2016 - nummer 13

‘Wè hen wij dees jaor toch unne klootezommer.’ Mi die klacht kwaamp Tien hier binne gevalle. ‘’t Is gewoon ’n verkeerde wirreld. Ik heur dè’t in India gelijk verdreugt èn van ons emigrante kreeg ik bericht dè’t bé hullie in Ammirrika in de firteg grade is. Ze liete weete dè ze nou wèl gèire in Holland zón zen. Toch he’k ze genatwoord dè al dieje reegen hier ok gin arighèid is, mar zón hog tèmperatuur is natuurlek ok niks vur aauw krùiers krèk ès wèllie.
’t Groeit hier dees jaor gelijk abnormaal hard en ik kan ons heg nie onder d’n dùim haauwe. Ik kan m’n èige dè sprookje van Doornroosje innins veul beeter veurstelle. Ze sliep honderd jaor èn toen waar alles rond heur hillemòl dichtgegroeid mi roozen èn pikkers. Nou ès ge hier de wildscheute èn groeislierte ziet van de prùimbizzeme, de rooze, de drùive èn de klimop, dan is ’t nie moeilek um ’t bild van ’nen dichtgegroeiden kasteeltorre vur de gist te haole.
Èn over sprookjes gesproke; ik heb van èrremoei Tiene hulp vur ons hofonderhoud mar wer ingeroepe, want ik kan èiges bekant niks mer nou ik zó hard mi m’n fiets gevalle ben. ’t Is dees jaor ok nog zoo dè onzen boog ekstra goewd geknipt moet worre, liet ik Vorstenbosch weete. Mar witte wè dieje klippel ès uurste reaksie op men vriendelek werkverzoek gaaf? ‘Wanneer gòdde gèllie eindelek ’s verhuize!?’ Zó ondankbaar, daor zakt ons boks toch van af.
Over Doornroosje he’k nòdderhand nog wè deur zitte droome. Dè kwaamp eigelek dur ons Bèt. Die hurt steeds lèchter. Alt ès we nor de tillevizie keijke, vreugt ze: ‘kan ie wè harder?’ èn dik è’k iets vraog, kreijg ik gin antwoord. Nou is dè leste natuurlek gin garansie dè ze ’t ok ècht nie geheurd hi…
Mar ons vrouw hi pas wir ’n heel bezunder opdracht gekreege. Ze is gevraogd um tien tekstiel schildereije te make. Unne mins mi neege keijnder, die weuwer is geworre, hi heur gepolst of ze nie iets kos make van de kleer van z’n gestùrve vrouw èn ja, dè’s nou krèk iets vur ons Bèt. Ze hi d’r de juweele èn de devosjonalia bé gevraogd èn nou makt ze de schónste tafereele van de kleurigste stoffe mi krùskes, brùskes, rózzekranse, orbèlle, ringe èn èrmbaand d’r in verwerkt. Ik moet zegge dè’t men stoutste verwaachting overtroffen hi. ’t Worre tien verschillende veurstellinge die dalek ingelijst èn wèl veul indruk zulle gòn make.
Nou zaat de ons mooi in de zon te ottere mi d’r spullekes èn dè zaag ’r heel vreedig ùit. Ik docht òn ’t sprookje van Dórrebètje. Daor staak ze d’r èige toch innins mi de nòld! Unne kwèijk...,! Ze stopte aachter mekare mi d’r karwèij, zoog ’s òn d’ren bloeiende vinger èn drèijde d’r ’n duukske um. Toen de konsternasie wè gezakt waar, overviel heur innins de zommer èn sukkelde ze diep in slaop. Ik zaag ’t rontelum heur gelèijelek òn gelijk dichtgroeie èn moes denken òn dieje prins die Doornroosje wakker gekust ha… Ik docht dè’k èiges dieje rol misschien wèl kos overnimme, mar krèk toen ik heur vol op de lippe wó kusse, din ze d’r oogen ope èn riep: ‘wè zedde gé nou toch geteijd?’ De sprookjesprins galoppeerde weg èn ik hòlde onneuzel m’n schaauwers op. Hil m’n sprookje nor de kloote; gin Doornroosje dus, mar Horendoofje…
Gelukkig zen d’r in de zommermònd alterande sporte. Mar worrum zit dè toch ammòl bé mekare gefrot in dezèlfde weeke? Voetbal, tènnis èn athletiek… De Tour gi dan nog ’t langste deur. Mar nò de finale op Wimbledon, de voetbalfinale van de Europeese kampioenschappe in Parijs èn de slotdag van d’n Europeesen atletiek in Amsterdam, kregde in de Tour ok nog unne rustdag! Wij zitte daordur innins mi ontwenningsverschijnsele te keijke! Ik veijn ’t alt plezierrig um nor ’n bèrgetappe te keijke, zeeker ès d’r ok nog ’n por landgenote veurin mee drèije, want sjauvinisme kent gin grènze, wánne. Mar wie ha nou kunne denke dè onzen Tom daor in de Pyreneeje zó gòn winne! Gewèldig toch èn dè op d’n dag dè ons Dafne mee vur de twidde gaauwe damesmedòllie zùrgde. Wij geniete nao èn zien alle kirres gaauwe meulentjes èn scheepkes opblinke onder veijf ringe. Ès dè mar goewd blef gaon…

geschreven door: Klaas van Bètte