2021 - week 50

Van de week he’k nog wa bizunders òn de haand gehad. ’n Vrouwke ha gevraogd of ik zówèlle wó pozeere vur heur schildersgruupke. Ja, daor liet ik m’n èige nog vur strikke. Dus ik din op zòtteregemèirge bijteds nor D’n Bosch, want um tien uure zó ik daor al moete zitte en da tot een uur toe. Gin kattepis, want zó lang stil zen, is ’n hil pèrsekusie vur men. Ik moes lang zuuke vur ik ’n parkeerplòtske gevonde ha.
Ik ha m’n èige nog ’s flink in de make-up gezet en unnen heelen bonte lange japon òngedaon; daorbij ’n èigesgemakt huudje van dezèlfde stof. Zes jong wefkes stonne klaor um men te ‘vereuwige’. We han ’n ketierke pauze mi ’n tas thee en da waar heel welkom, want ik wier zó stijf as unnen bukkum van ’t stil zitte. Smèires vur de spiegel mènde-n-ik nog da’k ’r goedzat ùitzaag, mar toen ik al de teekeningen onder ooge krieg, verschoet ik ’r af. D’r viel nie veul mois te bewondere.

Ik ha mi onze Klaas thuis afgesprooke da we mekare nò ’t pozeere zón trèffe bij de Silva. Die zó z’n èige mi al die weekendkrante niks verveele en as’t te lang duurde, zóttie al mi zenne lunch beginne. Da hattie ok mar gedaon, want ik kwaam pas rond half twee op de afspraak. De vriendelijke Bossche vrouwkes die vaaste klant zen op de Parade en die ik dik trèf, wón gèire weete worrum ik ’r zó opgedirkt ùitzaag. Ze vonnen ’t heel intressant.

Smiddes zón Jacqueline, de dochter van onze Klaas z’n oudste zuster, en Peet, heure mins, b’ons kommen um drie Chinese vazen ùit de èrfenis van moeders, af te geeve. Niemes van de keijnder wó ze en ze moesse weg. Ik von ze schón en wó ze gèire. Mar d’n onze vent da ze hier nie midden op toffel moete stòn.

Te zondeg zen Tien en Ant hier op d’n brunch geweest en da waar heel fijn en viel alles mee. Deeze keer wier d’r nie gevrèld of gestreeje en ’t liek of ze’t vort himmòl mi ons ins ware. Da waar hil wa plezieriger as da gekat van de vurgende keer. Onze Klaas moes wel efkes mèlde dattie prachtige skoen van Tiene ha gekreege, mar da de zoole bij ’t loope mee verkrùimelde en da hier hil ’t huis vol ha geleege mi die verrèkte skoenkorrels. Hij ha de skoen en de geever wel efkes vervloekt en ikken ok.

Hier velt de kèrst- en neijaorspost al van alle kante binne en ik zit al wir veul òn de hoog toffel te teekene, te schildere en te schreijve. Onze Klaas vent da ’n goei ding. ‘Daor hedde gij mooi ted zat vur,’ zi-t-ie. Zèlf klapt ie ’r ùit; op de fiets nor D’n Bosch. Efkes bij Willumme wa balkenbreij ophaole, want die ha gebèld dattie vur ons gekókkerèld ha. Da’s toch prachtig, want hij kan vergimmes kooke en d’r niks is zó goewd teege de winterkaauw as balkenbreij.

Wèllie zette ginnen boom mer. ’t Is hier toch al zó kreemerig en mi zónne kèrstmast zón we ons kont hillemòl nie mer kunne keere. Ik moes mee denken òn d’n Tilbùrgse Piet die al jorre gezùrgd hi veur schón Brabantse gedichjes op de spreukekalènder. Piet docht ‘r op ’t lest van z’n leeve krèk over as wij. Hij ston vur ’t dilemma ’ne klèinderen boom koope of ’n grótter huis. Nou is ons huis meer as grót zat, daor zen we hil tevreeje mi, mar ’t sti mischien wel wa te vol…ns geèrgerd hebbe: da gesèmmel over da boevevervoer vur de rèchtzaake. Zógget nie veul simpeler zen as de rèchters nor de gevangenis komme en die krimineele in d’ren bak bleijve zitte? Te simpel gedocht? Zoo as ’t nou gi, is ’t superstom.

geschreven door: Bèt van Klaasse