2022 - week 17

Wè waar ’t toch plezierig, da prachtig weer! En wa hen wèllie daorvan geproffiteerd! We moege nor ’n schón gaauwe brùiloftsfist in d’n hof van de Witte Zwaon. De bruid en bruidegom heure bij ons huudjespaare. Wij kommen alle jorre samen um lèkker te eeten en bij te buurte en dan hen we allemòl ’n huudjen op.
En nou ware Joost en Antenet, ’t jongste stel van ons clubke, fijftig jaor getraowd en de bruid wier ok nog 75! Da zódde trouws noit gezeed hebbe. Ze zaag ’r prachtig ùit in d’r jepunneke. ’n Lijntje um sjeloers op te worre. Al in ons jeugd kwaamp ik bij Antenette thuis op de Loffert, dus we kende veul van de gaste die we dik al lang nie mer gezien han. Da buurt alt zó lèkker weg! Wij ware zówa de uurste gaste en gonge mooi òn ’n toffel zitten onder de bloeienden appelboom. We zate zó al de vrolijke fistelinge te overzien. ’t Waar arighèid en din ons denke òn ’n èchte Engelse ‘garden party’. Ons vaast clubke waar òn ons toffel bij mekare komme zitte en umda’t zó goewd van eeten en drinke waar, steeg de stemming. Marcel, de bruur van de bruid, waar ok bij ons òngeschoove. Hij is nie van de huudjes, mar meer van de pèt. Hij wónt in Bèls, haauwt van de natuur en kan daorover prachtig vertelle. Hij ha d’n ekstervanger bij hum weggestuurd, want hij von die vogels prachtig en zeeker ok de neste die ze timmerde. Die eksters hurde bij z’nen hof.

Ze han hum ingeschakeld toe d’r ’n stel hokkelinge los dur ’t dùrp liepe en da hattie mooi opgelost dur die jong koei de goeie kant op te praote. Hij waar zón bietje d’n ‘dierefluisteraar’ van hullie dùrp geworre, mar da waar nie alt goewd gegaon. Toen d’r unne losgeslage stier dur ’t dùrp banjerde, ha Cel ok z’n best op hum in wille praote, mar diejen heete joekel waar briesend op ’m af gestoove en ’t innegste wa onze fluisteraar nog kos doen, waar de horres vatte. Mi duuvels geweld wier ie meegesleurd, tot ie onder de stier deur gonk en bewusteloos op straot laag. Mee nor ’t ziekenhuis. Tot ieders verbazing hattie niks gebroke. Enkelt twee blaow wange herinnerde òn ’t ongelukkig avontuur. Hoe kos da zoo gekomme zen? De konkluzie waar da Cel z’nen blaowe snuut te danke ha òn de balle van de stier!

Vurgende week zin onze Klaas dattie wir ’s gèire nor Bokhove wó drùlle dur de zon. Ik von da ’n goei idee en we zaaten al vruug tusse de wiele. Ge wit: morgenstond: goud in de mond. Overal roek ’t lèkker. De wend waar op de Mòsdijk wel dun, mar we waare d’r op gekleed. Onderweeges waar ’t een bloemefestijn. De pèirde- en de botterblomme konkurreerde mi ’t kólzaod. ’t Fluitekruid, de mèijzuuntjes, d’n hondsdraf en de pinksterblomme zùrgde mi de leste haoneklótjes en wendbluumkes vur volop kleurvariasie. Bij veul huize stonne d’r beum vol fruitbloesem te pronke en onderweeges roeke we bloeiende vogelkèrs en mèijdorre.

We linnen òn op ’t terras van ’t Veerhuis da ùitkekt op de Maos. Op de menukaart laaze we: ‘Volges de volksmond ’t moiste plèkske van Noord-Brabant.’ We waaren ’t daor ’n hil èind mi ins. We wiere bediend dur ’n schón durske en genoote van ons besteld eete. ’t Waar goewd en ok nog schappelijk van prijs. Onderweeges trug zinne we teege mekare: ‘wè zón we toch wijdweg gòn doen.’

We zen nog bij Ante en Tienen op d’n eet geweest. Daorover kommende keer.gge.

geschreven door: Bèt van Klaasse