week 2-2015

"Nou ze zen 't jaor wir goewd begonne," krèijde ons Bèt toen ze d'n tillefoonhorre nerlin. Ze ha wèl 'n half uur òn d'n draod gehange um oeverloos te overlegge mi Ante èn d'r zó zeeker wèl 't een èn aander te mèlde zen. "Ha Vorstenbosch zeeker wir mi vuurwèrk zitte knoeie?" vroeg ik steukerig. "Nee, dè ha-t-ie gelukkig toch afgeleerd nòdè Ant hum vurgend jaor daorover de les geleeze ha. "Vur honderde euro's de locht ingejage èn d'n hond honderdduuzend angste bezùrgd mi kèijgevorleke rotzooi! Mins, wor bende toch mi beezig!" ha ze gegreenze èn umdùrrum ha Tien dees jaor nog ginne sisser mer gekocht. "Gelukkig," zuchtte-n-ik tevreeje, "dan is ie toch eindelek nog tot de jorre van verstand gekomme." Mar nou wies ik nog nie wè-t-ie dan wèl klaor ha gemakt èn worrum Ant zón lang evangillie ha moeten afsteeke.

"Ja, Tien heeget wir klaor gemakt," begos de ons veulbelovend. "Diejen èigewijzen Tinus mènt dè-t-ie overal verstand van hi èn nou ha-t-ie zèlf de verwarmingskittel wille beijvulle... "Daorvur hoeve we hillemòl ginne monteur te laote komme, dè kan ik hèndig zèlf èn dè zal ik wèl 's efkes vlot reegele..." Hij in de weer mi d'n hamer, 'n tang èn de wòtterslang.

"We moeten ok nog nor 'n fisje," maonde Ant 'm òn. Ja, dè wies Tien wèl, mar 't waar zoo gereegeld. Nò 'n ketier mèldde Tien mi trots dè-t-ie de zaak vur mekare ha. Gaauw waassen èn umkleeje èn zèllie samen op pad.

Onderweeges wiere ze innins mobiel gebèld dur hullie Bianca. Die ston bé hullie òn de vurdeur èn d'r kwaamp ammòl wòtter nor buite..! Oei wè verschoot Ant èn wè kreeg Tien op z'n kloote! Dè-t-ie niks kos èn dè ok nog nie goewd ok nie! Mee umdrèije èn trug nor Vorstenbosch. Toen ze thuis wir op de stoep stonne, waar de vurdeur ope èn dreef de kèrststal krèk nor buite. Bianca waar al z'n best òn 't dwèile èn ha al hulptroepe ingeroepe, want hil de parketvloer ston onder 't wòtter. Hullieje schónzoon, die 't kortste bé wónt, waar ok al òn 't hèlpe èn 't uurste wè-t-ie zin teege Tiene waar: "Ik docht dè gé onderhand de schaapjes op d'n dreuge hat..." Tien kos d'r niks mi laache èn gonk op zuuk nor de oorzaak. De slang um bij te vulle waar te heet geworre èn gespronge èn Tien ha de hoofdkraon dus ope gedrèijd in plòts van dicht, terwijl ie Ante toch ùitdrukkelek ha gerustgesteld mi de bódschap dè-t-ie die kraon wèl deegelek goewd ha afgeslote. Nou waar Leide wèl in laast. Die prachtige dikke parketvloer ston cèntimeeters onder 't wòtter. Ge kost de planken al 'n bietje ope zien trekke... Dè waar groote schaoi.

De verzeekering van èrremoei mar gebèld... Ze zón unne 'schaden-expert' sture.

D'r kwaamp unne mins um alles goewd te bekeijke. Hij zó ok gèir de reekeninge van de parketvloer zien ès ze die nog han. Èn jawèl, die waar d'r nog. Ze han d'r inderted lang over gerikraoid, want 't waar unnen hille post geweest... Rùim zeuventienduuzend ha de vloer gekost! De verzeekekingsmins bekeek de paperasse èn vulde wè formuliere in. Per slot vroeg ie um 'n handteekening èn vertrok. Èn wè denkte!? Een week lòtter al bericht! Kreijge ze toch 17 duuzend vergoed! "'t Veurval is aachteraf bezien nie slècht ùitgevalle," vond Ant, "die planke zen goewd opgedreugd èn wir himmòl de aauw geworre. Ès ge't nie wit, ziede d'r niks af.

Dus geleuft mar nie dè die vloer oit dur ons vervange wordt. Ge ziet nie ins dè d'r oit schaoi is geweest!" "Dus die stom streek van hum hi z'n èige goewd ùitbetòld," snoof de ons vol ongeleuf. "Kik, zoo worre die verzeekeringspreemies alsmar duurder," bromde-n-ik.

Ant veraanderde vlug van onderwèrp: "In d'n orlog kwaamp de dèftigste dame van ons dùrp mi d'r bibberhundje bé de smid um 'n karwèijke te bespreeke. De vakman ha nie op heur gereekend. D'r waar in de werkplòts gin geleegenighèid um te zitte èn dúrrum lin de smid mar gaauw 'n plank over 'n kùip die d'r ston èn daor kos 't frommes mooi nirstreijke. Dè din ze. 't Hundje waar nogal nijschierrig èn snuffelde wè rond tot 't innins 'n buis ònrakte wor stroom op ston. 't Beesje verschoot z'n èige 'n ongeluk, sprong unne meeterr umhog èn joekerde dè't 'n aard ha. De vrouw verschoot ok gruuwelek èn viel van d'r plank af in de kùip worrop ze zaat. Daor laag ze mi de been in de locht! Èn wè stond d'r op heuren bòjem!? Ze ha 'n onderboks òn gemakt van unne meelzak èn de letters van LANDBOUWBELANG sprongen in 't oog!" D'r wier gelaache.

geschreven door: Klaas van Bètte