2017 - nummer 12

Ons Bèt ha nor ònlèijing van al dè ‘me too’ gedoe ’n stukske gemakt dè ‘Strakke bòjems’ hiette. ’t Gonk ’r over dè veul maansvolk bé ’t zien van ’n strak gespanne vrouwekuntje de neiging kreg d’r teegenòn te klètse. Dè is alt zoo geweest èn vruuger han we van ‘ongewenste intimiteite’ nog noit geheurd. Teegesworrig hedde ès maansmins veul kans dè ge ’n klap trugkregt ès ge ongevraogd òn ’n vrouwelijf zit èn dè’s prima. Alleman moet weete dè-t-ie z’n haand thuis moet haauwe ès oe niks gevraogd wordt. Mar wè’k nou vrimd von in dè stukske van ons beeter helft is dè ze ’t schónste eigelek vergeete waar. ’t Waar zoo dè ’n vrouwke z’n best òn ’t dwèile waar. Ze ston daor mi ’n gespanne battereij d’r èigen ùit te slove. D’re mins kwaamp onverwaachs nor huis; hij ha vorstverlet gekreege. Hij zaag z’n eega beezig, sloop ’r nor toe èn klètste ze teege d’r kuntje. Zonder op te keijke, zin ’t wefke: ‘Twee mikke èn ’n vlaoi!’ Kik, dè ha nou d’n ùitsmijter van ons Bètte verhaal moete zen….

Ik hagget d’r over toen we onderweeges ware nor Tiene èn Ante vur onze weekeleksen buurt. ’t Waar daor ’n hartverwèrmend welkom zoowès alted. Toen we wir òn ons vertraowde buurttoffel zate, begos de zon innins te scheijne èn ik zin: ‘Moete toch ’s keijke wè die beum nou mooi stòn te schittere in de zon mi die leste hèrfstblaojer.’ ‘Gé meugt hier grust nog ’s dikker nor die beum komme keijke,’ onneuzelde Tien trug. Kik, zón stom antwoorde kunde van hum verwaachte. Ant en Tien han nog ’n kèrstmèrt op ’t programma staon. ‘Nee, mi zón mèrt makte ons nie bleij,’ riep ons Bèt, ‘ámmòl ’tzèlfde prutsgrèij èn overal van diejen opgewèrmde wijn…’ Ik zaag dè heur opmèrking nie goewd viel èn begos mar over ons kèrstprogramma’s wormi we de leste mònd zó druk zen. ‘Kèrsmis is ’n vrolek fist van hoop,’ verkondigde ik. ‘Jè,’ riep Tien mee, ‘èn van unnen hoop liefde.’ ‘Ik zuuk steeds nor kèrstverhaaltjes èn gedichjes wormi de minse schik hebbe. Ok ons liedjes zen bekant allemòl bleij.’ ‘Mi ‘bleij’ moete vandaag d’n dag lillek ùitkeijke,’ snèpte de ons. ‘Nou,’ gonk ik wijer: ‘de kèrstliedjes van Ad de Laot zoowès ‘de Vierde Kunning’ èn ‘Gloria’ die bleijven ’t goewd doen, mar ok onzen èigen hit van ‘Hurt nou toch!’ Die heure tot de ‘vintage’ van ons veurstellinge.’ Ik ha mee spijt dè’k dè woord ‘vintage’ gebrùikt ha, want Ant riep aachtermekare: ‘de wè van de veurstelling?’ ‘Vintage,’ verklaarde Tien, ‘dè’s ’n móddewoord van de antiekmèrte!’ Ik verschoot ’r af dè hij dè wies. ‘’t Is eigelek heel simpel,’ gonk Tien wijer, ‘ge moet oew èige gewoon al dè bliekend volk veurstelle dè langs de kraome kùmt geslènterd… Dieje kópman zi dan alle kirres: “Vin’t iets?”’ ‘Van zónnen ùitleg, zakt oew boks toch af…!’ zuchtte-n-ik. ‘Och,’ laachde Ant, ‘dè kende toch onderhand van diejen taolgeleerde van ons.’ Dè viel in goeie èirde bé heure mins; hij reageerde pront mi: ‘Ons moeder zin alted: “Ge maagt alles eete, mar nie alles weete…” èn daor zitte we nou dan. Dik èn stom!’

De vròllie kriegen ’t nog over de kook vur Kèrsmis. D’r ston hil wè op ’t program. ‘Doe nou mar nie te veul,’tèmperde ik de ons. ‘Enkelt d’n dag dè ons Mrietje mi de jong dist kùmt, moet d’r grèij zat zen, want dè hurt nou immòl bé Kèrsemis.’ Ons Bèt knikte.

geschreven door: Klaas van Bètte