Het ochtendzonnetje scheen lekker. Tevreden genoot ik van mijn lunch en het krantje in de tuin.

Plots hoorde ik achter de struiken iets ritselen. Ik schrok ervan en keek op. Er was niets of niemand te zien. Ik verdiepte me weer in mijn ontbijtbordje toen ik opnieuw een raar geluid hoorde. Alsof er iemand nieste, daarna een soort bronchiaal gerochel. Ik wist het gelijk, achter de struiken lag een zieke kat. Jimmy van achterbuurman Hans misschien?
‘Hoe is de gezondheidstoestand van jouw Jimmy,’ appte ik Hans.
‘Prima, mijn Jim ligt gelukzalig als altijd boven op mijn bed,’ liet Hans weten.
Dat was het dus niet. Ongerust keek ik langs de struiken, op het oog was er niets te zien.
Ik besloot Jan, een van mijn eters van die avond te vragen het struikgewas nader te inspecteren.

Na de koude schotel dook Jan de struiken in. Hij kwam gelijk weer overeind. ‘Ja, ik heb ‘m al, het is een egel.’ Ik moest echt heel goed kijken, ja hoor daar lag hij, een soort van opgerolde schrobborstel.
Hè een egel? Hoe komt die nou hier. Hij kon zijn entree alleen maar hebben gemaakt door onder de poort door te kruipen. Blijkbaar zijn de stekels wel heel erg flexibel. 

De mobiel werd erbij gehaald. Op de site www.egelbescherming.nl werd het me gelijk duidelijk. Het betrof hier een serieuze zaak want een egel is een beschermde diersoort.
We bespraken de situatie tijdens het toetje. Mijn gasten Jan, Julia en Ger pleiten ervoor dat ik hem liefdevol zou opnemen als een soort van huisgenoot. Ze vonden dat ik mezelf de tijd moest geven om te wennen aan de egel. Ik zuchtte diep, ik houd niet van geritsel en van onverwachte geluiden al helemaal niet. Ik wilde hem het liefst uit de tuin en als het even kon direct.
‘Je gaat zo’n beestje toch niet buiten de tuin zetten,’ opperde een van mijn gasten bezorgd. ‘Misschien zijn er kleintjes op komst.’
Ik kreeg het steeds benauwder en begon me asociaal te voelen, iemand die een hoogzwangere vrouw zonder woon- of verblijfplaats buitenzet, of nog erger iemand die een bootvluchteling terug de zee op duwt. Nee, dit voelde niet goed.
Ik besloot er een nachtje over te slapen. Toen ik naar bed ging keek ik uit het raam. Misschien zou ik hem zien tippelen richting de poort. Dat zou fijn zijn. Maar hij liet zich niet zien.

Stekelgevoeligheden
De volgende dag ging ik op warenonderzoek uit, ik verdiepte me in mijn tuingast.
Een egel is een schemer- en nachtdier die in de donkere uurtjes zijn kostje bij elkaar scharrelt. Hij kan verre afstanden afleggen, hij kijkt daarbij niet op een kilometer. Egels zijn smulpapen, ze houden van insecten, pissebedden, oorwurmen, muizen en kikkers. Ook zijn ze dol op slakken. Dat laatste is dan wel weer fijn. Een volwassen egel heeft 7000 stekels. Het is een zoolganger, hij loopt plat op zijn voetjes.
Overdag neemt de egel gelukkig rust. Waarom hoorde ik hem dan twee keer? Misschien had hij te veel water binnengekregen bij het sproeien van mijn gortdroge tuin? Was hij allergisch voor de klimop met dat vele stof? Of zou hij ziek zijn? Moest ik de vijver legen? Moest ik dan de dierenbescherming bellen en de dierenambulance uit laten rukken? Het hield me toch wel bezig. Al met al werd ik er niet vrolijker van. Het werd meer en meer een ongewenste gast. Ik besloot tot actie over te gaan en een goed tehuis voor hem te zoeken.

Ik nam contact op met over-over-buurvrouw José. ‘Senja gaat volgende maand het huis uit, is het een idee om het lege nestsyndroom voor te zijn en een egel als huisdier te nemen?’
Tot mijn verrassing had José interesse in ‘mijn’ egel. We bespraken het transport. Aanpakken met dikke ovenhandschoenen en een hoge emmer bij de hand houden. Dan via de brandgang naar haar huis, dat is drie deuren verder. Vervolgens de egel in hun tuin loslaten en hier bij mij de achterpoort afbakenen met een brede plank.
Zogezegd zo gedaan, Jose kwam de dag erna voor de egeloverdracht langs. Maar we konden hem niet vinden. Het struikgewas rond zijn slaapplek was wel zwaar doorwoeld. Zoals de slaapkamer van een puber die het niet zo nauw neemt met de ordening.

De warme dagen braken aan en het was volop genieten van de tuin. Ik hoorde geen genies of ander vreemd geluid meer.Toch bleef ik alert, immers hij hij kon van dit warme weer van slag zijn. Misschien lag hij op een andere plek, was hij door de warmte wat bevangen of hield hij nu dag en nacht een siësta binnen mijn tuinmuren. Maar een egel is een slim dier. Misschien had hij mijn gemoedsrust aangevoeld en was hij inmiddels vertrokken naar een andere woonplek.

Intense begeleiding
Een weekje erna zat ik met oud collega Ivon in mijn tuin aan de rosé. Die avond hervatte hij zijn ritselpraktijken. We zagen hem, hoe toevallig, onder mijn afscheidsbankje van Divers, naast de poort. Hij stond op het punt om een avondwandeling te maken.
Soms is het beter om afscheid van elkaar te nemen. Samen, hebben we hem richting brandgang begeleid met de neus in de richting van de tuin van José. Zijn doorkomst daar is nog niet bevestigd.
Ik ben nog even bezig geweest met het dichten van de spleet onder de tuinpoort.

Gepost door Koosje de Leeuw