De liefdesindustrie viert hoogtij. Naast de eindeloze rij datingwebsites is er nu een schare aan televisieprogramma’s. Daarin kun je de ware liefde tegen het geklede of zelfs het blote lijf lopen. Wil je blindelings trouwen dan is er Married at First Site. Na de eerste blik gelijk gesluierd de ringen in.

First Dates en Boer Zoekt Vrouw, daar mag ik graag naar kijken. Lekker veilig vanaf mijn eigen bank. Ze hebben lef, deze hunkeraars naar de liefde, dat mag gezegd worden. Maar toch begrijp ik het niet helemaal. Want waarom zou je voor de camera willen? Zo een die haarscherp inzoomt op je levensrimpels en minder positieve lijfelijke kenmerken? Waarom zou je blozend tot in je nekharen hakkelend een openhartig en vlot gesprek willen voeren. Om vervolgens publiekelijk afgeserveerd te worden door iemand die je hooguit enkele minuten hebt gesproken?

Op de mat
In mijn amoureuze jaren ging ik onder nummer de krant in. Ik spreek hier over het computerloze tijdperk. Het was een heel gebeuren. Kort en krachtig een advertentie opstellen. De zaterdag erop lag je bij veel lezers op de mat. Spanning ten top. Na ruim een week belde de postbode aan met een wel erg grote verzamel-envelop. Met daarin een stapel handgeschreven brieven. In de loop van de weken nam dat aantal af, een enkele twijfelaar reageerde nog na een maand.
De selectie was een leuke aangelegenheid. Samen met een vriendin bestudeerde ik de pasfoto's. Met veel animo lazen en beoordeelden we de brieven. Daarna verdeelden we de mannen in drie stapels. Allereerst de afvallers, de baarden en snorren. En de mannen die de afstand of leeftijd niet goed hadden gelezen. Ik hoor je denken, rokers? Nee dat was vroeger geen issue. Iedereen rookte. Tattoos ook niet, die mannen verbleven langdurig op zee.
Dan was er het stapeltje vraagtekens, met daarbij leuke maar vage of erg beknopte brieven. Daarbij de nog bij moeder wonende mannen, en leeftijdloze zoekers. Tot slot bleef er het ultieme gewenste stapeltje over. Die brieven werden van vragen voorzien en met die schrijvers belde je. Ik hoef niet te zeggen dat dat op zich al een nerveuze actie was.
Ergens, in een vooral rustig café, sprak je vervolgens met de top drie af. Op een plek waar zeker geen bekenden zouden komen. Bij voorkeur ook geen eettentje, want ik ben een knoeier en om nu gelijk een bevlekte indruk achter te laten, dat moet je niet willen.

Een spannende aangelegenheid voor mij maar zeker ook voor die ander. Een brief schrijven is nog heel iets anders dan je presenteren. De eerste indruk is dan ook erg belangrijk. De kleding moet schoon zijn. Een verkeerde kleurcombi, ruiten en stippen daar moet je doorheen kijken. Dat zijn correctiefactoren. Een alleenstaande man mist toch een beetje een vrouwenoog zeg maar. En dan zijn er nog de andere zaken. Hoe ziet de man er achter het geduldige papier uit. Uit welke setting komt iemand, werk en vrije tijd, allemaal items waar je benieuwd naar bent.

Een WOW-factor?
Hoe het verder is gegaan toen? Leuke ontmoetingen, dat wel, maar geen wow-factor. Ik kan me de laatste ontmoeting nog goed herinneren. Dat was in Utrecht op een plein vlakbij de Dom. Ik zag hem in eerste instantie niet. Het bleek een man met naast zich een hond in een kleine buggy. Hij kon niet goed meer lopen (de hond). Nu zie je dat meer, maar toen was dit voor mij een erg vreemd tafereel. Degene die mijn hondenliefde kent zal begrijpen dat het kennismakingsrondje, dat ik met hem en de hond liep, kort was.

Feel good show
Binnenkort start Andre Hazes junior met Oudje zkt Vrouwtje. Ik laat mijn beurt graag voorbijgaan. Ik heb mijn eigen feel good show.
Ik kan het tegenwoordig erg goed met mezelf vinden!

Gepost door Koosje de Leeuw