Jan Boezeroen
Doorsnee-personen zijn geen filosofen,
zijn wel onmisbaar, maar niet hooggeacht,
ploeteren, sappelen, zwoegen en sloven,
van ’s morgens vroeg al tot diep in de nacht,
bezig met klussen waar veel niet naar talen,
daar ze te zwaar zijn, te nat of te droog,
staan niet in boeken, in oude annalen,
stellen hun eisen niet onhaalbaar hoog,
maar op hun wijs zijn ze heel wat bij machte,
meer dan dat volk in een tweedelig pak,
dat, doorsnee-mensen ziet als dommekrachten,
en zelf door ’t leven gaat als kale kak.

Jeanne
Jeanne is veur den Duvel
en z’n moer niet bang.
Ze gaat niet opzij
al zijn ze meterslang.
Maar met onze Dinky
is ze toch wel blij;
want die staat haar dapper
tegen boeven bij.

Jugendzeit
Als we jongeling zijn, lijkt ‘t leven piekfijn,
want je leeft uit ‘n korf zonder zorgen.
Je bestaat pertinent en je denkt geen moment,
aan hetgeen er gebeuren gaat, morgen.
Alles kan, alles mag, morgen komt weer een dag,
waarom zou je je nodeloos plagen.
Je bent jong en geniet, van wat elk uur je biedt
en je wentelt je in zelfbehagen.
Maar opeens merk je toch, je bent niet meer dat joch,
die zich niet in ’n pantser liet passen
en je denkt stomverbaasd, maar veel meer nog verdwaasd
is dit nou, wat ze noemen: volwassen.

Jungle
Hoe breder de bekken, hoe kleiner het brein.
‘n Scheur opentrekken, schijnt lonend te zijn.
Hoe wijder de kaken, hoe smaller verstand
Geen bal kunnen raken, en toch in de krant.
Hoe luider de klanken, hoe valser de zang.
Hoe harder het janken, hoe minder ’t belang.
Hoe erger het snoeven, op eigen talent,
hoe losser de schroeven, van het fundament.
Het Is net de jungle, loodrecht voor z’n raap,
de schreeuw’rigste slungel, staat altijd voor aap.