Het is maandagochtend, zo rond een uur of acht. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zie door het glas van de voordeur dat de stoep openligt. Ah, de glasvezelheren; wat zijn ze vroeg uit de veren.

Gelukkig ben ik al in de kleren. Ik open de voordeur. Pal voor me stuit ik op een donkerharige jongeman. Die had ik niet zien aankomen. Een knapperd in een oranje hesje met daarop de tekst: Houd afstand 1.5 meter! Ik ken mijn plek en doe een stap terug in de gang. 

six
Over vrijwel de hele lengte van de straat is een gleuf gegraven van een kleine meter diep. Gebogen in de gleuf graaft de man nog wat zand af. Een ruime ligplaats voor de oranje kabels.

‘Wat moet je diep graven!’ roep ik.

‘I don’t understand,’ vertwijfelt haalt hij zijn schouders op.

Ik gooi het over een andere boeg. ‘Do you want a cup of coffee?’

Vlot kijkt hij me aan. ‘Yes, six, dank u wel.’

Ik loop naar binnen en terwijl ik de koffie zet tel ik in het Engels tot six. De Senseo maakt overuren voor dit kleine peloton. Even later plaats ik het dienblad met de dampende koffie op een tegel van het trottoir. Ik hoor de vijf andere sleufgravers niet aanschuiven, maar als ik tien minuten later naar buiten kijk zie ik dat de kopjes leeg zijn. Ook in de twee bakjes met bonbons zie ik de bodem. Zo snel als ze werken zo snel hebben ze de koffie weggewerkt.

‘Dank u wel,’ zegt hij als ik het dienblad weer op haal.

‘Is it hard work for your backside?’ Ik wijs naar zijn rug.

Zijn gezicht spreekt boekdelen.

‘I am from Turkey.’

Ik dacht aan Hongarije of Bulgarije.

‘Ah Turkey, Pammukale that was a nice holiday.’

Ik vertelde maar even niet dat ik daar ongemakkelijk in de spierwitte zoutterrassen had gelegen in de hoop dat dit een helende werking op mijn verschraalde voeten zou hebben.

Ik ben nieuwsgierig en vraag hem naar de loop van dit glasvezeltraject.

‘Three months, without a break! I am going back at the end off June.’

Daar kijk ik van op. Gestaag werkt hij door en ik besluit hem maar niet verder van het werk af te houden. De Tuinstraat is lang en er wachten vandaag nog vele meters.

Verwende Hollander
Weer binnen houdt het me bezig. Wat moet je daar nu als verwende Hollander van denken. Drie maanden van huis en dan met een vernaggelde rug terug naar Turkije. Of naar Hongarije of Bulgarije, want het betreft hier een internationaal gezelschap dat de voorbereidingen voor de ontvangst van de glasvezel treft.

Kunnen wij dat werk zelf niet vraag je je af. En is dat wel nodig zo’n glasvezel in je kamer. De Ziggo is immers toch een snelle.

Zijn de mannen wel goed gehuisvest en wonen ze wel coronaproof? En een goed matras dat is toch het minste? Want dit soort werk vraagt toch wel heel wat van je lijf. Ik wil het niet op mijn geweten hebben.

Het is theetijd. Aan het geluid te horen is wordt nu de stoep terug betegeld en ingeveegd.

Respect!