week 11 -2015

Ant waar al vruug gòn sjoppen in D’n Bosch èn nog wèl bé de V & D, ok nog. Teleste waar ze daor wè muug in de lunchroom òngeankerd. Ze zó mar ’s ’n gezond burdje gòn eete.
Ze ha langs ’t buffèt geloope èn veul vorse gruunighèid bé ’n knapperig breujke opgeschùpt èn afgereekend. Ze zocht ’n mooi rustig tùffelke wor ze de zaak ’n bietje kos bekeijke, want Ant zaat wèl alt gèire in unnen bliekhoek. Toen ze d’r toffel gekozen ha, kwaamp ze tot de ontdekking dè ze d’r bestek vergeeten ha. Potdomme, gaauw efkes trug um dè op te gòn haole.
Kùmt ze wir bé d’r gekoze tuffelke zit ’r unne vriendeleke mins op leefted van heur burd te eete! ‘Mar,’ ruupt Ant, ‘dè’s men plòts èn men burd!’ De mins blef vriendelek èn denkt dè Ant ’n bietje van ’t pèdje af òn ’t raken is. Hij zi laachend: ‘Och vrouwke, dan itte toch gewoon mee van men burd. Dees kan ik toch gelijk nie op.’ Ant wordt kriegelig, mar kan op de mooie mins nie beus worre. Ze denkt dè hij de weg ’n bietje kwijt is. Um hum te pleziere èn nie te beleedige gi ze bé hum òn ’t tùffelke zitte. ‘Vat mar grust wè van men burd,’ moedigt de mins heur òn. Ant kekt verbouwereerd in de rondte èn dan zie ze daor toch innins twee reije wijer heur vol burd moeierziel alleen op toffel staon….! Ze schamt d’r èige kapot, de dutseldrika. ‘Mar goewd dè onzen Tien d’r nie bé waar, want dan ha’k ’t nog heel lang moete heure,’ zin Ant teegen ons Bèt. Toen ik dè hurde, docht ik: ‘Ja Ant, èn dan moete dè teege de ons gòn vertelle. Wè’n verstand.’
Toen Tien èn Ant van de week hier zate te buurte, begos Tien mee over ’t verkeijnze van Ante, mar hij kreeg de vol laog van ons weederhelft èn hiel gaauw stil. Lang duurde dè nie. Onder de koffie kwaamp ie al mi z’n Wilders gesteuk: ‘Die vluchtelinge kostte ons wèl 500 euro per persoon! Die krùipen ammòl bé mekare in een huis èn kunnen ’t ’r goewd van doen…’ Ik reageerde nie, want ik wor mee kriegelig van dè stom gelamenteer. Vruger zó’k gezeed hebbe: ‘Probeerde gé oew èigen ’s in te denke dè ge èiges unne vluchteling zet die nèt d’n dood is ontspronge.’ Mar ik doeget nie mer, want ’t is nie besteed. ‘D’n islam hi hier vort de baarmoeder ès belangrijkste wape ingezet! In de kommende jorre komme d’r allennig groote gezinne bé de allochtone,’ oreerde Tien drèigend. ‘Ze moese de keijnderbijslag aachtermekare afschafte!’ Ik liet ’m mar raoskalle èn din of ik ’t nie geheurd ha.
Toen gonk Tien d’r innins gruts op dè-t-ie vort beeter Engels spraak ès Van Gaal èn Koeman same… Ik kos ’t nie laote èn zuchtte: ‘Ja, kunst!’ mar wijer kwaamp ik nie.
‘Wij meuge gòn betaole wè die zógenaamde Feyenoord-fans in Rome kapot gemakt hebbe… ’t Moet toch nie gèkker mer worre,’ greens Ant. Daor dochte we allemòl ’tzèlfde over. ‘Wè wordt ’r in de naam van sport veul kapot gemakt,’ voegde ons vrouw klagend toe èn ze ha gelijk.
Buite zage we d’n bloeienden azalea èn camelia èn ons Bèt begos ’t vurjaor te bestuite. ‘We moesse zuutjesòn mar ’s ùit gòn keijke nor fietsmeugelekheedes!’ Ik waar d’r bleij um. ‘Onzen bùrger is ok ’ne mins van de fiets,’ brocht de ons tussembèije. ‘Ik laas pas erres: “Zonder ketting zijn de fiets en de burgemeester niets.” ‘Kik, dè zen minse nor ons hart,’ besloot ze tevreeje.
‘De kneijnd van ons Bianca bleijve sens kort nie mer binne de gòs! Dè hi ’n half jaor zó goewd gegaon, mar nou duuter inne steeds ùit!’ verkondigde Ant. ‘Oo,’ mèldde Tien dreugweg, ‘dè ken ik van kortbeij; ik heb èiges ok alt moeite um in’t vurjaor binne de gòs te bleijve…’
Wè moete nou mi zónne klèts, wánne. Wij kosse d’r niks mi ès ’n bietje mi laache.
Tien kreeg ’t over begraffenisse. Ze moesse van de week al wir twee kirres nor ’n uitvaart. ‘Ja èn wè waar d’r in dè opzicht toch veul veraanderd,’ sloot Ant òn. ‘Ge zaagt vort advertènsies worrin ston dè minse in de kroeg ’n afscheidsbijeenkomst hiele in plòts van in de kerk!’ ‘Ja,’ daor ha Tien nog iets op òn te vulle: ‘Vruuger moes alles zwart zen in de kerk, hoe meer zwart, hoe droeviger èn hoe duurder. ’n Weuwke ùit hullie aauw buurt wó heel veul zwart in de kerk, toen d’re mins gestùrve waar. Ze ha dubbel belucht besteld èn de pestoor ha beloofd ekstra z’n best te doen mi ‘dubbel was’, twee reije karse neeve de kiest, dus. Mar d’r moes nog veul meer zwart, bleef ’t wefke sánnieje. De pestoor wier kriegelig van dè gesánnie. ‘Vur honderd gulde maak ik m’n gezicht ok nog zwart,” ha d’n dùrpshèrder op ’t lest truggegreenze.

geschreven door: Klaas van Bètte