Klaas van Bètte 2017 (Cor Swanenberg)

Laacheswèrk

2017 - nummer 10

CorSkl

Al meer ès unne kwart euw zen Tien èn Ant ons vaaste vriende ùit Vorstenbosch. We zien mekare weekeleks èn dè vervilt noit. We hen alt buurt zat èn zen d’r op gespitst de wirreld van de vroleke kant te bekéijke ondanks alles. ’t Is hier wè dè betrèft nog lichelek fist, want d’r velt bekant alt wè te laache.

Tien waar dees week amper binne of ie zaat al op te schùppe da-t-ie ’n por goei neij moppe ha opgedaon bé’t weekelekse biljèrte: ‘Witte wè de mist Bèlze jongesnaam is?’ vroeg ie mee. ’t Bleef stil. ‘Nie? Dè’s Wil-friet!’ D’r wier gelaache en da gaaf Tiene moed vur z’n volgende vertelsel: ‘’t Waar rond Pinkstere 1940, vlak nò ’t begin van de Twidde Wirreldorlog. D’r lage Duitsers in Deurze èn die han geheurd dè d’r Franse saldaote han meegevochte um de bezetting te vurkomme. Ze vroegen in de dùrpskroeg: ‘Wo sind die Franzosen?’ Ze kriege vlot antwoord: ‘Daor, daor’ èn de pruvers stuurde de moffe nor Frans Hose, ok wèl d’n ezel genoemd, die teege d’n dijk zaat te wone. Nou gaaf dè nie veul, want Frans waar d’r toch noit; hij zaat alt in d’n bak vanweeges z’n streupe.’ Ja zón dinger hurde wij gèire, zin ons vrouw èn ik waar ’t mi heur ins. D’r viel efkes ’n tevreeje stilte; we slùrpten òn onze koffie en knaauwden op ons kuukske.
Ik von dè’k ok iets moes bédrage èn begos vurzichtig mi: ‘Nou we ’t toch over d’n orlog èn de bezetting hebbe, schiet ik mar mee deur nor de bevrijding… Toen Harrie op de Hoeve nèt bevrijd waar, vroeg d’n buurman of hij al Engelse ha gezien en gesproke. Nee, dè ha-t-ie nog nie… Nou, d’n buurman wèl. “Da’s arig volk!” zin ie. “Witte wè die Engelse teege ’n pèrd zegge?” D’r wier nie gereageerd èn d’n buurman riep: “haos!” (Dè’t ès ‘horse’ geschreeve wier, zal ie nie geweeten hebbe.)’
Ik waar nog steeds òn de burt, mènde ik: ‘Ze noemden ’m de Petat. Vruuger ha-t-ie alt èipel versjouwd, mar nou waar ie vort oud èn krèmmig. Hij gonk mi ’nen aauwverwetste rollator dur ’t dùrp. Ès ie muug waar, gonk ie efkes op ’t plènkske tusse de wielekes van z’n hulpstuk zitte. Kùmt de postboi langs èn ruupt: ‘Oo, Petat, laast van aardappelmoeheid zeeker!?’ ‘Zón historiese anekdotes blieve toch alted schón,’ mènde ons Bèt en ze naam ’t èiges over: ‘’t Gezelschap van gepensioneerde lerare waar op beevert geweest nor ’t graf van d’n aauwe kleega, plebaan Gèrrit van de Camp, die op een van de moiste kerkhove li van hil ’t laand; Sint Jozefoord in Naolend. Nò ’t grafbezuuk moes de club op de fiets nor ’t Rósmòlles terras. Mar twee kosse d’r nie fietse en die moesse same mi d’n auto van Nuland nor Rósmòlle. Um persies te zen dus, van d’n Duynendael nor d’n Drieprong. Ze riejen èn rieje, mar ze kwame pas ’n half uur lòtter ès de fietsers òn bé Villa Fleurie. Abel, d’n béréijer, verkondigde: ‘Jongejonge, wor hij toch ammòl heen reej…, d’r ston al vort Sneek op de borde!’
Tien naam ’t stùkske wir over: ‘Onzen Harrie hà z’n èige wir ’s ziek gemeld. Toen zunnen baas vroeg wè-t-ie mankeerde, antwoordde-n-ie : ‘’n lui oog!’ ‘Mar dan kunde toch hendig komme werke,’ zin zunnen baas. ‘Nee,’ zin ons Harrieke, ‘d’n dokter zin dà ’t hellemòl waar ùitgezèijd!’ We han wir laachkorrels zat gehad vur ’n hil week.

geschreven door: Klaas van Bètte