Het zal ergens eind jaren 80 geweest zijn. Ik woonde in ieder geval al op kamers in Den Bosch. In het weekend togen we naar een witte tent nabij de Maaspoorthal in Den Bosch. Temidden van een eindeloze rij van rolstoelers en wandelstokken. Eenmaal binnen keken we onze ogen uit. Naar de enorme rijen houten tribunes met centraal in het midden een ruim podium. Een tafeltje met een kaars, een bescheiden bloemetje en een beeldje van Maria met kind.

Vriendin Ger en ik streken neer op een van de tribunes halverwege. Sjan en haar moeder aan de rand langs het podium, midden tussen andere rolstoelers en hun begeleiders. De zwaardere gevallen dus. 

Op de achtergrond klonk zachte sacrale muziek. In mijn handen hield ik het kettinkje van mijn moeder. Voor haar wratten, de vermoeide rug en haar spataders. Dina had knieën die niet soepel liepen, die zeg maar op slot zaten. Voor een trotse boerin met een groot gezin was dit niet handig. Zelf was ik behept met eeuwige hoofdpijn en lastige voeten. Daar had ik al van alles op losgelaten. Van plantenextracten tot een bloemkoolroosje in speciale melk.

Meer tussen hemel en aarde
Op enig moment werd het stil. Jomanda schreed binnen, gekleed in een helblauw engelachtig gewaad met een watervalhals. Ze hield twee handen in lucht met de handpalmen gericht op het publiek. Vanaf een afstand dacht ik vibratie te zien. Ze startte met de groep van patiënten met reuma en aanverwante klachten. Dan heb je de halve zaal eigenlijk al gehad. Veel mensen stroomden naar beneden. Enkelen zakten op de grond. Anderen lagen schokkend op een tafel, maakten oergeluiden of huilden krampachtig. Sommige mensen leken in coma. Jomanda stelde ons gerust; deze mensen kregen een spirituele operatie. Een aantal nog zwaardere ziektebeelden kwamen aan bod. Het werd druk op de vloer beneden. De rest, met het kleine leed kon blijven zitten, dat straalde ze van afstand in. Ook het kettinkje van moeder.

Het was tijd voor een pauze. Het instralen had blijkbaar op de blaas gewerkt. Ik wilde gaan staan maar ik kon niet wegkomen. Mijn voeten zaten aan de grond vastgenageld. Het medium had mij blijkbaar bereikt.

Na de pauze was er extra tijd voor de patiënten met meervoudige beperkingen. De volwassenen en kinderen die dat nodig hadden kregen een handoplegging. Daarna straalde Jomanda kaartjes, flesjes water en andere zaken die mensen hadden meegebracht in. Die ingestraalde kaartjes moest je in je bh stoppen. Dan was de werking maximaal. Dat kon ik goed gebruiken met mijn (indertijd) minimale cup-maat. Het ingestraalde water kon je thuis gebruiken bij aandoeningen. En je kon er altijd ook slecht groeiende planten mee begieten.

‘De sessie was daarna ten einde. We liepen naar de uitgang, verwonderd door alles wat we hadden gezien. In Alphen gaf ik bij mijn moeder de ingestraalde spullen af. De stralen bleken niet sterk genoegd geweest te zijn voor moeders mankementen. Ook mijn hoofdpijn was niet weggetrokken. En Dina, nee de sleutel voor haar op slot zittende benen heeft ze bij Jomanda niet kunnen vinden. Ze had het allemaal verschrikkelijk naar gevonden daar op die voorste rij. Thuis zou ze gewoon als vanouds Jezus, Maria en Jozef weer aanroepen.

Een nuchter iemand
Nu is Jomanda weer in het nieuws. Ik dacht met enige verbazing terug aan die middag in de jaren tachtig. Ik ben een nuchter iemand, toch zaten mijn voeten vast aan de vloer. Door de spanning, ingehouden adem of toch de straling of zoiets? Ik kwam er niet achter.

Het merendeel van de mensen ging geschrokken naar huis. En met een opgelucht gevoel en de constatering: er is zwaarder leed op de wereld dan dat van mij.

Dat was denk ik de kracht van Jomanda. 

foto: NPO 2