Samen fietsten we naar het centrum hier in den Bosch. In zijn zak zijn jeukende kleedgeld. Dit werd zijn eerste aankoop uit eigen beheer. Op de Hinthamerpromenade zetten we onze fietsen op slot. Aan elkaar. ‘Daar is het, de Coolcat,’ zei hij wijzend.

De glazen deuren van de winkel stonden welkom open. De muziek kwam ons tegemoet. Zo ook het felle kleurenpalet in de winkel. Ik zag veel kleding in allerlei maten. Bijna overal stond de naam Coolcat op. Slimme reclame.

‘Welk vest zou jij willen,’ vroeg ik hem. Hij liep naar een rek met gekleurde vesten. Hij wees naar het zwarte, met een capuchon die was gevoerd met een gifgroene soort netvoering. Ik sloeg mijn ogen dicht en slikte. ‘Maar Hans, dat is puur nylon,’ zei ik met overslaande stem. ‘Dat zweet waar je bijstaat. En dan dat hallucinerend groen. Dat geeft bijna licht. Je kunt beter iets van katoen nemen dan zit vast wat lekkerder.’ Ik wees naar een ander rek met normale effen zwarte vesten. Zijn gezicht betrok, zijn puberbrein ging op slot. ’Nee deze en niets anders,’ zei hij stroef. Ik bekeek het vest nog eens kritisch. Vreselijk ordinair en dan ook nog van een stof waar de pubergeur vanaf de eerste dag in zou nestelen. Nee, dit was een fout vest en de volgende keer zou hij thuis komen met een bomberjack, dacht ik ongerust.

‘Nee Hans,’ zei ik resoluut, ik wil niet dat je dit koopt. Kies maar iets anders. Zwijgend fietsten we naar huis. Zonder aankoop. Enkele dagen later kocht hij van zijn zakgeld toch een gewoon vest.

Een hippie
Ook ik maakte een kledingbotsing mee. Met mijn broer Jan ging ik winkelen in Tiel. Ik was uit op een hippe spijkerbroek. Na veel zoeken vond ik de ultieme, van het merk Levis. Met hele wijde pijpen en in de zijnaad een uitwaaierende stof van bloemetjes. Wel wat aan de lange kant, maar de pijpen kon ik zelf korter maken.

Op de pont haalde ik de broek uit de zak en keek er goedkeurend naar. ‘Hij is erg mooi,’ zei ik tegen Jan. Hij knikte maar keek bedenkelijk. ‘Prachtig ja, maar ik vrees dat ons mam er anders over denkt. Fiets jij maar eerst naar huis,’ zei hij, ‘ik kom later.’ Thuis liet ik de broek zien, mama betrok. Ze was er inderdaad niet van gecharmeerd. ‘Ik wil dat je hem terugbrengt. Daarin lopen alleen die hippies rond, daar in Amsterdam,’ riep ze uit.
Ze bleef nog even boos toen bleek dat de broek zonder bon niet geruild kon worden.

Ook breinverschillen? Klik hier

Gepost door Koosje de Leeuw