2021 - week 27

‘Ge wordt nog lichelijk erres af geplaogd,’ zin onze vòdder alt en hij waar unne wijze mins die dik gelijk ha. Van de week moesse we daor wir òn denke. Zoowas ge wit, zen wij nogal gèire in d’n hof beezig. Da is te zegge; onze Klaas haauw ’t grèij òn de groei en in ’t gareel en ik pluk ’r de vruchten en de blommen af. Da werkt bij ons al jorre nor tevreejenhèid. Ik heb van de week, vur de bùie, nog gaauw wa rooze binnegehòld en b’ons rùik ’t in huis ècht nor aauwverwetste roozegeur! (De maoneschijn meude’r bij denke.) Wij hen ’n roos die ‘Honoré de Brabant’ hiet en die hi grif unne goddelijke geur.

Nou ha onze Klaas ok zunnen oranjerooien datura wir òn de praot gekreege. Hij waar bang da die de winter nie overleefd ha, mar gelukkig; d’r kwame wir gruun schutjes vur d’n dag. Daor waar ie wel over te spreeke, want die hittie nog gehad van Harrie van den Elze, d’n ‘Ujenaar van de eeuw’. (Die zó honderd zen as ie nog leefde.) D’n onze waar d’r minder over te spreeke dattie moes ontdekke da da jong schot afgefreete wier dur de slèkke! Hij hitter mee ’nen bak bier onder gezet. Nog wel unnen dùbbelen trappist mi de toepasselijk naam La Trappe! (Da bier waar over d’n datum, mar daor weete die slèkke toch niks af.) Ge zul ’t nie geleuve, mar d’r zaate d’n dag d’rnao al twentig slijmerige dieven in, die unne zaligen dood gestùrve ware. B’ons barst ’t dees jaor toch van de slèkke. Ze zitten in de hortensia’s, de goudsblomme, de graniums en de petunia’s. As ge’r niks òn doet, haauwde niks over.

’tZèlfde is ’t geval mi ons kèrse. D’r stonne d’r dees jaor veul op, mar van de Spònse kèrse hen we d’r èiges gin een gezien, zèlfs de por tèkskes die onze Klaas mi plastieke broodbùilen en wasklemme vur ons èige bedoeld ha, wiere leeggeroofd. ’t Waar hier gewoon orlog tusse de kèrsedieve. D’r kwame d’r steeds meer umda ok d’n Hedelfinger veul droeg. Vurda d’r een vruchje rood kleurde, zate de kóldùive en d’n ikhorre d’r al òn te snoepe. Toen kwame de spreuwe, de malders, de eksters, de kaauwe en de vlaamse gaai. M’ne mins ha mi onzen hogsten huishoudtrap wir halsbreekende toeren ùitgehòld um d’r wa vur ons èige zoo in te pakke da de vliegende krimineele brigade d’r nie bij kos, mar hij ha z’ne vijand onderschat. Honderde kèrse lagen òngepikt onder d’n boom en verschillende plastieke bùile ware durgepikt zoda de dieve d’r gewoon in kosse. Ik mot irlijk bekenne da’k ’t mi ’n bietje leedvermaak heb òngezien. Mar nou d’n onze ùit wanhoop d’n inhoud van de leste zakke zèlf hi geplukt en binnegebrocht, mót ik toch zegge dattie eer van z’n wèrk hi. Niks zó lèkker as onbespote rijp fruit van èigen boom! De gevleugelde deugeniete zen al begonnen òn òns bizzeme en kroesels. Daor zulle we niks van rèije, mar ’t is ’n schon gezicht die vogels halsbreekende toeren ùit te zien haolen um onze Klaas veur te zen. Ik zeg d’r mar niks af, want daor wordt m’n beeter helft nie vrolijker van.

We trósten ons èige mi d’n ùitbundigen bloei van onzen agapanthus. Vier prachtige blaow scherme stòn hier te pronken op steele van unne meeter hog. Ze verkondige de glorie van Henke, de gildekeizer van Ballekum, die dees schón plant oit òn ons gegeeven hi.

En ons geminte verdient dees jaor ècht komplimènte vur de prachtige bloeibèrmen in ons buurt!

geschreven door: Bèt van Klaasse