2021- week 10

Wij hen al genote van ’n onmeugelijk vruug vurjaor! We fietste samen in de uurste zonnige week van dees jaor al nor D’n Bosch. Ik waar d’r al zó lang nie mer geweest en ik wó de Parade wel ’s zien nou ze daor zoveul kastaane hen umgedaon. ’t Waar ’n kaol bedoening en ge kunt nerres iets kreijge. Nou ha’k daor wel op gekokt; ik ha unnen bottram en de thermoskan meegenomme. We gonge mar op de steene bank zitte bij de bushalte, ok al trok da gemeen kaauw op nor onzen bòjem. Wa zaag de Sint Jan d’r innins klèin ùit, vond onze Klaas en hij ha gelijk. Da zal toch wel nie dur die gesneuvelde beum komme, mar misschien meer dur d’n ingepakten torre…

We dinne al gaauwèchtig trug nor huis en daor ware we onderweege toch getùige van ’n bezunder Bosch tafereel. Unne jonge gast van zón jaor of virtien fietst ons vurbeij. ’n Mèidje op de fiets, ok zon ònkommend puuberke, kùmt ons teege. Ze hi ’n mèndje op de fiets worrin ’n klèin bruin hundje zit da nèt mi z’n kùpke bove de mand ùitkùmt. Unne sjiwawa, denk. ’t Mèidje kent de jonge. Ze stikt d’r haand op en kreg unnen breeje laach op d’r gezicht. Dan ruupt de jongen innins: ‘ha, gaode gij de cavia uitlaote!?’’t Vriendelijk gezicht van ’t meidje veraandert op slag en ze kwèkt venendig: ‘houde gij oewen bèk, man!’ Bekant d’n hillen trugweg hen wij same nog nao zitte giechele. ‘Kik, da’s puur winst; zón dinger makte enkelt mee as ge d’r ùit doet,’ konstateerde d’n onze tevreeje.

Ons stemming wier wel bedùrve dur ’t bericht da d’n Dintersen bovemister Barten waar gestùrve. Wij hoopten alle weeke da we Gerarte zón teegekomme in de Hezikse supermèrt. Dik waar da ok ’t geval en da waar òn wirskante plezierig. Hij ha alt goeien buurt zat en d’r moog volop gelaache worre. Gerard waar unnen dùrpsmins die op hooge leefted nog op de hogte en begaon waar mi de gemeenschap. D’r zulle d’r wèinig zen die zóveul beteekend hebbe vur d’r èige dùrp. Hij ha humor en wijshèid. Unne mooie mins zoowas ze vandaag d’n dag nie mer gemakt worre. We zullen goei herinneringe bleijve haauwen òn deeze bizundere mister.

We hen Tiene en Ante mar wir ’s op d’n buurt gevraogd, want ge wilt de saaihèid toch durbreeke. Ze han same pas flink gestècheld over d’n hof. ‘As onzen Tien men ’s gelijk gaaf en iets van men ònnaam, gonk ik aachtermekare te voewt nor Lourdes,’ verkondigde Ant. ‘Da zal nie meevalle mi dieje kaoie knie van aow,’ greens Tien trug. Ze kreg irdaags eindelijk unne neije knie as d’r niks mir teege reijt en daor zen we ammòl al tamelijk tevreejen over. Wor we minder over te spreeke zen, is da we nog steeds niks over ons inènting hebbe geheurd. ‘We zulle nog wel te jong zen,’ schamperde d’n onze die hòst òn z’n tachentigste is begonne. We kriegen ’t hier ok nog over unne weederzijdse kennis die pas vur zake nor Italië waar geweest. ‘Zón talewonder krèk as Tien’ riep d’n onze streijlijk. Dieje kennis kent gin woord Iteljaans en kan op da gebied niks geleerd kreijge. Mar z’n vrouwke hattem goewd geholpe. Ze ha de belangrijkste woordjes op d’n achterkant van z’ne stropdas geborduurd: ‘buon giorno, grazie, arrivederci, ciao!’ Onze zakeman wordt op de luchthaven opgewaacht dur unne verteegewoordiger van de Milaneese zakewirreld en wil laote heure dattie z’n èigen hi veurberèijd. Hij kekt op z’ne stropdas en ruupt: ‘trevira!’

geschreven door: Bèt van Klaasse