster. Da waar ie wel van plan, zo lang ie kos, zin d’n onze. Ze knikte tevreeje.

Onze Klaas kwaam ’t mi ’ne laach òn men vertelle. Hij zin d’r aachteròn: ‘ge zót ’r van neeven oew klompe gòn loope.’ ‘Agget mar ùit oewe kop lót,’ laachde-n-ik.

De leste keer da we in Den Haag ware bé onze jongste zoon, de kunstschilder, vertelde-n-ie da-t-ie ’n schildersopdracht waar begonne, mar nò ’n por mònd toch mar ha afgezeed, umda de opdrachtgeevers zó lastig en verveelend ware da-t-ie ’r nie mer teege kos. Ze han alle kirres wir wa anders te bestelle en hij wier d’r tureluurs en sjagrennig af. Onze Gurt liet zien hoe wijd hij mi ’t werkstuk waar en wij verschoete bèij, umda’t zó indrukwekkend waar. ’t Bliek ’n rond paneel van unne meeter dursnee en daorop stonne de blomme van de uurste seizoene van ’t jaor, schón gerangschikt in ’n bezunder boeket umvloge dur vlinders en bieje. ’t Moes eigelijk wijer afgewerkt worre mi bloeiers ùit de twidde helft van ’t jaor, mar onze zoon hatter vort tabak van en kos ’t nie mer zien. Wa zund, docht ik en ik vroeg of ik ’t misschien af moeg make. Um kort te gaon: ’t onaf schildereij gonk mee nor ’t zùie en nou werk ik al sens Kèrsmis alle daag òn de voltooiing van dieje ‘grande flora’. Ik denk da we ’t schildereij as toffelblad gòn gebrùike. Dan mót ’r nog wel ’n steevige glasplaot overheen komme. Mar we zen nog wijd van huis. Ollievèrf dreugt langzaam en vreugt veul wèrk en tijd. Ik denk da dees wel een van de alderschónste projekte wordt van de lesten ted! Ik veijn ’t zó bezunder; ik heb nou ’t gevuul da’k samewerk mi ons jongste jungske en dan mót ik ’r òn trugdenke da-t-ie, as ik schilderde, neeve men nog in de box zaat en ok al schilderde. Hij waar nog gin veijf toen Suntereklaos bé ons òn huis kwaamp. De Sint vroeg òn ons mènneke wa-t-ie lòtter wó worre. Daor hoefde-n-ie nie over nao te denke. ‘Vèrvenaar’ krèijde-n-ie mee. We zen d’r gruuwelijk gruts op da-t-ie al op z’n twentigste vur de Kunstakademie slaagde en kunstschilder wier. En nou mó’k wir gaauw òn de gang, want ’t kunstwèrk waacht.

geschreven door: Bèt van Klaasse