2023 - week 18

Kaauw vurjaor

De zon scheen en m’ne mins wó da’k mee gong fietse. Ik ha m’n neus buite gestooke en von ’t veulste kaauw. Van binnenùit leek ’t lèkker en aachter glas en ùit de wend waar ’t da ok. Dùrrum zate we smiddes in de zon onder onzen bloeiende kèrsenboom. We volgde de oranjetipvlinderkes die nor de pèirse judaspenninge dinne, we zage de citroenvlinder en de vieroog dur onzen hof dartele en booven ons dinne de malder en de vink d’r best um te laoten heure da’t lènte waar. Onze Klaas zin nog ’s da we toch ècht efkes moesse fietse, want ’t weer zó gòn veraandere: mèrge waar d’r reegen vurspèld. Ik gaaf dan mar toe. Efkes nor de Poeling moes kunne. ’t Wèijde wel dun dur ons boks en ’t waar nog kouwer as verwaacht, mar we drùlden toch mooi langs bloeiende sleedorre, krintebuskes en fluitekruid nor D’n Dunge.

Daor viele we lèkker beschut in de zon neer neeve ’n tùffelke mi vrolijke mannen op leefted die z’n best te buurte han. Ze zochten ònspraak en we kriegen ’t ’r over da we in onze jongen ted mi de Pòsse ons wintergrèij de kaast in dinne en in vurjaorskleer nor de kerk gonge. As ge da dees jaor gedaon zó’t hebbe dan hadde denkelijk ’n flinke klèts gevange. Hoewèl ’t mi de Pòsdaag nèt efkes zachter waar geweest. We kriegen ’t over d’n humor van vandaag d’n dag en waren ’t ’r over ins da we momenteel nie de fijnste variante daorvan op tillevizie veurgeschótteld krijge. We keeke trug nor Toon Hermans, Wim Sonneveld, Wim Kan, Koot en Bie. Daor kos al da cabarètvolk van teegesworrig nog veul af leere. We han ammòl schik mi ’t ophaole van ons aauw herinneringe.

Trug dinne we over de dijkskes langs de wiele en rooken ’t vurjaor dur de wilgekètjes en de populierenbloei, mar toen we tusse de heggen ùitkwamen in d’n blakke polder sniej unne gemeene wend ons dur de snuut. Onze Klaas en ikke ware blij da we thuis ware en toen de fietse binne stonne, klaagde d’n onzen over z’n orre. Ze suisde en inne kant vuulde-n-of ie dicht zaat. Efkes ha’k ’n bietje leedvermaak, mar ik liet niks mèrke. Hij hi men dik vur de gèk gehaauwe umda’k m’n orren alt inpakte as d’r wend ston. Nou is da vort vanzèlfspreekend, want ik draag ’nen hoofddoek onder m’nen helm.

Umda’t weer zó gòn verslèchtere, wón we nog efkes profiteere van ons zonnehuukske aachter ’t huis. Daor zitte himmòl weggedoke in de aovendzon. ’t Waar d’r nog lèkker wèrm. Nie te geleuve da’t de volgenden dag wir vijf grade kouwer zó zen. Blij da we gaauw efkes gefietst han en zón plezierig gezelschap han gesprooken op de Poeling. ‘Da vatte ze ons nie mer af,’ zin ik tevreeje, mar m’ne mins reageerde nie. Hij waar weggedoezeld.

Toen ’t begos af te koele, pakte we ons kusses en dinne nor binne. Onze Klaas vuulde z’n èige nie fiks, zin ie. Ik hoopte mar da’t bij zó trekke. Mar hij sliep slècht en saanderdaags hattie tot overmaot van ramp ’ne fiksen heksescheut opgedaon zooda-t-ie innins liep as ’n heel aauw mènneke. Hij nor d’n huisarts in Heezik. Daor zin ie da-t-ie smèires plèntjes ha gezet en toen waar daor innins die steekende pijn! ‘Spit,’ konstateerde d’n dokter en zin mi ’ne laach: ‘Da’s de wraak van de ijsheiligen. Ge bent nog veel te vroeg met die plantjes aan de gang gegaan.’ Die diagnose ha m’ne mins nie verwaacht, mar we moessen ’r wel hartelijk um laache.

geschreven door: Bèt van Klaasse