Een vroege zaterdagochtend op de markt. De kramen vol met frisse voorjaarsblommen. Ik kocht voor mezelf een boeketje tulpen met ranonkeltjes. Een jaartje erbij, ik had het verdiend, vond ik.

Bij de kraam scharrelde een vijftiger rond, met een reeds gevulde rugzak. Hij hield zijn mobiel in de aanslag.
Als een volleerde filmer liep hij langs de bloemen. Af en toe zoemde hij in en overlegde hij met iemand aan andere kant van de lijn. ‘Deze tulpen misschien?’
‘Oké, daar houd jij niet van.’ Hij keek verder en ging door naar de rozen. ‘Deze dan maar?’
‘Ook niet goed?’ Wanhopig keek hij in de rondte en haalde tegenover de verkoopster zijn schouders op. De man speurde naarstig verder tussen de zuiderwindlelies en gerbera’s.
‘Mag ik even die daar filmen. Hij wees naar de duurdere plukboeketten aan de achterkant van de kraam. Dat was binnen haar territorium; ze knikte ongemakkelijk.

De oudere verkoopster boog zich naar mij over. ‘Daar heb je er weer zo een, zo een met een lui wijf op de bank. Ze boog zich nog meer naar me toe en fluisterde: “Je moet tegenwoordig zo opletten. Je hebt van die types die filmen je reet als je even je kont hebt gekeerd. Ik houd niet van die mensen die de hele dag met dat apparaat in de weer zijn!

De man had er genoeg van en sprak ferm in de mobiel. ‘Ja, dan weet ik het ook niet meer. Dan moet je zelf maar komen kijken.’ Stuurs liep hij weg.

‘Zie je,’ zei ze, ‘dat bedoel ik nou. Een lui wijf. Op haar luie reet.’
Ze pakte mijn tulpen en ranonkels in en keek me zuchtend aan.

Ik had met haar te doen, de marktdag moest nog beginnen.