Klaas van Bètte 2016 (Cor Swanenberg)

Onderschèije

2016 - nummer 18

CorSklDè’s me nou toch ok wè...; kreijg ik op m’nen aauwen dag bericht van ’t Provinciehuis dè’k d’n Brabant Bokaal kreijg ùitgereikt in novèmber! Dè is de jaorlekse provinciale prijs die ’t Prins Bèrnardfonds toekent òn vrijwilligers die d’r èige inzette vur kultuur en natuur in Brabant. Ik kos ’t vrouwke òn de tillefoon bekant nie geleuve. Ik waar ùitgekoze vanweeges m’n schreijve, vertelle èn zinge. De prijs waar vur men veurdrachte, boeke èn liedjes. Ze zin ok nog dè ze vonde dè’k gruuwelek veul radiowèrk ha gedaon ès vrijwilliger. Daor ha’k èiges noit nie zó bé stilgestaon, mar dè waar zoo. Vur Lokaal 7 doe’k dè al vanaf d’n ted dè dieje zènder nog illegaal waar èn Radio Mira hiette, mar ik heb ’t ok jorre gedaon vur de Rósmòllese lokale en natuurlek ok tientalle jorre vur Umroep Brabant. De zjury wies ok dè’k heel veul schreijvereij pro deo verzùrgde vur ’t Brabants Boekeweekboek, vur ’t tijdschrift Brabants, vur de Brug èn vur Thuisinhetnieuws. ’t Vrouwke wó op ’t èind weete of ik de prijs wó èn zó ja, of ik de virtiende vreij waar. Ze moes nog mèlde dè d’r interviews èn filmopnames zón komme. Ik weet nie of ik daorover nou wèl in m’n stukske moet schreijve,’ zin ik, ‘want èige roem stinkt zó gaauw.’ Mar ons Bèt von van wèl èn ès ik ’t nie din, dan.... ‘Eindelek erkenning vur oew wèrk vur ons dialekt,’ jubelde ze, ‘schreijf op!’. ‘Ho ’s,’ riep ik, ‘wè denkte van d’n Ad de Laat prijs, d’n dialektpenning èn de Vergulde Klomp? Die he’k toch ok gehad...’ ‘Ja,’ knikte ze, ‘mar dees is spissjaal, want dees onderschèijing wordt dur de Commissaris van de Kunning ùitgereikt! Èn ge bent vurgedrage dur de geminte! Dè wil toch wè zegge.’ De ons begos mee te vraoge wè ze òn zó doen. ‘Doe mar aauwverwetst in ’t zwart mi blankgeschuurde klompe,’zin ik plaogerig. Ik moog wè minse ùitnoodige um ’r bé te zen èn dè’s alt moeilek, umdè we d’r gèire alleman bé zón wille hebbe. Dè kos ècht nie, ’t waar ’n beslote fist. Ze moes vantevurre persies weete hoeveul volk dè d’r kwaamp en de ‘laureaat’ diende z’n gastelijst gaauw dur te geeve. ‘Èn,’ hagget vrouwke gezeed, ‘ge moet ’t nog stil haauwe, want dees nijts is onder embargo.’ Oei, docht ik, dan ha ons Bèt d’r beeter niks af kunne weete, mar de ons beloofde dè ze’t stil zó haauwe...

Saanderdaags kreege we hil iets anders te verwerke. Of we bé Henke afscheid kwame nimme... Henk is onzen getalènteerde Dungese schildervriend die z’n èige onderschèijen hi mi prachtige planne èn ideeje. Hij wier midde in de verweezeleking innins overvalle dur ’n verschrikkeleke ziekte. Zen groote projekt van dees jaor moes de kopie van ’t drieluik De Tuin der Luste van Jeroen Bosch worre. Wè Henk daor vur tijd, gèld èn innerzjie ingestoke hi, is mi gin pèn te beschreijve. Alles hi-t-ie onderzocht èn hij hi ’nen hil èige keijk op Jeroen Bosch gekreege. Hij ha alles in z’ne kop um z’nen droom te realizeere. Hij kreeg ùiteindelek onderdak vur z’n plan in ’t Zwanebroedershuis èn die Zwanebroeders zen ok z’n vriende èn hèlpers geworre. Alles leek mooi vur mekare te komme tot de lilleke ziekte ongenadig toesloeg. Henk ha ok nog zón schón plan um ’n boek ùit te brenge mi geschilderde portrètte van bekende Brabanders, zoowès ie dè eer al mi bekend Dunges volk gedaon ha. Ok dè plan viel in dùige. We laze mi traonen in ons ooge ’t afscheidsbericht op z’ne site. Zó knap geschreeve. Hij zó nog mar daag te leeven hebbe. Èn nou zen we ’n mònd wijer èn Henk is t’r nog èn hij blef ongeleuflek èn ònsteekelek pozitief! We han d’r teegenop gezien um nor de Poeling op ziekebezuuk te gaon, mar dè viel alles mee. ’t Waar nie droevig, mar zoowès alted, heel plezierig um mi Henke te buurte. ‘Ondanks alle ellende besef ik da ik nie in de put moet, integendeel; ik put moed uit al wa’k kan,’ schreijft ie op z’n site. Unne prachtige leefreegel wor we allemòl veul van kunne leere. We wense Henke alle goeds èn hope dè-t-ie nog langer mag bleijve.

geschreven door: Klaas van Bètte