week 4 -2015

"Tien is al thuis!" klonk 't b'ons toen ik d'n hèrd inkwaamp. Ons Bèt zaat òn de tillefoon te klázzineere mi Ante. "Goei bericht," riep ik tevreeje trug. "Zegt mar dè-t-ie ons nie mer zó moet laote verschiete èn dè we irdaags in Vorstenbosch wir op de klep zulle valle." De ons knikte èn zin dè ze dè al afgesproke ha.

Ik keek nor buite èn zaag dè de knikeujkes al witte puntjes han. Die sneuwklùkskes zón bé de uurste zonnewèrmte al ope gaon, mar dè zó de kommende week nog wèl nie worre, want d'r waar mar kaoi winterweer òngezeed èn daor zitte wèllie nie op te waachte. We hen al meer winter gehad ès vurgend jaor èn ik ha dieje sneuw èn kaauw niks gemist. Ik wor nie vrolek van dè donker weer. Dan denk ik dan steeds mar: 'we gòn wir de goeie kant op.' Toch geef 't mar 'n verveelend gevuul, dè waachten op 't vurjaor. 't Stemt men dik somber in alle opzichte.

Gelukkig viel hier fanmail in de bus. Daor zen wij alt zó bleij mi ès 'n klèin jong, mar wè we minder veijne is dè de post soms anoniem is. Dan zitte wij de hil week te prakkizeere. Wie zó toch die Peggy, die Corrie of dieje Jan zen? Ik ken d'r 'n dil mi die name, mar ès ik gin adrès weet, kan ik me de persoone ècht nie vur de geest haole. Èn ons vrouw kan men dan ok hillemòl nie hèlpe, want die wit in dè opzicht nog minder ès ikke èiges.

D'n onverwaachsen brief brocht men wèl op 'n idee! Zóiets kosse we wèl 's mooi ùithaole mi Tiene! Ès we nou 's anoniem schreeve, hoe wij zen kwaliteite wardeere èn wè we hum toch zón misse ès we nie mer same kosse buurte èn streije... Èn dè we zen meening alted zó op prijs stelle èn dè we 't hillemòl nie zó èrg veijne dè-t-ie zó gèiren opgif over z'n biljèrterskwaliteite. Dè-t-ie af èn toe unnen heel verstandigen indruk makt èn dè ge'm bekant alt kunt geleuve.... Dè-t-ie dik zó sjarmant is vur vrouwvolk èn dè-t-ie zónnen breeje keijk hi op de wirreld. Dè-t-ie over politiek kan lulle ès unne groote èn dè-t-ie dè steeds beeter kan norgelang d'r meer trappiste langskomme... Dè't ok zónnen hèndige mins is die 't gelijk kan; dakgoote rippareere mi plèkbaand èn stuupkes legge wor de minse d're nèk over breeke...

Ik vertraowde ons vrouw m'n plan toe. "Ja ja, anoniem!" orakelde ze. "Gé verraoit toch al mee wor d'n brief vandòn kùmt, gaperd!" "Dè we d'r wir op tellen um mi hum èn Ante te gòn fietse, kan ik dus ok nie vermèlde," zin ik begreijpend. Ons beeter helft goide de naamlozen brief mee al zó wijd weg dè'k 'm noit mer trug heb kunne veijne...

Saoves zate we same nor d'n tillevizie te blieke. We zage paus Franciscus nat worre in de Filippijne èn ons Bèt zin: "Dieje mins moet ùitkeijke, want die doen ze irdaags nog iets." Daor wó'k wèl meer af weete. "Nou," verklaarde ze, "hij is zoo al 'n schietscheijf..." Èn mee dè ze 't zin, wèijde 't wit èijerdùpke van z'ne kop. Daor moes ik wèl um laache, mar ons vrouw gonk wijer: "èn ès ie 't daor overleeft, dan zen d'r in Rome bé de kurie ok nog alt 'n dil die z'n bloewd wèl kunne drinke!" "Nou nou, ge zieget nogal somber in vur onze kerklèijer," reageerde-n- ik.

"Dan moe'k oe toch ok mar mee vertelle wè Tien men pas over onze neije paus verteld hi." De ons spitste d'r orre. Ik gaaf 't verhaal deur zóès ik 't geheurd ha: "'n Goei week nòdè paus Franciscus gekoze waar, dinne Toon èn Tinus, aauwverwetste vrijwilligers van de prochie langs de deur mi prèntjes worrop de foto van onze neije kerkbaas ston. Ze waren onderweege vur 't goei doel, mar 't waar nie mèkkelek. Veul minse vonne dè hil 't gedoe ùit de ted waar. Èn de vrijwillegers vuulde steeds meer dè ze mi 'n schooiersbaantje begaon ware. Ze sjouwde bekant hil de prochie af um de prèntjes te verkoope. D'n opbrengst waar natuurlek vur de kerk. Ze kreegen èrg veul teegewend èn verkochte mar slècht.

Op 't lest wier dè hil karwèij Tinuzze 'n bietje te veul. Hij zakte op 't vurleste adrès op 'ne stoel, kwakte de prèntjes op toffel èn zuchtte: 'Ik ben dè geloop mi dieje klótzak vort kèijmuug!'"

Ons vrouw moes d'r z'n best um laache.

"Toch valt ie mee, onze Franciscus," hukte ons beeter helft òn. "Hij duuget goewd; hij kùmt op vur de èrm èn kent z'n èige grènze. Alleen dè voewte waasse dè hoef in deezen ted nie mer..."

geschreven door: Klaas van Bètte