week 41 -2014

Wij ware gevraogd um sòtteressaoves in de Gaauwe Leuw 'n veurstellinkske te geeve vur de leej van ons Belcantokoor. Kik, op zón dinger gòn wij wèl gruts, mar we haauwen ok 'n bietje ons hart vaast. Die minse zen ummers unnen hille fistdag onderweeges èn hen al gepruufd. Zitte ze soaves òn d'n eet èn dan komme wij òn mi ons luisterprogramma. D'r zen dik enkelde licht 'beneevelde' eikels bé die luidruchtig beginne te worre èn moeilek stil te kreijge zen èn persies wor ik bang vur waar, gebeurde. Ik kos m'n èigen amper verstaon. Ik ha al efkes gewaacht in de hoop dè't stil zó worre èn ik overwoog teléste zèlfs te zegge: "Ge zódt wèl stil zen ès ge wiest wè wij koste", mar ik zin d'r toch mar niks over èn aachteraf waar ik daor bleij um, want toen 't eete waar gepasseerd, wieren al die zangers èn zangerèsse toch nog 'n prima publiek vur ons. Nee, aachteraf zó'k gin man van ons geheur nog 'eikel' dùrve of wille noeme.

Op de leste zondag in septèmber zón we nog inne keer gevierre nor Mieke Vingerhoeds fietse. 't Waar unnen ongeleuflek schónnen dag! We dinne ok nog 's dur 't schónste landschap van Brabant: 't Dommeldal van Olland nor Liemt. De hèrbèrg die midden in Liemt li òn unnen prachtigen driehoek, hiet 't Wape. Daor gonge wij vur anker onder aauw lendebeum èn we ware nie alleen. Ons fietse lage mooi òn 't infuus èn dè waar bé die van ons Bèt alwir hard nóddig. We gonge mar 's lèkker òn d'n uitsmijter èn 't beviel ons gelijk gewèldig!

We han ons burdje half leeg, toen d'r 'n klocht mootervolk landde èn in de kortste kirres zaat 't gelijk vol. D'r ware veul aauw eksemplare bé èn dè gold vur de mooters al eeve hard ès vur de reijers. Sommigte han nog aauwverwetste pispotten op d're kop ok nog. 't Zaat nogal 's gaauw òn de koffie mi gebak èn 't gemooterizeerd publiek wó daornao wir gaauwèchtig vertrekke. Mar dè gonk lang nie zó vlug ès dè'k 't nou nirschreijf. Nee, 't duurde 'n euwighèid vur iedereen z'n leer òn ha èn z'ne tweewieler gevonden ha èn 't beroerde waar dè de uurste die bé d'r mesiejn stonne, dè ding ok mee dinne starte. In de kortste kirres zate wij midden in de tweetakt-rook van al die mooterfietse èn iedereen zaat vort te hoeste èn te proeste van de smerrige ùitlaotgasse. "Verrèkte eikels," greens ons Bèt, "dè ze die brompotte toch stil haauwe tot ze ammòl tegelijk kunne wegreije" èn ze ha groot gelijk. Zeg dè we bleij ware, toen hil die bènde eindelek vertrokke waar...! We hen niks teege mooters èn mootervolk zó lang we d'r ginne laast af hebbe, mar nou kosse Tien èn ikke ons èige innins nie mer indenke dè wij die bezinelocht vruger wèl lèkker vonde, toen we nog ès jong nor de mootercross gonge keijke.

We reeje weg, richting Vèlder èn 't viel op dè d'r gruuwelek veul dikke ikkels op de weg lage. Veul Ammirrikaanse ikkels waren èrg groot, mènde ik. Ja, daor kos Tien 't wèl mi ins zen, zin ie, èn d'r ware dees jaor ok veul buukenutjes, kestane èn note... Èn toen innins riep ie: "Over ikkels gesproke; ik heb unne piercing dur m'nen eikel!" Van die ònkondiging viel ons Bèt bekant van d'r fiets. "Bende gé ok al vort zó gèk,"kwèkte ze vol verachting. "Ja," riep Tien trug, "wilde'm zien?" Ons vrouw is d'r nijschierrig zat vur, mar ze reageerde gelukkig toch nie. Mar Tien staak z'n haand al mee in z'n tèsse èn hòlde daor unne dikken ikkel ùit, wor 'n ringske òn zaat. "Kik," riep ie triumfantelek, "dees is de piercing dur mennen eikel!" Ik bekeek 't ding van kortbeij. Hij ha in dieje flinken ikkel 'n gòtje geboord èn daor 'n sleutelringske ingedrèijd...

"Jahaa!" hinnikte Ant, "dè's wir krèk iets vur d'n onze" èn ik kos ze nie teegespreeke.

Bé Miekes verschote we van de druktes èn we han geluk dè we nog 'n zitplòtske kosse veijne, want mi dees mooi weer waar d'r nie alleen veul aauw dansvolk, mar ok nog unne kwak jonger bezoekers van Brabants Landschap, dè overal kraome ha opgezet. Wij hielpe 'n por vrouwkes die ok wón zitte òn 'n por stuul zódèsse òn ons tùffelke bé kosse schùive. Daor ware ze bleij mi, zinne ze. Ze zen dènkelek nog blijer geweest mi Tiene die die wefkes ok nog rundjes bleef geeve. Een van die vrouwkes riep alle kirres: "'t volgende rundje is van men" mar ès d'n oober mi de reekening kwaam, liet ze ons wir mooi betaole. Ik vroeg m'n èigen innins af wè de vrouweleke teegenhanger van unnen eikel eigelek zó moete zen. Ik docht alle kanten op, mar bé de note vond ik gin oplossing. Ik docht meer in de richting van 'n floep, 'n troela of 'n trut ...

geschreven door: Klaas van Bètte