week 35 -2014

Mea culpa; ik heb m'n èigen op d'n dorden dag van onze fietstrip òn de kust mi Tiene èn Ante lillek vergaloppeerd. Toen we van Katwijk trug dinne dur de duine langs Wassenaar, ben ik rèchs afgeslage, wor 't links moes zen! 't Èrgste is dè'k diezèlfde fout al unne keer eer gemakt heb... Ons Bèt gaaf men terècht mee op m'n kloote mar Tien èn Ant zen gelukkig wèl zoo, dè ze daor noit mer over zulle zeure èn dè doe ik over al die foute van Tiene dan ok mar nie te dik mer. Op 't momènt zèlf kunde ons gevrèil beeter nie heure. Ès buitestònder zódde kunne denke dè we slònde ruzie hen, want Tien gi steeds harder praote ès ie ongelijk hi. Mar we probeere mekare mistal enkelt 'verbaal' unnen hak te zette èn zoo hen wij al wir dik schik um niks.

Wij moesse gruuwelek wenne òn de Hollandse meedefietsers die ons passeerde. We verschoten ons èige alle kirres 'n ongeluk ès d'r wir iemes innins vanaachtere vlak langs kwaamp geschote. Tien greens dùrrum iedere keer: "Bèlle nondedut..!" Mar dè holp nie. D'r ware verschèije van die jong gaste die wèl op hullie fiets zate te bèlle, mar dan mi d'r tillefóntje. Kèijgevorlek. Wè ons ok opviel, waar dè d'r heel veul gewoon dur rood gefietst wier.

't Waar op onze lesten Hollandsen dag bekant tropies wèrm èn Tien ha 'n pèt opgezet. Die ston 'm nie slècht, mar ik moes toch streijlek vraoge wie dè boerke waar dè vur ons reej. Ons Bèt makte-n-'t nog èrger: "Dè tèij háske? Dè zal hier wèl erres ùit de klèi getrokke zen." Ant siste: "Zeg dè toch nie. Dalek zet ie ze noit mer op èn hij wordt zó dun in z'n haor dè-t-ie nog unne zonnesteek oplupt. (Ze ha dènkelek gelijk, want we hen 'm ok al oit ùit 'n korte boks gepròt die we noit mer hen truggezien. 't Waar ok ècht 'n belacheleke fùik.)

Tien ha wir sokken òn in z'n sandale... Gin gezicht, mar ik heb 'r nie veul mer af gezeed, want hij kan nie teege zand tusse z'n teen! Ja, hij hi meer van die flaow sèmmelsmoesjes. Die zón ze'm ès ie oit in dienst waar geweest wèl afgeleerd hebbe...

We makten unnen tussestop op 'n plòts die Tien nog wies van de vurrige keer èn Ant ha wir zó goewd gezùrgd vur de ravitailleering dè ons Bèt mi bekant gin man anders mer wil gòn fietse.

Toen wij op de duine wir over d'n hooge fietspad dinne, kos ik de verlèijing nie wirstaon èn trok m'n overhempje ùit. 't Waar zó lèkker um in oewen blooten bast dur de zeelucht te drùlle. Ons Bèt telt dè wèinig. Ik denk dè dè kùmt umdè zé dè èiges slècht kan doen. "Gin gezicht," greens ze al mee. Ik weet dè ons vrouw nie wil dè al dè aander vrouwvolk sjeloers wordt... 't Viel men teege dè Tien nie meedin. Ik gok 'r op dè 't gebrèk òn stroom in z'n illektriese fiets de oorzaak waar, want ik kreeg in de gater dè-t-ie nie de moiste mar de kortste roetes zocht èn onderweeges moes ie steeds weete hoeveul stripkes Ant nog ha. Bé hum liep 'r mar een stripke mer deur...!

Nou Tien opelek toegaaf dè die fietse van hullie veul te wensen overliete èn dè ze d'r ùit moesse, zin ik: "Zón fietse kunde dalek mi goei fesoen nie mer partikulier verkoope." Daor wier getròjen op gereageerd: "Zeeker umdè gé ze mi oew stom geschreijf vort zó zwart gemakt het!" klonk 't van wirskante. "Bé zónne fietsverkoop diende verbùrge gebreeke toch irlek te mèlde," vrèlde ik wijer. "Ik snap nie wor gé oew èige mi moeit," greens Vorstenbosch trug.

In de Boerdereij bé Meijendel onder Wassenaar gonge we òn 't bier. "Wij hebbe hier gin WiFi. Ge buurt mar mi mekare!" ston d'r op 'n groot bord èn dè vond ik 'n schón eigentédse spreuk.

We zón onzen ùitstap afronde mi 'n aovendeete bé de Gaauw Tulp. Vur die geleegenighèid ha'k m'n èige vurgenomme Ante 's ùitdrukkelek te bedanke èn m'n bewondering ùit te spreeke dè zé 't mi zón èigewijs figuur ès Tien kos ùithaauwe. Ant knikte vol instemming. D're mins greens: "Ja, schreijfde gé't strakke mar wir mooi van oe af. Gé het toch niks beeters te doen!"

"Begint mar vast vur neij fietse te spaore," reageerde-n-ik, "want daor zal deeze keer flink gèld bé moete... Èn kekt ùit dè ge d'r gin kópt die dalek te zwaor zen vur oewen auto."

"Dè doen allennig klippels die gin prakties verstand hebbe," kètste Tien trug.

Nò d'n eete dinne we mi 'n voldaon gevuul trug nor Brabant. "Kik, zón vriende èn zón zommers fietsarranzjemènt dè haauwt ons aauw krùiers op de been," krèijde de ons. Ik knikte.

geschreven door: Klaas van Bètte