‘Oma we hebben nieuwe koffertjes voor de vakantie, ’zegt Malou. Ze staan boven, een groene en een roze!

‘Ja, en met wieltjes en een echt slot erop, vult Rowan aan. Zijn stem gaat versneld de hoogte in. ‘Daar kunnen al onze knuffels in.’ Hij maakt een heel erg wijds gebaar van zijn armen.

‘Allemaal?’ roep ik verbaasd. Hij knikt.

Dat lijkt mij een beetje veel. In dat geval is een hutkoffer misschien beter. Over enkele weken gaan ze op vakantie en het valt me op dat ze goed voorbereid zijn. 

Het doet me denken aan 1988, de eerste buitenlandse vakantie van Hans. Ik bereidde hem een beetje voor op de reis. Nou ja, een beetje, dat is misschien een understatement. Vanaf januari was ik ruim in de ban van de vakantie in de Dordogne.

‘We gaan met oom Jan en tante Cint en we gaan naar Frankrijk. En dan nemen we onze fietsen mee. Jij mag je fietsje ook meenemen. En hoe spannend, we gaan met de fietstrein. We slapen op de camping in ons groene tentje. En daar eten we ook nog stokbrood.’

Hij knikte afwezig, hij kon het niet bevatten.

De avond voor ons vertrek stouwde ik mijn fiets als een ezel vol. De voor- en achtertassen puilden uit met pannetjes, borden, bestek, de tent, matjes, de slaapzakken, speelgoed en kleding. Om kort te gaan, alles ging mee, en als het even kon in miniformaat. Wat was ik blij dat Hans uit de luiers was. Nou ja, op een enkele nachtluier na dan.

Eindelijk was het zover, ik pompte de banden nog even flink bij. Daarna vertrokken we naar het centraal station, tien minuutjes van mijn huis. Hans trapte op zijn fietsje met zijwielen op het trottoir lekker mee. Achterop de fiets zijn kampeermatje en zijn onafscheidelijke pop Cint. In de rugzak zijn zonneklep en -erg belangrijk- de rode Sony walkman.

Ook Jan en Cint hadden er zin in, voor het station stonden ze vertrekklaar. Al snel floot de conducteur voor vertrek. Alleen dat al maakte de vakantie op voorhand tot een succes. Vanuit de trein zwaaiden we, samen met pop Cint, naar de wegbrengers op het perron.

Op station Roosendaal stapten we over op de internationale trein met als bestemming Limoges, Souillac-Toulouse. We zochten onze couchette op. In de avond klapten we de ongemakkelijke stapelbedden naar beneden en doken we in onze slaapzakken. Hans hield ons bij de tijd, we deden geen oog dicht. Net als ik dacht even weg te sukkelen wisselde de trein van spoor. Al vroeg was Hans wakker en riep vanuit het stapelbed: ‘zijn we bij vakantie?’ Daarop zongen we uit volle borst, ’we zijn er bijna.’ Vanuit het gangpad naast onze coupé keek ik met Hans op de arm toe hoe de trein het eindstation Souillac binnenrolde.

‘Ja, we zijn er,’ riepen Jan, Cint en ik enthousiast. Hans niet, die snikte,’ ja maar waar is nu vakantie?’
We stelden hem gerust. ‘Vakantie maken doen we samen en dat doen we op de camping.’

Gelukkig stond naast het perron het campingbusje te wachten. Met daarachter een aanhangwagen voor de fietsen en de bagage. Samen met een aantal andere France Individuelle gasten werden we naar de camping gebracht.

Het bleek een heerlijke plek met zwembad én verkoeling van een beekje,. Het kinderfietsje is die vakantie niet gebruikt, de camping was te hobbelig. Al snel huurden we een kinderzitje zodat hij achterop mee kon genieten van onze fietstochtjes. Van tijd tot tijd stopten we even. Vaak smikkelde Hans, van oor tot oor, een stuk watermeloen weg.

Dat was vakantie!

Gepost door Koosje de Leeuw