week 50 -2014

't Valt nie mee um ons Bèt nog op de fiets te kreijge nou de tèmperatuur trugvalt. Mar vurgende week, toen 't 'n bietje stil waar èn de zon nog wè scheen, gonk ze toch mooi mee tusse de wiele nor Vorstenbosch. Ze waar wèl wir ingepakt ès unnen ijsbeer mi oorkleppen op, mar daor moet de wirreld mar òn wenne.

Wij ware krèk 't Heziks bos ingedrùld, kùmt daor d'n aauwen Dorrus òngedraafd! Hij wónt vlakbé-j-ons èn we han 'm al wèl 's eer in z'n trainingspak weg zien wandele, mar dè-t-ie grif òn hardloope din, wiese we amper. Dorrus ken ik al van school af. Hij hi alt geprobeerd um d'r jonger ùit te zien ès dè-t-ie is. Hij probeert nou mi renne jong te bleijve. Hij liep hier in de masten èzzof de dood 'm op de hiele zaat. 't Waar 'n arig gezicht: Dorrus mi 'ne vuurrooie kop, de mond wagewijd ope èn slierte snot over z'ne snuut, gekleejd in 'n hempje èn 'n korte flodderboks. Z'n trainingspak ha-t-ie in unne rugzak aachterop. Ik minderde vaart um alles beeter te zien èn riep plaogerig: "Hardloopers zen doodloopers!" Mar Dorrus keek glaozig èn sjegrennig menne kant op èn staak z'n haand mar kwèllik umhog. Ik zin teegen ons Bèt: "Dè kan toch nie gezond zen. Die li irdaags mi longontsteeking te koekeloere." "Moet ie èiges mar weete. Ik heb 'm daor 's over òngesproke, mar hij wit zeeker dè't kèijgezond is èn hij vuult z'n èige d'r lèkker bé, zin ie." "Dè wies ik nie, mar dan hi-t-ie groot gelijk èn hen wij d'r ons èige ok nie mi te moeie," besloot ik. Ik overdocht wie Dorruzze zó gèk gekreegen ha, want vruuger waar ie hillemòl nie zó sportief. Dè waar natuurlek dur die gladjanuzze van reklamevolk van sportgrèij gekomme èn innins kreeg ik een van de buurlùi vur ooge: verteegewoordiger van Hadiejas! Dieje smiekerd hattem zeeker zó opgedrèijd, wies ik innins. Ik zaag in gedachte Dorruzze z'n illuzie wijer naojage. Dalek zó-t-ie bé de Kneijndebuskes stòn te heijge ès unne kaoien hond um nò veijf minute eindelek iets te kunne zegge. Ons Bèt hattem daor oit eer zien staon èn ze hurde van Driek van ons neeve dè Dorrus liep vur de kondisie èn de gezondhèid èn nie vur wedstrijde. "Ja," ha'k gezeed, "Dorrus hoef nie te traine vur de Olympiese Speule, mar hij zó toch wijzer moete zen op zenne leefted."

"Niks zó slècht ès stilzitte," ha Dorrus ok nog teegen onze nòsten buurman gezeed, wies de ons. "Hij zó beeter mi hullie Drika wè rond kunne kùire in plòts van z'n èige kapot te gòn loope." "Ja," docht ik, "de dood ontloope zal 'm nie lukke, mar 'm op de hals haole, dè zó goed kunne."

In Vorstenbosch moesse we van ons veurval vertelle. "Och och,"zuchtte Ant, "dè gèkkewèrk, daor hi d'n dieje van ons ok nog oit òn mee gedaon..." Ik keek arig op, want daorvan waar men niks bekend. "Jazeeker, in clubverband hardloope hier dur de Bedafse bèrge èn d'n andere kant op dur de Hezikse bosse..." Tien zaat 'r wè schaopèchtig bé te blieke èn zin d'r gin een. "Dan loope die aauw krakers mekare ùit de naod, belandde òn 't èind van d'r trajèkt in 'n kroeg, gòn daor groote trappieste zitte zùipe, kunne nog bekant nie mer thuiskomme èn d'n hillen dag is nor de kloote. Èn ès't verkeerd ùitvalt, ok de hil week nog van streek. Ja, zeg dè zóiets gezond is!" "Ik ben d'r toch ok mi gestopt," brocht Tien zachjes tussembèije. "Zó vergimme dienen ok," greens Ant trug. "Oo, hij is dus toch nog oit tot de jorre van verstand gekomme, dè valt niks nie teege," plaogde ons Bèt.

We zaten òn de wèrmen drank èn d'n appelflap èn ik waar d'r tevreejen over dè ons vrouw gefietst ha zonder klages. We kreegen 't al over Kèrsmis èn de planne rond Aauwjaor. "Wij gòn dees jaor mar nie mer mi 'ne kèrstboom liggen èrremoeie," zin Tien. "'t Gift unnen hoop rèij èn 't is eigelek nie mer besteed òn die groote klèinkeijnder van ons..." Ons vrouw waar teege. "Mar 't kèrstgevuul dè hangt toch nie van oew klèinkeijnder af." Daor waar ik 't hillemòl mi ins. "Zónnen boom gift sfeer. Nou d'r bekant gin gruun mer is èn vort zó wèinig daglicht, wille we dè krèk binne haole èn daor hen klèinkeijnder ginne rol in te speule. Ik doe dè vur ons èige...!" Ik zaag twee gezichte vol onbegrip. "Lichjes make bleij," zin de ons, "èn zónne spèllenboom rùikt zó lèkker in d'n hèrd." "Ge zult hard moete loope, wilde nog unne fesoenleke kèrstboom ònkomme," docht ik bé m'n èige, "want in onzen hoek groeie d'r gaar gin mer."

geschreven door: Klaas van Bètte