Vorige week had Malou het al aangekondigd. ‘Oma volgende week vrijdag is het pyjamadag op school. En iedereen komt dan in pyjama.’

‘Moet ik ook in pyjama komen,’ vroeg ik haar bezorgd.
Nee dat hoefde niet. Ik liet een zucht van verlichting. Gelukkig die vertoning ging aan mij voorbij.

Stuk voor stuk druppelden de kinderen afgelopen vrijdag naar buiten. Een bonte stoet. Naast een enkele Micky mouse, zag ik de halve dierentuin. Cheeta’s, tijgers, neushoorns en dinosaurussen. Uiteraard vergezeld van veel knuffels. De grotere kinderen hadden zelfs hun beddengoed meegenomen. Ik zag slaapzakken, dekbedden en kussens voorbijkomen.
En Malou? Die was in haar eenhoorn onesie.

‘Het was heel leuk geweest,’ vertelde ze uitgelaten vanaf de achterbank. ‘En juf Beate was in een cookie monster pyjama.’

Zo daar keek ik van op. Zoiets kon ik me op mijn oude basisschool absoluut niet voorstellen. Stel je voor juffrouw Hol in een cookie monster pyjama voor de klas. Of hoofdmeester Brok in een shortama.

Vroeger droegen we vooral de flanellen pyjama. Een of twee maten te groot dan kon je er twee jaar mee doen. Voor de zomer was er een frivole nylon babydoll. Die bestond uit een kort zoetkleurig nachthemdje daaronder een soortement van pofbroekje. Overgewaaid uit de Verenigde Staten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg de kledingindustrie daar te maken met een tekort aan (grond)stoffen. De naam babydoll werd extra populair door de film Baby Doll (uit 1956), waarin de actrice Carroll Baker nogal eens rondliep in zo’n liflafje.

Tijden veranderen maar ik nijg nog steeds naar het ouderwetse flanel. Dat is lekker warm en ook voor de komende dure energiemaanden een aanbeveling. 

Tot slot een tip: Ik heb even moeten oefenen op het woord onesie. Ik sprak het verkeerd uit. Onéésie. Dat was heel dom van mij. Maar het is one see, uit een stuk dus. Het is maar dat je het weet.