Klaas van Bètte 2017 (Cor Swanenberg)

Rósmòlles grèij

2017 - nummer 9

CorSkl

Ge wit dè wij alle weeken oppaasse in Rósmòlle. Ons vrouw duu daor dan ok kókkerèlle. ’t Is lastig um ’t as kok bé ons Mrietje iedereen nor de zin te make… D’n oudste is veganist of zóiets, nummer twee noemt z’n èige vegetariër, mar it wèl vis èn d’n dèrde hi ’t liefste stamp of gebakke èijer mi spèk of worst. Vur men moet ze reekening haauwe mi m’n jicht. Zódoende hi ze vort zónne kwak pannen op toffel dè ge d’r van verschiet. Ze makt vur alleman wè.
Ik ben vur men zeer been al nor d’n dippendans in Rósmòlle geweest um foto’s te laote make, want ik vertraow ’t niks umdè’t al zó lang duurt. Daor bé d’n Annenborg ware ze goewd in de weer èn dè’s veul hèndiger ès dè ge nor D’n Bosch mót. Ge trèft ’r ok nog lichelijk bekende. Ik hurde daor schón dinger van ’n vrouwke dè ok op d’r burt zaat te waachte. We han ’t over jicht èn dè ge dan gin rooi vlis moest eete èn ginne rooie wijn drinke èn zoo. Veul vis, dè waar wèl goewd... ‘Mar vruger ate wij thuis in de hèij bekant noit vis,’ zin ’t wefke, ‘alleen op vreddag kwaamp ’r wel ’s unne groote glaozere pot herring van Ouwehand op toffel. Ik keek ès klèin jong dan alt nor alles wè daor in rondzwom èn dan vroeg ik: “Wè is dè mam?” “Dè is ’n laurierblad.” “Èn dè?” “Dè’s ’n peeperbùlleke.” “Èn dè, mam?” “It vort!” Wè’nen arige naam, docht ik… Ik ha ginnins nie in de gater dè ze’t bùi waar te antwoorde èn gewoon ‘it deur’ bedoelde. Dè moes ik natuurlek ok teegen ons Vorstenbossche vriende vertelle. Èn van ’t een kùm ’t aander. Zèllie han pas ok wèl wè schóns meegemakt. Ant begos mee al te giebele toen ze d’r òn docht. Wèllie waachtte gespanne op heur verhaal. ‘D’r zaat pas ’n mals jong vrouwke mi ’n nogal bloot vesje te spiegele op ’t terras bé d’n Driesprong. Onzen Tien èn ikke gongen òn ’n tùffelke d’r neeve zitte èn d’n onze kos z’n ooge nie van ’t bloot taffereel afhaauwe. Hij zaag zón frivool rèndje van d’n beeha dè de wèlvinge nog wè meer ùit liete komme. Èn ja, Tinus zaat iggòllig èn vort ’n bietje onbeschoft te blieke èn ik wier d’r verveelend af. Innins zin ie: “Vrouwke, maag ik oe ’s wè vraoge?” Nou ik waar benijd wè daor komme zó. Ja, vraoge dè moeg ie wèl van dè wulps ding. Zi d’n dieje van ons toch: “wè kost nou zónne schónnen beehaa?” “Goeiekoop is ie nie,” waar ’t antwoord, “d’n deeze hi dik zestig euro gekost.” Tien laachde gemeen èn riep: “nou daorvur wil ze ok goewd ’n weijl vaasthaauwe.”’

Ons Bèt moes ok nog wè kwet, want ze ha pas ’n schón verhaaltje opgedaon in Rósmòlle. ‘Jaon d’n Toet, zoo noemde ze’m in ’t dùrp. Unnen aauwe mins die heel slècht hurde èn dùrrum dik zónne groote spreekhórre ès hulpstuk bé z’n oor hiel. ’t Is al lang geleeje. D’r kwame wè van die opgeschote lummels langs die mar al te goewd wiese dè d’n Toet niks verston. Ze laachde èn ginnegapte èn ha’n schik. Ze riepe ‘doove kwartel’ èn d’n Toet reageerde mi ‘wè riepte?’ ‘Dè ge kunt verrèkke!’ riep de grótste lummel strant. ‘Vans gelijke’ zin d’n Toet.’

geschreven door: Klaas van Bètte