‘Ik ga trouwen,’ roept hij overtuigend.
In de achteruitkijkspiegel zie ik hem gelukzalig zitten.
‘Oh wat leuk. En al snel?’
‘Ja, dat denk ik wel.
‘Maar moet je dan niet eerst van alles leren? Zo, net als je papa. Banden plakken, klussen en koken.’
‘Nee dat hoeft niet, want Luisa is al zes,’ roept hij met enige stemverheffing uit.
Ik knik en begrijp dat het menens is
‘Mag ik dan ook op het feestje komen?’
Het is even stil.
‘Nou, dat moet ik Luisa overleggen.’
Ik besluit niet aan te dringen. Ik ken mijn plek.
“Wat een mooie naam, Louisa.’
‘Nee oma, je zegt Lu-i-sa en niet Loe-i-sa.’
Dit moet ik goed in mijn oren knopen. 

Eenmaal thuis is het tijd voor iets lekkers.
Ik houd Rowan de pot voor. Normaal kan hij moeilijk kiezen.
Dit keer grijpt hij direct naar het rode hartje.
‘Kijk, zegt hij,’ wijzend naar zijn borst, ‘Dit hartje gaat nu rechtdoor naar mijn hart. En daar zit Louisa.’
Het zit diep, ik knik nog maar eens begrijpend.
Even later is hij het hartje vergeten. Hij begraaft zijn neus liefdevol in een knuffeltje.

Terugrijdend naar den Bosch, schiet me iets te binnen. Enkele weken geleden huilde hij achter in de auto dikke tranen. Dat was toen ik opperde dat hij al bijna zes was. ‘Ik wil niet weg bij juf Wendy, snikte hij met diepe uithalen.

Zo snel kan het dus gaan.

Had ik dat vroeger nu ook op school, vraag ik me af. Was ik zo jong, ook op iemand geweest? Op juffrouw Hol of meester Brok niet. Nee, in de klas moest je vooral je mond houden. Er was één plek waar je naar mocht kijken, dat was het schoolbord. Met je armen over elkaar.

Gepost door Koosje de Leeuw