Klaas van Bètte 2016 (Cor Swanenberg)

Gaauwe fist

2016 - nummer 12

CorSklWè hedde teegesworrig toch vort rijke minse, wánne! D’n buurman van Tiene waar fijftig jaor getraowd èn die han de òlling straot èn de hil femilie verzocht vur ’n mooi middagfist. Ze waren ’t overal èiges òn weeze zegge èn ze han ùitgeleed dè’t fist in Rósmòlle onder de Kruisstraot te doen waar. Ik geleuf dè daor ’t peetekeijnd van Tiene wónt. Affijn, op de zondag van ’t fist din Vorstenbosch d’r op af mi d’r beste dingen òn èn unnen dikken envelop op zak. Ant waar mee al gruuwelek onder d’n indruk gerakt, want ’t waar te doen in ’n schón villa mi overdekt zwembad èn ’n biljèrtkamer, ’n filmkamer, ’n bar, ’n ope keuke… Overal stonne hèndige stuul èn hangtoffels vur ’t jong volk. Èn ’n ùitzicht! Ge kost zoo nor Brugge keijke. ‘Wè zunt dè wij ons zwemboks nie meegenommen hen,’ zin ik teege Tiene, want dan ha’k oe hier nog ’s mooi kunne soppe.’ ‘Gé wèl ja! Ès gé d’r in waart gegaon, hagget bad al mee overgeloope… Wèl ’n prachtig gezicht um al die klèin manne in ’t wèrm wòtter rond te zien krioele.’ ‘Ik moeg vruuger nie nor ’t Skeijndels zwembad um zwemme te leere,’ viel ons Bèt Tiene in de reeje, ‘ons moeder waar veulste bang dè’k zó verzùipe… Onze Klaas heeget men in de polder in de Rooie Wittering geleerd èn ik kan vandaag d’n dag m’ne kop nog mar amper bove wòtter haauwe. D’n onze zi nog alted mi ’ne laach: “ik heb ze bé’t schòtse op de Wambèrg leere kenne èn ik hoop ze bé’t zwemme wir kwet te rake.”’ Ant vertelde dè die minse veijf hond han: unnen bèrnard, twee bouviers èn twee klèin kefferkes. Mar ze han d’r goewd de wend onder, want ge hat ’r hillemòl gin laast af. Buite waar d’r vanalles te zien ok nog. De rooi rodèndrums stonne in vollen bloei, in de vijvers zate prachtige visse. D’r liepe ènde, gaanze èn alterande aander wilde dierre in de wèijkes rond… Ant somde ze op: ‘kangeroes, capibara’s, kraonvogels, muntjaks, marmotte, kneijnd, kraonvogels èn ik weet nie wè allemòl nog meer. Dè dierrepark kost duuzend euro in de mònd òn voeier èn onderhoud!’ ‘Dè’s hil wè meer ès onzen hond,’ hurde-n-ik ons vrouw zegge, ‘die kost amper ’t honderdste part, mar mi duuzend in de mònd zón wij ok allang feliet zen gegaon.’
Vur de afwisseling waar d’r ok nog ’n hùifkar mi ’n Bèls pèrd gereegeld, vertelde Ant. Daor wiere de fistgaste mi op èn neer gereeje nor ’t aauw gebortehuis van de fistelinge. Dè waar ’n keuterboerdereijke erres aachter de maste van de Binkhorst. Hil dè gedoentje waar nou weg. ’t Ha plòts moete make vur ’ne weg èn ’n neij paviljoen, mar d’r ston nog innen buukenboom van d’n aauwen hof èn d’r waar ’n schón schildereij van ’t verdweene boerrehuis dè de aauw garde nog gekend ha. ’t Gaaf niks al reegende-n-’t wè, want de minse zate dreug èn voerman Adriaan ùit Lósbroek hiel ’r de stemming mee in. Vur de thuisbleijvers waar d’r ’n traowfilmke dè gedrèijd wier. Wè waar dè schón um al die minse in de módde van toen trug te zien. Veul d’rvan waren al lang dood, mar in de film zaagde ze nog in volle glorie. Wèllie stonne d’r zèlf ok op! Ik docht nog: ‘onzen Tien waar toen krèk unne zigeuner mi z’n lang bakkebaarde èn z’ne snor. Toch wèl unne knappe vent um te zien, hoor. Èn èiges waar ik toen toch ok nog ’n fidant ding een. Mòtje 36, lang blonde krulle èn schón kumkes op de kaast...’
‘Ja ja,’ zin de ons, ‘dè geleuf ik wèl. ’t Is d’r bé ùllie wè dè betrèft ok nie beeter op geworre.’
Ant din of ze de opmèrking nie geheurd ha. ‘’t Waar d’r royaal. Wèrrem appelflappe bé de koffie of de thee, nutjes, chipkes, snuupkes, kuukskes… Lòtter ok nog breujkes mi kees èn alterand vlisgrèij, krintebolle èn drank in alle klurre èn smake. Wij dinne rond zeuvene pas op huis òn. Veul gebuurt èn z’n best gelaache. Dè kunde teegesworrig mar zèlde zegge, want op de miste fiste worde òlling doof van de rothèrrie èn hier waar gelukkig ginne diezjee of orkest. Dè waar misschien wèl ’t plezierrigste van dè buitefist. Toen ik saoves bé onzen Tien in bed kroep, zin ie streijlek: “dè mòtje 36, wor is dè eigelek gebleeve?” Èn nèt toen ik tèij begos te worre, fleemde-n-ie: “toch wèl lèkker zaacht èn wèrm, hurre…”

geschreven door: Klaas van Bètte