week 36 -2015

’n Histories dieptepunt, zoo heb ik ’t ervare. Ge zult noit geleuve wè ik op m’nen aauwen dag nog moet meemake… Nou hi ons Bèt aachter menne rug um onze column in De Brug gekaapt. Ik ha al wèl gemèrkt dè ze de lesten ted zó hèimelek din èn dè ze dik wegkroop aachter unne schreijfblok, mar dè duu ze ok alt ès ze iemes unnen brief schreijft. Ja, ons vrouw duu alles nog mi de haand, hé. Daor is digitaal gekompjoeter nie òn besteed. Zón neij riddaksie hi toch ok nie veul verstand, mèin ik. Nou moete ze dè spijkerschrift van ons beeter helft uurst ontcijfere èn over gòn zitte tikken ok nog! Ze zulle nie wèrk zat hebbe… Èn die van ons mènt nou dè zé iets heel spissjaals is, umdè ze al dè wèrk doen um heur stukske op te kunne nimme. Ik zal ’t mar irlek zegge: ik geef ’r gin sènt vur, der. Ik heb de ons ’s goewd de mantel ùitgeveegd vanweege heur aachterbakse praktijke, mar ik heb nie de illuzie dè’k daor iets mi verdiend heb. Witte wè ze ijskoud beweert! Dè ze dees bekokstoofd hi um men te ontzien! ‘Gé het toch al wèrk zat,’ probeerde ze men in te prènte. ‘Mar ge het men gerdomme iets afgevat wè ik nou nèt gèire doe,’ snaauwde-n-ik trug. De ons schudde d’re kop, zuchtte èn din nor de geut. Dè duu ze vort ès ze de diskussie wil ontloope.
Ik waar dees week heel kummelek dur al dè gesodemieter èn heb hier hil wè afgegreenze. Ik heb ’t zèlfs moete spùie, toen Tien èn Ant hier ware. Èn wè men gruuwelek teegen is gevalle, is dè die bèij de kant van ons Bèt gekozen hebbe. Ja van diejen Tinus ha’k nie meer verstand verwaacht, mar van Ante ha’k toch ’n hogger pèt op. Nou weet ik wèl dè’t moeilek is vur heur um ons vrouw af te valle, mar dan ha ze toch minstes neutraal kunne bleijve…?
Ik heb dees week toch veul trammelant op m’n burd gekreege, veijn ik. Ik ben wir ’s òn ’t tobbe geweest mi m’n taand èn de jicht lót men al daag ongelukkig loope. Bé d’n tandarts kreeg ik te heure dè’t wèrk òn menne rèchse vurtaand zón dikke 400 euro gi koste, mar dan he’k wèl unne prachtige neije stift veurin. Toen ik van m’n gebitprobleeme vertelde òn ons Vorstenbossche vriende, riep Tien: ‘Dan witte dalek ok krèk wè’t kost ès ze oe op oew bakkes slòn! Twee kirres ’n dikke 400… Zeg mar ’n klèin duuzend!’ Wè moete toch mi zónne lompe klèts, wánne. Daor gi-t-ie dan nog onneuzel mi zitte laachen ok.
Toen ons Bèt mi ’n vol dienblad van aachtere kwaamp, zin ze: ‘We kreijge dees jaor zón schón pirre èn appel ès we nog noit gehad hebbe! Gullie moet ’r kommende week ok mar unne kwak meenimme.’ ‘Ho ho,’ temperde ik de belofte, ‘d’r stòn d’r nou nog volop òn, ja, mar, die hedde d’r nog nie af… De vogels worre hier steeds stranter. Ès ’t de kaauwe nie zen, dan zen ’t de kóldùiven of de morkolve wèl èn bé de pirre he’k de meezen al wir beezig gezien. Die pikke gòtjes bé ’t stilleke èn de wespe maken ’t karwèij wijer af tot de peer rot umblig kùmt. Bé de appel hedde nog ’t miste kans dè ge d’r èiges iets af rèijt.’
‘Ik heur ’t al,’ reageerde Tien, ‘wij zullen ons fruit wir gewoon bé de gruuntenboer moeten haole.’ ‘Misschien dè’t strakke mi de drùive beeter ùitvalt,’ goide ons Bèt te woord. ‘Dè denk ik nie,’ verbeeterde ik heur, ‘d’r stonne d’r zat op èn ze begossen al blaow te worre, mar nou is innins hil de wijnstok ingezakt.’ ‘Hoe kan dè nou toch?’ riep Ant. ‘Dè kùmt ok wir dur de vogels,’ antwoordde-n-ik, ‘ik ha ze mooi aachter ’t net zitte, mar de ophanging van de drùif heeget begeeve. Die is mi net èn al van de muur gekomme.’ ‘Mar dè mag toch nie kunne,’ mènde ons vrouw. ‘Nee, eigelek nie, mar de haoke in de muur zen d’r dur iemes opgezet mi veul te lichte schruufkes.’ ‘Dan hedde daor ginne vakman vur gehad,’ oordeelde Ant èn ik waar ’t mi heur ins. ‘’t Waar dezèlfde ùit Vorstenbosch die hier oit de dakgoot wó make mi plèkbaand,’ zuchtte-n-ik. We keeken alle drie nor Tiene die van de prins gin kaod wó weete.
‘Ja ja, ès d’r iets fout gi, zal ik ’t wèl wir gedaon hebbe, mar ès ik ’t goewd gedaon heb, hurde noit niks…. Eigelek is’t ok krèk goewd ok. Ge wilt nie weete hoeveul schaoi dieje gaperd daor men al òngedaon hi.’ Ik keek op van die reaksie, mar Tien lin ’t al ùit: ‘Nou dieje klippel pas geschreeven hi dè ik nie ècht mònnika speul, mar doe èzzof, vreugt men gin man mer..!’

geschreven door: Klaas van Bètte