week 20 -2015

We ware mi Tiene èn Ante weeze fietse rond Ehzerwold in d’n Aachterhoek èn dè waar goewd bevalle! Ge wit dè Tien al ’s gevraogd ha um ’s wè positiever over hum te schreijve. Nou, dè gi deeze keer wèl lukke. Al moet ik wèl zegge dè-t-ie verveelend veul opgaaf over hullie neij illektrieke fietse. Ik heb ’m zó dik heure roepe dè-t-ie nog mar een stripke verlorre ha èn dè-t-ie nog tachtentig kilemeeter kos zonder op te laoje… Ja mi ons Bèt d’r fiets gi dè nie; die is tien jaor oud, mar duuget nog goewd ès ze mar um de dèrtig kilemeeter òn ’t infuus kan. Ons vrouw reijt enkel op de zwòrste ondersteuning, anders zó ze hèndig nèt zó wijd kunnen ès ik èn dè’s bekant d’n dobbelen afstand. Mar d’r is niks mis mi ’n terras um de fietsen òn d’n illektriek te legge, mèin ik èn in de Graafschap is daor op gereeekend; d’r hange ‘oplaoifietstasse’ zat.
Onzen uitstap begos al goewd: Ehzerwold bleek ’n aauw ziekenhuis onder Almen, prachtig geleege. Wij waren ingedèld op IJsselstede èn dè waar himmòl aachteròn. We zate bovenin, ok nog. Ik goide de raom ope èn keek in de kruine van schón aauw èikebeum die krèk in blad begosse te komme. De veugelkes gonge te keer dè’t ’n lust waar. Innins zaag ik Tiene beneeje alle kirres wir nor de wage loope. Toen ik Ante d’r lòtter over ònspraak, zin ze dè-t-ie vort zó vergeetèchtig waar èn dè-t-ie al zes kirres trug gemoeten ha, umdè-t-ie wir dinger vergeete waar. ‘Ja, wè de kop vergit, moete de been bezuure,’ zin ons vrouw wijsneuzig. Hij kos de accu’s nie van de fietse kreijge èn die moesse op de kamer opgelaoie worre èn dè kwaam umdè-t-ie de resèrvesleutelkes van de accu’s meegenommen ha èn nie genummerd, verklaarde Ant. ‘Daor zódde ’t heen èn weer afkreijge,’ plaogde-n-ik, ‘dè kan ons nie overkomme, want ons accu’s kunne nie van de fiets.’ ‘Gullie mi oewen aauwen toei,’ greens Tien, die nèt binnekwaamp.
Toen alles òn kant waar, dinne we de umgeeving in um de zaak te verkenne èn dè beviel wèl. ’t Waar ammòl op z’n moist: de hùfkes, de boerdereije, de landhuize, de kastillekes, de beum èn de bloeiende bèrme! Ammòl van die klurre gruun die ge allennig in ’t begin van de mèij mar ziet. We kosse nie anders zeggen ès: ‘Wè is’t hier zùiver èn schón!’ We gonge vur anker in Laren èn op ’t terras bé Stegeman ontdekte Ant dè ge daor ’n spissjaal drie-gange-menu vur seniore kost kreijge dè ’n tientje goeiekópper waar ès ’t buffet in ons hotèl. ’t Waar mar veijf kilemeeter van ons slaopplòts, dus ès dè goewd beviel… We probeerden-’t d’n uursten aovend al ùit èn ’t ston ons wèl òn, want de tènt zaat hillemòl vol. ’t Waar zó goewd dè we mee afsprake vur de volgende daag! Ja, hiermi ha Ant al mee in de roos geschote. Dè moesse we dikker doen.
We han goei kamers, prima ontbijt mi gebakke èijer èn spèk èn alle meugelek lèkker grèij. Nee, wij zón ’t hier wèl ùithaauwe! D’r waar keus te over in fietsroutes. We dinne knooppunt-tochte die dur Zutphen, Bronkhorst, Ruurlo, Vorden, Lochem, Zwiep èn het Groote Veld liepe èn we genote van de natuur, ’t weer èn ’t gezelschap! Want dè moete we toch mar wir mèlde. We hen alt schik mi Tiene èn Ante èn wè Ant ammòl reegelt vur de ravitailleering is nie te versmade. Wij hen de Graafschapse glorie bewonderd èn ’t lekt aachteraf wèl of we ’n òlling week weg zen geweest èn toch waren ’t mar vier daag.
Onderweeges vertelde Tien dè-t-ie nor ’t voetballe van z’ne klèinzoon waar weeze keijke. ‘Hij bakt ’r nie veul van,’ vond Tien, mar hij ha wèl gruuwelek moete laache, want ’t jungske ha gezeed: ‘Ik ga m’n best doen en ik hoop da’k gescout word!’ ‘Oei,’ zin ik, ‘dan zal ’t wèl nèt gaon ès mi d’n opa; hij zal van èrremoei keeper moete worre.’ Daor viet Tien vuur op: ‘Och, ès ik nou achttien waar geweest, dan waar ik profvoetballer geworre èn dan ha’k in ’t buiteland gespuld!’ ‘Ja, ja,’ tèmperde ik ’m, ‘dan zó oew Engels veul kans beeter geweest zen ès nou…’
Daor moes Tien toch wèl mi laache èn de vròllie èn ikken ok.
Die weijs han ’t trouws wèl klaorgemakt bé Kasteel Vorden. Daor ha Ant innins geroepe dè ze hognóddig mi de boks af moes èn ons Bèt moes ok, zin ze. ‘Dan gòdde gullie toch gienswijd efkes in d’n bèrm zitte,’ stelde Tien veur. Èn dè dinne de vròllie. Zitte ze daor goewd èn wèl in ’t fluitekruid langs de opreijlaon, kùmt ’r ’n aauw stel op de fiets langs gedrùld dè daor teege die bloote bòjems van ons vrouwe gi blieke! ‘De kruidefluite van Vorden!’ laachde wij op afstand.

geschreven door: Klaas van Bètte