2022 - week 09

Wij hen ’n schón fisje aachter de rug bij de Balkumse Witte Zwaan. We han ’t getroffe; mi dèrtig man, femilie en beste vriende, op de neij stuul in de opgepimpte tuinkamer. ’t Waar prima van eeten en drinke. Onze Klaas zó mi karneval tachentig worre en wó dùrrum, nò lang twijfele, mar vast ’n veurschot vatten op de mijlpaol. Ik maag dees nie vertelle, want hij wógget stil haauwe. Da’s arig gelukt nou z’n petekeind ’t ok nog in de krant hi gezet…!

Onze Klaas hoopte op ’n beschèije aauwverwets fisje. As d’r mar wa gebeurde. Da hittie geweete. Onze Jos hietten ’t gezelschap welkom. Ons jongste klèinkeind Charlotje ha same mi nichje Fee ’n prachtige teekening gemakt vur d’n opa. Onze Luc, ’t liefste mènneke van hil de wirreld, zaat tevreejen as altijd in z’ne rolstoel. Z’n vòdder, onze Gurt, droeg ’n schón èigegemakt stuk veur in ’t Mirrois. Hij ha de kleer van z’n vòdder òn en ’n prùik op. D’r ware verschèije gaste die d’r èigen afvroege wie hij wel waar. Gurt werkte mi ’nen beamer en ha zón humoristiese vondste da d’r heel veul gelaache wier. De stemming kwaamp ’r mee goewd in en onze Klaas din tusse de soep en de breujkes enkelde èige liedjes mi z’ne muzikale maot Henk Verhagen. Da hattie veurberèijd vur ’t geval da d’r niemes iets zó doen, mar ok umdattie da gèires din vur dees gezelschap da z’n rippertwaar onderhand wel kent. Belle, Fee en Charlotte vermakte d’r èige mooi. Ons klèindochter Gaia din mi heuren Bruce ’n lollig stukske worrin ze de rolle van opa en oma umdrèijde. De kleer die ze òn han, ware bij ons stiekem meegenomme. Onze vriend, de klassiekzanger Martin, zong efkes de stèrrekes van d’n himmel in ’t Brabants en da blef heel bizunder, want hij is geborre in Indië en hi vanouds Neederlands en Engels as belangrijkste taole ‘in z’n pakket’. Ge kunt nie snappe datter zón schón en vol geluid kan kommen ùit zón mager mènneke.

Gradje, onze goeie kammeraod van ’t uurste uur, zaat òn de toffel mi ‘d’n harde kern van de Wambèrg’: z’n vrouwke Kaatje en Riet, ons vriendin vanouds. Schòtsend dansten wij zón zestig jaor geleejen ammòl samen op ’t Wambèrgs ijs en daor is vur ons ’t leeveslot toen al bepaold. Gradje din deeze middag tot ons plezier nog inne keer z’n suuksesnummer van vruuger: ‘Kende gij vrouw Janse?’
’t Wier krèk wa onze Klaas gehoopt ha: ’n fisje mi veul stukskes tusse de schuifdurre, die ’t gezelschap vrolijk makte.
Tien en Ant ware d’r ok, mar Tinus moes al vlug weg want hij zaat in de finale van ’t biljèrte in Vorstenbosch. We hen d’r niks mer afgeheurd, dus hij zal gin winnaar geworre zen. ‘Mar goewd ok, anders zón we da wir mòndelang moeten heure,’ bromde m’ne mins sjeloers.

En nou wil ik de fistvreugde nie bedèrve, mar ik moet ’t toch ok over diejen dolle Poetin hebbe. Niks kunde daor òn doen, mar as zónnen dictator in deezen tijd nog zó Stalinisties denkt, zódde’m toch ’t liefste rap van de wirreld wense. Wa zónne machtswellusteling riskeert mi z’n invazie is godgeklaagd. Dieje gluiperd zet ’t bestaon van de wirreld op ’t spèl en jaagt duuzende minse de dood in. Wa zón we’m gèire enkele reis Siberië stuure vur ’n kuukske van èige deeg.

Ik wil nou òn aander dinger denke. Ondanks corona nog ’n bietje carnaval! Machtig mooi weer! Unnen hof vol pèirse krokuskes en zoemende biekes! B’ons binne stòn de bloesemtakke volop in de vaze te bloeie…

geschreven door: Bèt van Klaasse