Vorige week besloot ik mijn Brabantse grenzen te verleggen tijdens een zevendaags fietsrondje. Gelukkig voelde ik me na het schildklierdebacle weer wat opknappen. Ik fietste met Sjanet rustige routes, alleen maar fietsknooppunten, dus fietspaden, mooie buitengebieden en weinig steden.

Aan de rand van de IJsseldijk vertrokken we voor een uitgebreide sightseeing rond de ‘kop’ van Zwolle. Een geweldige natuurbeleving en al snel zaten we op de Overijsselse-en Duitse Vechtroute. Een slingerende rivier in een prachtig landschap, nu en dan onderbroken door een klein sluisje of handbediend pontje. 

Via een lus in Duitsland zetten we koers naar de Achterhoek. Ook daar zochten we de koelte van de rivier op, we fietsten langs de Dinkel en de Regge, pakten een stuk Sallandse Heuvelrug met de bloeiende heide mee. Om tot slot via de IJssel, de stad Zwolle weer in te rijden.

De zon reisde meer dan gewenst met ons mee. De thermometer tikte meer dan eens ruim de dertig graden aan. De warme kleding en regenjas bleven in de fietstas. Wat sleept een mens toch met zich mee!

Vrienden
We sliepen bij adressen van Vrienden op de Fiets. Dat zijn adresjes waar de eigenaren een sympathie hebben voor fietsende of wandelende landgenoten. Het bleken verrassende plekjes! Zo sliepen we in een luxueus verbouwde duiventil, in een womans-cave met super bedden en in een voormalig bankgebouw. Niet in de bankkluis gelukkig, al had dat wel gekund. De gastgezinnen keken meestal naar ons uit. Na een kort voorstelrondje was daar de verkoeling van een heerlijke douche. En natuurlijk werkten we in de avond een wijntje weg. Na een goede slaap stond overal een stevig en voedzaam ontbijt klaar. Uit nood bleek dat een enkele keer in de avond al geserveerd, inclusief de koffie in de langhoud-thermoskan. Tja, het kan verkeren.

Voor mij was deze fietstocht ook een test om te kijken hoeveel loslopende honden er op ons pad kwamen. Zou ik ook alleen dit soort tochtjes durven? Eerlijkgezegd viel de losloop mee. De meeste honden bleken -God zei dank- aangelijnd en voorzien van een liefkozende eigenaar of eigenaresse. Een enkele keer schrok ik, keek een eigenaar me verbaasd aan; ‘hij doet niets’, maar ik heb steeds mijn angst uitgelegd. Mijn maandelijkse tandartsbezoek in Beneden Leeuwen, fietsend via het veld…en bij elke boerderij waakse types achter me aan. Mijn fiks ontwikkelde kuiten zijn daar debet aan.

De broekriem aanhalen
Wat viel nog meer op…Ook in Duitsland moet de broekriem aangehaald worden. Hing de schnitzel vroeger ruim over de randen van het bord, nu is deze gekrompen tot karbonade formaat. Maar nog steeds verrassend lekker. De Jägersaus is nog immer van hoog jachtgehalte.

Het fietslandschap is veranderd. We zagen onderweg uiteraard heel veel ouderen op de E-bike. En wiebelig in de kano. Maar ook suppend en balancerend op de Vecht! Of op een soort quad, een brommer met enorm dikke banden bedoeld om het zand in de bossen te trotseren. Met vaak achter op een glunderend kleinkind, de armen liefdevol om de bolle opa-of oma buik heengeslagen. Ik zag die dikke banden nooit eerder, maar misschien heb ik wel onder een soort verkeers-steen gelegen.

Om kort te gaan het fietsen en logeren bij de ‘Vrienden’ was een fijne bezigheid, het heeft mijn hoofd weer fris en leeg gemaakt, ik heb een prachtig stukje Nederland ontdekt, puur en ongerept!

Dat proeft naar meer. 

Wil jij ook naar de Vrienden? https://www.vriendenopdefiets.nl/