2021- week 23

Wa’n weer wánne! Zón strakke blaow locht en de zon op ons kùpkes; wa’n genooi nò al die kaauw nattighèid.

We ware van de week same nor de Maos gedrùld. Ik ha thee en bottramme meegenomme en we zaten al gaauw in Gewaande te geniete van ’t ùitzicht mi alle vrolijke bótjes. D’r ware vier ooievaars die boven ons op de thermiek rondzèilden en da waar ’n prachtig gezicht. Zó sierlek; ècht ’n zèldzaam rustgeevend taffreel. Op de nest bij de Blaow Sluis zage we ok wir ooievaars mi jong zitte. Da is daor al jorren op ’n reij prijs. Machtig mooi.

D’n dijk ston vol blomme en d’r vlogen zwòlleven um ons heene. We vuulden ons èige verwend en rijk mi zóveul mooie natuur. We dinne wijer nor Lith en Lithoije wor onze Klaas nog efkes z’ne nije kalènder af moes geeve bij ’n oud-kleega die alt fan is gebleeve.

Vandaoraf dur de polder langs de Leuwerik nor Sint Jozefoord in Nuland. Daor wónt sens kort onze Klaas z’n oudste zuster. Ze is daorheen gemoete umda ze parkinson hi en ze nie mer op d’r èige kan bleijve wone. ’t Waar d’n uurste keer da we d’r op bezuuk moege komme. Ze zit ’r me daor toch mooi in! Ze hi zón sort ònleunwónning beneeje mi ’n buiteterras teege de raand van de bosse òn. Ze hitter goeien aard en hi schik as ze de knentjes en de ikhorrentjes zie speule vanùit heur kamer.

Onze Klaas gonk efkes thee haole en daor kwaamp ie warèmpel toch innins Ria’s teege! Die hattie in gin jorre mer gezien. Ze viele mekaren um d’re nèk en d’r wier gekust. Daor kos corona niks òn veraandere! Ria, ons aauw vriendin, hi ok parkinson en zit al ’n weijl op Sint Jozefoord. Toen we buite op ’t terras òn d’n thee zate, kwaamp Ria men ok nog goeiendag zegge. We moese mekare ’n weijl vaasthaauwe. We zen allebèij twee kirres ingeènt, dus docht ik: lót ze mar heene doen. Alleman wier vrolijk van de onverwaachse ontmoeting.

Nò bekant fijftig kilomeeter kwame we diejen dag muug mar voldaon trug op de klep gevalle.

D’n dag daorop moese we nor d’n Annenborg in Rósmòlle wor de schónzuster van onze Klaas zit. Mi heur geuget nie goewd. Ze hi veul ingeleeverd, mar ze veerde toch ’n bietje op toen ze ons zaag. We zen meer as tien jaor lang alle weeke bij mekare gekomme en wa hen we daor veul plezierige herinneringen òn! ’t Duu zeer as ge ziet hoe de gewèldige gastvrouw van vruuger aachterùit gi. We beloofde gaauw wir ’s te komme.

D’n dèrden dag op reij da we van huis fietste, waar nor Tienen en Ante. We ware daor verzocht op d’n bottram en da’s alt ’n groot plezier. Toen we goewd han bijgebuurt en mi ronde bùikskes wir tusse de wiele trugdinne, scheen de zon nog volop, mar wij trapten deur, want ze han onweer beloofd. Binnen ’n half uur ware we thuis.

‘Wij hen dees week meer as honderdzestig kilomeeter gereeje,’ riep d’n onze tevreeje. Hij gaaf men komplimènte da’k ’t òngedùrfd ha, want ik ha uurst nog teegegesputterd da’k liever mi d’n auto gonk. ‘Nee,’ riep m’ne mins, ‘meer beweege, dus mi de fiets, kom op!’ En ja, ik ben toch mar gezwicht. Aachteraf mót ik zegge dattie gelijk hi. ’t Duu d’aauw knoke goewd.

Bij de friettènt zage we Janne mi ’nen bùil weg doen. ‘Gaauw rècht nor huis, anders wor ’t kaauw,’ riep onze Klaas. ‘Ja, mar ik heb ’n slaatje!’ klonk ’t trug.

geschreven door: Bèt van Klaasse