week 34 -2015

‘Hi de geminte nog iets laote weete nou ik oew heg zó schón geknipt èn geschorren heb?’ waar de vraog van Tiene van de week. Hij wies ’t antwoord èiges wèl, want hij gonk mee deur: ‘Natuurlek nie, daor zulle ze nie op komme, mar ze hen op ’t gemintehuis wèl amtenare um te komme mèlde dè oew heg gesnoeid moet worre! Èn zó inne gifde gé nog gelijk ok! Slappendinges!’ Ik verschoot van de beschuldiging. ‘Zónne vent hadde de les moete leeze; op z’n kloote moete geeve! Lót ’m vergimme iets nuttigs gòn doen! Dur dè overbóddig volk gi ons onroerend goedbelasting enkelt umhog èn dur zón overtollige grapjasse komme de gemintes overal gèld te kort.’ ‘Ik stò perplèx’zin ik èn liet weete dè nie ikke, mar ons Bèt de mins gesproke ha, mar dè makte vur Tiene gin verschil. ‘Perplèx..? Multiplèx!’ riep ie.
Nou we ’t over d’n hegsnoei van de vurrige week hebbe, moet ik nog efkes de pozitieve reaksie van Tiene meegeeve: ‘Duu Taxussnoei ’t hillemòl gratis!?’ ‘Ja!’ ‘Ès zèllie ’t vur niks doen, kan ik slècht gèld vraoge…’ Ik denk dè we Tiene nou tot onze vaaste tuinman benoeme.
‘Dè d’n afval van ons heg nou vur zón goei doel gebrùikt gi worre!’ krèijde ons Bèt tevreeje.
Ant vertelde onder de koffie dè heure mins ès vreijer al oit arig gestunt ha. Daor keeke wij niks van op. Ge wit dè Tien gèire mònnika spult, mar dè hillemòl nie kan. Hij hi nou unnen accordeon mi unnen USB stick d’r in èn spult zóggenaamd dèrtig verschillende nummers. Ès ge’t nie wit, ziede bekant nie dè’t nie ècht is èn Tien is zó strant dè-t-ie daor mi ok nog op dùrft te treeje. Ès jonge gast hi Tien die afwijking al gehad, hurde we van z’n vrouw. Toen ie z’n uurste mèid nor huis brocht, ha-t-ie heur wijsgemakt dè-t-ie unne goeie gitaarspulder waar…, de liegklippel. Hij kwaamp bé die meid d’n uurste keer thuis èn daor ston unne gitaar vur ’m klaor. D’n aauwen heer zin mee: ‘Spult mar ’s ’n stukske!’ ’t Sprikt dè de vreijer daor nie op gekokt ha èn mee dur de maand viel. De uurste liefde waar vlot van de baon, mar de jongen Tinus waar nie vur een gat te vange èn zùrgde wèl vlot vur veraandering.
Onder de koffie overdochte we onzen èige jongen ted, mar Tien waar d’r gaauw mi klaor èn ha nog ’n stèrk verhaal, mèldde-n-ie. Dè wón we allemòl wèl heure. ‘Èn deeze keer is d’r niks òn geloge,” begos ie. ‘Nou dè diende dan wèl op te schreijve,’ riep ons Bèt in men richting.
Tien begos over d’n uurste sponsor van hullie wild vgoetbalelftal. ’t Waar unne vreijgezèl die ze penningmister han gemakt èn die daor grif bleij mi waar. Hij werkte bé De Sok in Skeijndel. ( Vur ’t jong volk dè’t nie wit: De Sok waar de volksbenaming van de kousefebriek van Jansen-De Wit. Daor werkte fijftig jaor geleeje honderde minse ùit de weij umgeeving.)
De neije penningmister van Tiene elftal vuulde z’n èigewaarde steijge. Mar ja, penningmister van ’n team zonder gèld is ok al zóiets, wánne… ’t Waar wèl ’n heel gezellig gruupke van goei werkvolk. Mar zonder gèld kunde moeilek òn voetbalspulle komme… D’r moese ‘gèldschieters’ gevonde worre èn dè viel vur hullie wild clubke ok al nie mee. Ze kende nie veul volk mi ’n dikke portemonnee die ze vur hullie sport wèrm kosse make èn ze han ès reklametroep irlek gezeed ok wèinig te bieje. De penningmister, gruts op z’n neij funksie, riep in ’n bùi van overmoed: ‘Ik kan wèl vur geel sokke zùrge!’ Nou dè vond alleman prachtig; dan han ze toch al allemòl dezèlfde sokke… ‘Mar,’ ging de kasbewaker toen wijer, ‘gullie moet wèl wè geduld hebbe, want ik kan bé De Sok alle kirres mar een paor in m’n thèrmosfles meenimme…!’ Wij zagen ’t hillemòl vur ons. ‘Hoe hiete ùllie club?’ nijschierigde ons vrouw. ‘De Geel Sokke!’ krèijde Ant. Ja, mi zón verhale ware wij wèl gediend, moes ik meegeeve.
Van de week fietste we nor Uje, nor Harrieje, die z’ne 92ste verjeurdag vierde! ’t Weer werkte prachtig mee; we kossen in d’n hof zitte èn ’t waar d’r gelijk. Ik kwaamp neeve de innegste schónzuster van Harries te zitte. Ze waar nog mar neegentig, zin ze, mar nog goewd hèl. Ik rakte d’r mi òn d’n buurt. Ze kaamp van de hèij èn ik wies dè ze Mariahèij bedoelde. ‘We zen nou nog mi z’n drieje èn we zien mar wie ’t ’t langste volhaauwt … Die moet trakteere!’ laachde ze. Ik von ’t ’n ònsteekeleke gedachte. We han volop schik. Op nor de honderd!

geschreven door: Klaas van Bètte