2024 - week 14

Teegeslaag

We han ’t pas mi Tiene en Ante oover de regeeringsformatie. Wa duurt da allemòl wir lang en wa zó da nou opleevere. ‘Niks,’ docht onze Klaas en daor waare we’t eigelijk allemòl  oover ins. ‘Nee,’ riep Tien, ‘’t zal noit wèrd worre wa da al da gezeever van die vier partije gi koste.’ Ant viel ’m bij mi: ‘en daor komme ze alle daag mi òn op tillevizie. Van da geaauwbèt worde toch nie goewd. Ze moesse mar ’s ’n interview maake mi Bètte en men, dan zó’t hil wa interessanter worre!’ Tien ha mee de opmèrking: ‘as ze ’n interview moete maake mi Bètte en aow, denk’ da gij nèt zó goewd thuis kunt blijve.’ Daorop begos d’n onze gruuwelijk te buldere. ’t Schoot hier gelijk in ’n laachstùip en al vuulde-n-ik m’n èigen òngesprooke, laachde-n-ik mee.

Onze Klaas hikte ok nog: ‘kek mar ùit da ze ùllie daalek gin minister maake.’

Saanderdaags wier ’t hil anders; d’r viel hier ’n raowkaart binne van onze vruugeren tandarts Jaap. Hij ston schón en vrolijk op de overlijdeskaart. Toch wiere wij d’r triest van. We  verschoote d’r af. ‘Onze Jaap,’ een van ons groote fans, waar ons ontvalle.

Wij hen òn Jaape heel goei herinneringe. Dur deezen tandarts dinne we alt schón Brabantse dinger op. Jaap waar unne waare liefhebber van de Brabantse taol. Hij hatter kijk op en noteerde de schónste dinger vur ons, zoowas ’t bericht van ’ne pasjènt die klaagde da zunnen baktaand d’n hille naacht ha leege hoorze. Jaap waar ècht ’n mènneke nor onzen taand, da begrepte! We kossen ’t goewd vijne mi mekaare en ’t duu dùrrum heel zeer dattie d’r nie mer is. ’t Verhaal van Jaape wa ons ’t beste is bijgebleeve gi oover Sjèf, d’n Balkumse mùlder.  Sjèf ha ’n schisis mar waar daordur nie ùit ’t vèld geslaage. Hij ha wèl groote probleeme mi z’n gebit en umda’t ’n moeilijke behandeling waar, wier ie durgestuurd nor ’t Radboudziekenhuis in Nijmegen. Jaap waar natuurlijk nijschierrig wa ze daor gezeed han nò ’t onderzoek. Nou, daor waar Sjèf nie zó goewd oover te spreeke. Onzen tandarts moes weete worrum nie en Sjèf vertelde da dieje witjas nò ’t onderzoek ha gezeed da’t ’n moeilijke ‘casus’ waar en da de behandeling in fasen lang zó gòn duure. Sjèf moes zeeker reekenen op ’n por jaor. ‘’n Por jaor,’ riep Sjèf verontwaardigd, ‘b’ons in Ballekum maake ze in neege mònd ’nen òllinge neije!’ ‘Ja,’ zin d’n taandendokter slim, ‘maar die heeft nog geen tanden.’ 

’t Waar alt plezierig um Jaape en z’n vrouw Marie-José teege te komme. Nie zó lang geleeje zaate we zoomar saamen op ’t terras van de Poeling. Daor waare we afzonderlijk van mekaare dur ’n lèkker zunneke nor toe gefietst. We han mee wir buurt zat en volop schik. Jaap ha ’n goei gevuul vur humor en wies alt wèl iets schóns te mèlde.

Groote zund da-t-ie d’r nie mer is. We wense de femilie veul stèrkte. Jaap haauwt ’n wèrrem plèkske in ons hart umda’t unne kèijgoeie mins waar.

Nò ’n behandeling van Jaape kreegde dik te heure: ‘garansie tot de tuinpórt’. Wij geeve Jaape gèire ‘garansie tot de himmelpórt’.

Ik zuchtte : ‘’t is mi minsen al krèk as mi taand: de goei die gòn, de kaoi die blijve.’

Onze Klaas schudde meewaarig z’ne kop.

geschreven door: Bèt van Klaasse