week 6 -2015

"Wè is't dees jaor toch 'n kwakkelweer," klaagde ons Bèt toen we smèires wakker wiere èn d'r overal wir volop sneuw laag. "Dan schent de zon, efkes lòtter reegen 't, dan vries 't èn is 't overal eeve glattig. Niks vur aauw minse krèk lèk wèllie." Ons beeter helft ha gelijk, mar 't is wèl wè ge kunt verwaachte in de winter. "Klimaatverwarming, d'r valt hier niks af te mèrke."

Ik ha de leste week tusse de bùie deur nog rillek wè rondgefietst, mar nou laag ik 'r innins ùit, want die goei fiets van men, wor ik alt zó hog over opgegeeven heb, is zoomar òn de sukkel gerakt. Uurst waar 't d'n aparter èn nou is't de mooter, volges onze fietsemaker. "De magneete ligge gelijk los," waar zen diagnose èn ik ben bang dè d'r 'n steevige reekening op volgt, want hij zin d'r ok nog aachteròn dè hij dè nie kos make èn dè-t-ie menne tweewieler misschien wèl trug moes sture nor de febriek èn dan moes ik toch wèl op 'n schaoi van zón 500 reekene... Daor wiere wij niks vrolek af, mar gelukkig stonne d'r wèl òntrekkelek zaken op ons program, zódè we de klèin ellènde 'n bietje kosse vergeete. We moesse nor de Zeeverdursaovend die dees jaor 'Blaow van de kaauw' hiette. Wij tellen alle jorren op de zitting in d'n Birrekaol umdè d'r gewoon veul goei tonpraoters vur d'n dag komme. Èn dè waar dees jaor nie anders. Stieneke, Mieke Muilkorf, De Vis, Irmgard, Jònnus en Helga Hüttenkäse en Rita Rundumhause zùrgde vur veul laacheswèrk. 't Is al knap ès ge zoo vur d'n dag dùrft te komme èn oewe rol mi overtùiging spult, mar ès ge dan d'n hillen hèrd nog kunt laote brulle van de laach, dan hurde bé de stèrre. Misschien zen d'r kien leezers die zegge: "Hij heeget over zes tonpraoters, mar ik tel d'r toch zeuve." Die minse weete dan nie dè de leste twee Mirroise dames 'n eijzerstèrk duo vùrme dè al jorrelang d'n Balkumsen buut opfleurt mi samespraak èn liedjes. Ons Bèt waar dur hullie 't miste verguld, umdè ze d'r nog in veurkwaam ès Bètte zu Spät. De vrouwe lieten op 't èind weete dè ze d'rmi gonge stoppe. "Wè zunt," zuchtte ons vrouw gemènd. Mar de zittingsaovend zaat wir goewd in mekare; veul mooi afwisseling mi muziek èn dans, springdinger, hofkapèl, 'ne goeie schlager, prachtige Goocheldooze èn 'n stèrk zangduo mi Engelsen luisterliedjes.

We moegen dezèlfde week ok wir nor de Knoergoei komme bé de Knoerisse in Uje èn dè waar deeze keer de moeite wèrd, want Frank Lammers wier de neije Knoergoeie! Dè ze diejen duuzendpoot nog hen kunne strikke! Um 's wè te noeme: hij spult d'n hoofdrol in Michiel de Ruyter(!), Gerrit d'n Brock (in de Osse Bènde) en J.J. Kessels in de neije film nor 't boek van Thomése; hij din de Kracht van Brabant èn de Canon van Lammers op de provincialen umroep. Hij zingt d'n invallersrol in de musical over André Hazes; hij duu z'n bódschappe bé de Jumbo èn nóg veul meer. Frank bleek 'n prachtige ònwinst vur de Knoergoei, want hij is gevat, hi goeien humor èn laacht gèire. Dè werkt heel ònsteekelek. Toen dieje Frank ok nog spissjaal nor ons vrouw toekwaamp um heur te begroete èn te kusse, kos 't hillemòl nie mer kapot. Ze lupt sens dieje knuffel vort mi d're kop in unne raoze wolk èn smiespelt steeds: "Gekust dur 'n èchte filmstèr!" Ze heeget nou vort zó dik gezeed dè'k 'r verveelend af begin te worre. Toen ik heur neutelek liet weete dè't onderhand mar 's afgeloope moes zen mi dè keijnderèchtig gefleem, kètste ze trug: "Kik, hij gunt men wir niks, de sjeloerse sukkel."

Èn toen gonk de tillefoon. Tien liet efkes weete dè't nie goewd waar in Vorstenbosch èn daor verschote wij af. Ons Bèt moes natuurlek mee alles ùithùrke èn ze orakelde: "Zeeker wir mi 'n kaol bloesje buitegeloope... Locht buiteloope, dè's mi dees weer zó verraoderlek..."

"Nee," riep Tien trug, "ons Ant vuulde d'r èige al daag nie lèkker èn ze vertraowde-n-'t niks. Ik zin dùrrum dè ze mar 's nor d'n huisarts moes zien te komme.

D'n dokter ha heur vlot onderzocht èn zin: 'Oew hart, oew longe èn oewen bloeddruk zen ammòl ès die van 'n jong meid. Èn toch moeten oew klachte natuurlek erres vandòn komme... Lót ons dùrrum dan toch ok mar 's gòn keijke nor 't onderdeel wormi de miste vrouwe in de probleeme komme.'

Ant goide aachtermekare d're rok los èn begos d'r onderboks ùit te trekke, mar d'n dokter riep mee: 'Nee, nee, ge moet oew tong efkes ùitsteeke!'" Ons Bèt greens: "Daor hedde hum wer!"

geschreven door: Klaas van Bètte