2023 - week 15

Momente

Toen we in ’t krimmatorium zate, rakten ik innins durdronge van ’t feit da we èiges vort kort teegen onzen houdbaarheidsdatum zitte. ’t Waar ’t afscheid van Zusse, de leste schónzuster van onze Klaas. Vier jaor geleeje ware ze d’r gelijk nog. Nou is de femilie in ’n por jaor teds ùitgedund tot de helft. Onze Klaas ha gruuwelijk opgezien teege dees ùitvaart. Ze han hum wir gevraogd um wa te doen. Wir ha-t-ie gin nee kunne zegge. Hij ha ’n stukske gemakt over Zusse. Da veurdrage gonk goewd tot ie òn ’t momènt kwaamp da over d’n dood van dochter Carolien gonk. Hij krieg ’t heel moeilijk en viel stil, mar gelukkig kwaamp ie ’r overheen en gonk ’t wijer wel. Ok ’t liedje da-t-ie onder begeleiding van Henke zong, kwaamp prima over.
Bij zón gebeurtenis gòdde denken òn oew èigen onafwendbaar èind da steeds dichterbij kùmt. Wa zen de gevolge strakke? Wie van ons bleft ’r dalijk over? Wa zulle ze doen mi al die spulle die ge dur de jorre bewaord het? ’t Zal denkelijk unne container worre…

We ware van de week bij Intratuin um ’n por bonne te verzilvere. Ik waar d’r bij, mar zaat in ’ne rolstoel. Onze Klaas en ikke verschoete van de prijze. ‘As wij die prijzen op d’n inventaris van onzen hof plèkke, zen we hòst mieljonèèr,’ bromde d’n onze! We dinne nor huis mi wa goeiekoope bloeierkes. ’t Waar mar goewd da’k ’r nie meer op m’ne slip kwet kos, zin m’ne mins en hij ha gelijk. Wa ister toch veul schón bloeiend grèij!

D’n onze hi onderlest ’n tòffelkas gekocht bij d’n Aldi. Daor gu-t-ie z’n èige tomaten in kweeke, zi-t-ie. ’t Zal men benieuwe. Hij hi gezèijd, mar nò dees kaauw weeke sti d’r nog niks op. M’ne mins hi meer van die bevlieginge gehad… Ik haauw da liever stil, want hij hi nie gèire da’k ’t over z’n miskleunen heb. Hij sniej vur men zestig jaor geleeje ’n prachtig houtere pèrd ùit unnen èike paost vur Suntereklaos.
Dè sierwèrkske sti hier nou al diejen tijd op de schaauw te pronke. In diejen ‘houtsnijersted’ mènde-n-ie dè-t-ie bildhaauwer wó worre en hij kocht ’n aauw werkbank. Die moes in Tilburg opgehòld worre mi d’n ònhanger. Ze kwaamp b’ons in de schuur te staon, mar vurdè’t zó wijd waar, hagget hil wa scheete gekost. ’t Waar zón groot lomp geval! Op ’t lest waar die rotbank mi’t ùitlaoien op z’n teen gevalle. Hij hi ’n half jaor rondgehomperd. Twee bildjes hi-t-ie nog gemakt en toen noit niks mer. Hij krieg ’t al gaauw veulste druk mi z’n taolestudie, ’t onderwijs en ’t schrijve.

In hèlder momente bedenkt ie teegesworrig da-t-ie al twentig jaor mi pesjoen is en ’t schrijven en optreeje nog steeds gèire duu. Da-tie dees jaor al 25 jaor z’n stukskes vur De Brug makt, da’t goewd gi mi de kéénder en klèinkéénder, da-t-ie al veul minse hi meugen interviewe vur ’t blad Brabants en da-t-ie eigelijk unne gelukzak is umda-t-ie mi men hi òngeleed… Dan meugde eigelijk nie klaage en da duut ie ok nie. En ikken ok nie. Nee, wij hen ’t nog nie zó slècht mi mekare getroffe, al zegge we’t zèlf.

Over momènte gesproke: vruuger op Goeie Vreddeg moese wij schooljong nor de kerk. Dan zate wij um drie uurre de kruisdood van Christus te herdenke. Alle wèrk wier stop gezet. ’t Waar zó stil in ’t hil dùrp da ge de dùiven op ’t kerkdak kost heure koere…

Nou heure we ze al dreunend rippeteere vur Paaspop. Tsjoenke, tsjoenke, tsjoenk!

geschreven door: Bèt van Klaasse